Waar ben ik?

We vragen ons allemaal wel eens af waarom we hier zijn. En misschien, waar we zijn, en waar we zijn geweest. Meestal is het antwoord op dat laatste nogal oppervlakkig, een opsomming van landen en steden die we bezocht hebben. Je hebt van die wereldkaartjes op internet waar je nogal ijdel de landen die je allemaal bezocht hebt kan inkleuren.
Maar uiteindelijk gaat het bij al die bezochte plekken maar om bezoeken van hooguit een paar weken. Als je bedenkt waar je je nou eigenlijk gedurende je leven zo al hebt bevonden, krijg je een heel ander beeld. Een levenslange time-space analysis.
Ik heb het idee dat ik de afgelopen paar jaar veel en lang buiten Nederland ben geweest. Maar als ik op papier zet waar ik me tijdens mijn leven heb bevonden, is dat eigenlijk min of meer altijd in Amsterdam. Zeker als ik de eerste vijf jaar in Leiden niet mee tel. Daar herinner ik me toch niet meer van dan eendjes in een vijver, de stoep waarop ik leerde fietsen, en vieze gedroogde drollen die we als snack kregen bij vriendjes waar ik wel eens ging spelen (het duurde jaren voor ik achterhaalde dat dat vijgen waren geweest). In de 26 jaar daarna waarvan ik me wel iets kan herinneren ben ik eigenlijk voortdurend alleen maar in Amsterdam geweest, de rest is te verwaarlozen. Ik kan weinig mensen die ik ken bedenken die een geografisch eenzijdiger bestaan hebben gehad. Maar, sinds deze maand is Sheffield de plek waar ik, na Amsterdam, het meest ben geweest. Dit is de top 5:
Amsterdam - 265 maanden
Sheffield - 6.5 maanden
London - 6 maanden
Santo Domingo - 5 maanden
Santiago de Compostela - 2.5 maanden

Runners-up zijn een maand of 2 in Munnekeburen in schoolvakanties en op familiebezoek; 1 hele maand in Den Haag, vooral verspreid over 4 maanden doordeweekse stage-werkdagen; en in totaal schat ik bij elkaar zo’n 2 maanden in Amstelveen (vooral op de Bosbaan natuurlijk).
Wat leert dit ons? Helemaal niks, om eerlijk te zijn. Nou ja, misschien dan dat ik voor mijn doen al heel lang uit Amsterdam weg ben, kennelijk langer dan ooit zelfs. Gelukkig ben ik dit weekend weer terug om wat dagen Amsterdam aan mijn time-space path toe te voegen.

Witte Paas


Het hele weekend viel er sneeuw, maar alleen paaszondag bleef het echt liggen, een witte paas.

Voedselhulp

Ooit wel eens om voedsel gebedeld? Ik wel, afgelopen zondag.
Het was tijd om weer eens een goed stuk te fietsen. Na een weekend storm en drukke weken voor de paasvakantie (mijn studenten hebben sinds deze week vakantie) drupte het zondag wel wat druilerig, maar een echt excuus was er niet. Dus ging ik op pad voor een mooie lange tocht door de bergen.
Naar Holmfirth en terug, tot aan de oude katoen-industriedorpen bij Huddersfield tussen de bergen. In totaal een rondje van 90 kilometer. En, voor het eerst een echte col, de Holme Moss (5 km, 8 % gem., 15 % max). Nou ja, een col, misschien nog geen Alpenpas, maar toch bijna een halve Alpe d'Huez. Dat was ongeveer het verste punt, en toen had ik er al een reeks heuveltjes, waarvan een lange klim met een stuk 25 % (1:4) erop zitten.

Maar, bovenop Holme Moss voeld ik me nog prima. In de afdaling ging ik niet meer dan 75 km/u, omdat ik moest remmen voor auto's. Er volgde een klim van 7 kilometer tegen de wind in, een brede N-weg, met om te benadrukken dat het er hard waaide een reeks dol draaiende windmolens op de top. En op die klim kreeg ik een enorme hongerklop. En ik moest nog 30 kilometer. En ik had geen geld meegenomen. Alleen een banaan. Maar die was al lang op.
Ik kwam bijna niet meer vooruit, moest afstappen en lopen op een flauw hellinkje van 100 meter in een dorp. Ik maakte al plannen om mijn mobiele telefoon die ik wel mee had te ruilen voor een Mars. En toen ik eindeloos traag vijfhonderd meter verder daadwerkelijk een pub tegenkwam, ging ik naar binnen met het plan mijn helm als onderpand te geven in ruil voor een chocoladereep. Ik stelde dat daadwerkelijk voor aan de verbrouwereerde uitbater (publican zoals ze zo mooi heten), met belofte volgend weekend m'n helm op te komen halen en betalen. Mijn lichaam was duidelijk al begonnen mijn hersencellen te verbranden op zoek naar energie. De publican bood me direct gratis een Aero reep aan. Met mijn helm kon hij niet veel. Ik ben hem eeuwig dankbaar. De chocola deed wonderen en enigszins harkend haalde ik de laatste 25 km naar Sheffield.
Om voedsel gebedeld? Nou ja, misschien niet helemaal. Maar voedselhulp ontvangen, dat wel.

Hier een bijgewerkt fietstochtjes-album. Vrolijk Pasen iedereen!

