Na de storm

Het is een geliefd thema in literatuur en de film: het moment vlak voor de ramp, de stilte voor de storm, vastgelegd in beeld of proza, met hoofdrolspelers die, zich volledig onbewust van het naderend kwaad, bezighouden met dagelijkse onbekommerde beslommeringen. Het verdacht vredige strand in Jaws, de overdreven onschuldig spelende kinderen juist voor de aardbeving toeslaat. Zie hier, in beeld, zo'n moment.

Afgelopen donderdag en vrijdag was ik voor een workshop in Castelldefels, een plaatsje vlak buiten Barcelona, en ik plakte er een weekendje in Barcelona aan vast. Ik was thuis opgedragen op het Barcelonese strand in elk geval wat te pootje baden, en wel, zo gezegd zo gedaan. Ik rolde mijn broekspijpen op en stapte in zee, to hilariteit van de paar op het winterse strand uitwaaiende locals. Ik vroeg zelfs een paar van hen een fotootje te maken als bewijs voor thuis. Zoals je ziet was het niet echt weer voor zon en strand plezier, vlak na de meest stormachtige ochtend die zelfs de taxichauffeur en de oudste mannetjes in de cafes van de stad zich konden herinneren; een cycloon die vier kinderen het leven kostte. Ik hield dus mijn winterjas aan. En tas op de rug.

Na het korte pootje baden zette ik me op de boulevard op een bankje neer om het zand aan mijn voeten te laten drogen voor het af te vegen. Terwijl de wind zijn droogwerk deed kwam er een man links naast me staan, en vroeg me in het Spaans of alles OK was; een goede vraag, want ik was duidelijk niet goed snik, in januari met blote voeten op een bankje op de boulevard met mijn tas naast me. Maar het ging prima, geen probleem. Of ik ook Frans sprak? Ja dat deed ik. Ça va? Oui, ça va. Bon, au revoir. Au revoir. En weg liep het wat gezette mannetje. Wat een rare snuiter. Het duurde even voor ik naar rechts keek, waar mijn tas had gestaan. Maar nu niet meer. En er was niemand rechts, en links was geen spoor meer van het mannetje. Teamwork, een afleidend gesprek van misschien 20 seconden was genoeg. En ik was mijn tas kwijt, met gelukkig niet mijn laptop en paspoort erin. Maar wel al mijn cameraspullen. En een artikel over de sociale constructie van angst. En een stapel na te kijken werkstukken van studenten. Als het tentamens waren geweest hadden ze allemaal een 10 gekregen. Hopelijk is dat mannetje zo vriendelijk de werkstukken voor me na te kijken en op de post te doen. Anders moet hij dat artikel over angst maar eens goed lezen.

Vosje

Ik mag dan aan een winkelstraat in een stadswijk in een industriestad wonen, soms merk ik dat ik toch echt vlakbij een nationaal park woon. Natuur dus. Zoals vanochtend op weg naar werk, toen er plotseling een prachtige, rood-oranje, volwassen vos op de stoep liep. Wat verloren, maar toch, bij klaarlichte dag. Een vos. Zo groot als een flinke hond. Met een prachtige volle staart. Dat zie je niet zo regelmatig in Amsterdam, wel?
Nu hoorde ik van een collega dat er wel meer vossen in de stad schijnen rond te lopen, vooral 's nachts. Zijn verklaring was dat er, in tegenstelling tot 'in the country' in het Peak District, niet zo op ze gejaagd wordt in de stad. Maar dat kan natuurlijk ook een door anti-jacht opinie beinvloed argument zijn geweest. Maar misschien klopt het. En stel je voor, na de intree van 'urban golf', wellicht 'urban hunting'?

È Arrivata

get him off the ice you idiots, you will kill him

En daar zijn we weer, na een kerstafwezigheid. Door pech met het weer en slechte planning heb ik in Nederland net de dagen waarop geschaatst kon worden gemist. Daar baal ik nog van. En hier valt natuurlijk niet te schaatsen. Langebaanschaatsen bestaat niet. Ik heb het opgezocht, en de Britse schaatsbond maakt vollop reclame voor kunstschaatsen en short-track 'speed-skating', maar meldt droog dat "there are no long-track speed skating facilities in the UK". En ook geen natuurijs natuurlijk, met al die heuvels, snelstromende rivieren, en zonder echte vorst.

Dat dacht ik in elk geval. Maar nu blijkt het hier ook erg koud te zijn geweest de afgelopen tijd, en op sommige plekken ligt ijs. En, in The Fens - een gebied in East Anglia, met riet, sloten, platte polders, en brede rivieren die traag door oneindig laagland gaan - schijn je zowaar een beetje een natuurijstraditie te hebben. Kijk eens hier en hier, dit zou toch zo Holland kunnen zijn (dat gebied van Oost Engeland heet ook wel 'Holland', echt waar). En kijk eens hiernaar, een heuse East Anglian Fen schaatsgeschiedenis. Alleen lijkt het er tegenwoordig wel nog minder vaak koud genoeg te zijn dan in Nederland.

Maar dat is toch een buitenissige lokale uitzondering, een regionale traditie. In Sheffield ligt alleen ijs op de stoepen, bevroren sneeuw. Schaatsen op natuurijs is in de rest van het land volledig onbekend. En daardoor onbemind en onbegrepen. Ik hoorde vandaag op de radio een discussie over het verbieden van het betreden van bevroren meertjes en sloten, vanwege gevaar van erdoor zakken. Verschillende bellers meldden dat zij kinderen op het ijs hadden zien staan, levensgevaarlijk.

De Londense Envening Standard had vandaag een stuk waarin alarm werd geslagen over ouders die met peuter over het ijs liepen. Het ijs leek stevig genoeg, maar je met een peuter op ijs begeven is voor de krant (en aan de reacties te zien de meeste lezers) volstrekt onverantwoord en schandalig. Een geschokte ooggetuige van dit schandalige ijs-betreden vertelde: "Motorists driving past the lake were so shocked they slowed down and shouted at the couple to get off the ice. One ambulance driver was screaming at them, 'get him off the ice you idiots, you will kill him." Een kleuter op het ijs, o nee je vermoordt hem.

Hoewel je natuurlijk een debat zou kunnen hebben over de doden die natuurijsschaatsen jaarlijks in Nederland kost, is het in elk geval duidelijk dat Sven Kramer voorlopig niet veel te duchten heeft vanuit Engeland.