Fietstochtjes vanuit Sheffield

Storm

Een kort berichtje deze week, een erg drukke week vol colleges. En waar heb je het over als je niet weet waarover te praten? Het weer natuurlijk. Het waait hier enorm hard, net als in Nederland begrijp ik, voor ons de tweede storm in een paar dagen. Van het weekend enorme schade in het Zuidwesten van Engeland, bij Cornwall. Hier viel het eigenlijk wel mee. Een paar maanden geleden ook al zoiets, dikke pakken sneeuw bij Durham en mensen die uren vast zaten, hier een klein laagje wit. Hoewel Engeland niet groot is is het kennelijk groot genoeg om interne weersverschillen te hebben. Of al die rampen worden op TV flink uitvergroot.
Hier is het tot nu toe erg mooi weer, in het algemeen. Vaak stralend zon, en als het regent niet zoals in Nederland tussen de buien door grijs en donker, maar zonnig. En een echte winter hebben we heir niet gehad, eigenlijk geen dagen met temperaturen onder 0 gedurende de dag. Dus, kom naar Engeland voor het weer! Nu ja, echt spannend en warm is het naturlijk ook were niet.

Vandaag is het hier de derde dinsdag van september. Geen prinsjes maar wel 'the budget'. In een mooi ouderwets oud leren koffertje. Twee dingen krijgen de meeste aandacht. Het ene is prima: een belasting op de aanschafprijs van relatief veel vervuilende auto's (bijna 1500 euro meer voor een Range Rover Chelsea tractor dan voor een Toyota Prius) plus een hogere jaarlijkse belasting. Uitstekend. De andere maatregel die veel aandacht krijgt is een verhoging van de accijns op alcohol. Slecht nieuws, 5p meer voor mn pint. Des te slechter nieuws daar de maatregel het doel - aanpakken van binge-drinken onder jongeren - volledig voorbij gaat vrees ik. De insteek in reports is voortdurend dat 'cheap drinks' binge-drinken veroorzaken. Maar alcohol is hier in de supermarkt veel en veel duurder dan in continentaal Europa. Ik vrees dat het een veel dieper cultureel fenomeen is, en dat die paar p weinig uit zal maken.

Fair Trade Whine

Een van de dingen waarvan ik hier in Engeland onder de indruk ben is de enorme vooruitgang de afgelopen tien jaar in het aanbod van Fair Trade en biologische produkten. In 1999, toen ik in London studeerde, liep Engeland nog ver achter bij Nederland in ecologisch besef en bijdrage aan eerlijke handel met ontwikkelingslanden. Nu lijkt Nederland wat dat betreft ruimschoots te zijn ingehaald door de Engelsen. Het biologische aanbod in de winkels is vergelijkbaar, maar het Fair Trade aanbod veel en veel groter. En het vliegt de winkels uit.
In de kranten en tijdschriften worden Fair Trade produkten aangeprezen, getest, en gebruikt in recepten. Net zoals een plots algemeen ontwikkeld gevoel van urgentie over opwarming van de aarde, lijkt er een plostelinge populariteit van Fair Trade produkten te zijn ontstaan, en is bijna overal wel een 'eerlijke' versie van. De Engelsen lijken Fair Trade te omarmen als Hollywood-sterren de Toyota Prius.
En daar knaagt bij mij wat twijfel over die razendsnel ontstane populariteit van Fair Trade, het idee dat het vooral een hype is. Het idee dat het een mode is, en binnenkort weer in de vergetelheid raakt. En dat het grote aanbod vooral voortkomt uit die hype, uit de vraag naar produkten die passen in die mode in plaats van vanuit een aanbod van produkten die een verschil maken. Het aanschaffen van Fair Trade produkten als manier om een schuldbesef af te kopen, maar meer nog om aan anderen te laten zien hoezeer je wel niet je steentje bijdraagt.
Neem bijvoorbeeld Fair Trade wijn. Die staat hier in enorme hoeveelheden in de schappen, en komt vooral uit Chili en Argentinie. Maar, Chili en Argentinie zijn toch niet bepaald de armste landen van de wereld. Natuurlijk, ik gun iedereen betere arbeidsomstandigheden, maar is de wijnbouw in Chili en Argentinie nou een prioriteit voor het aanpakken van armoede en stimuleren van duurzaamheid? Chili en Argentinie hebben volgens de VN een Human Development Index vergelijkbaar met Oost-Europese landen zoals Tsjechie en Polen. En we hebben ook geen Fair Trade Tsjechisch bier en Poolse wodka, wel? Als een mantra stelt het Fair Trade merk dat Argentijnse en Chileense Fair Trade wijn helpt 'duurzaamheid te bevorderen' en 'de bevolking minder afhankelijk van ontwikkelingshulp' te maken. Maar voor zover ik weet krijgen Chili en Argentinie helemaal geen ontwikkelingshulp!
Het lijkt er eerder op dat wijn het soort produkt was waarvoor Engelsen bereid zijn Fair Trade versies aan te schaffen, en dat Chili en Argentinie de meest aangewezen leveranciers zijn. Of er nou een echte behoefte aan eerlijke handel in de Zuid-Amerikaanse wijnsector is of niet. Het zijn voor de meesten hier, in een vorm van Orientalisme (strikt gesproken Occidentalisme in dit geval), toch twee landen die onderdeel zijn van een homogeen geheel van ontwikkelingslanden, de Derde Wereld, ver weg en arm. Met behoefte aan onze Fair Trade.
Maar misschien heb ik het wel mis, en is er enorme uitbuiting in de Chileense en Argentijnse wijnbouw, en wordt die nu opgelost door eerlijk binge-wijn-drinkende Engelsen. En zelfs als ik het niet mis heb, kan het kopen van eerlijke Zuid-Amerikaanse wijn weinig kwaad, en is dit nogal een zeurstukje, een Fair Trade whine.