Bodies: over Engelse preutsheid

In Nederland wordt wel eens gesuggereerd dat Engelsen preuts zijn. Nou was preutsheid natuurlijk een kerneigenschap van Victoriaans Engeland, het fundament onder het Britse Empire zou je zelfs kunnen stellen. Maar Victoria is al meer dan een eeuw dood.
En tegenwoordig? Iedereen die wel eens op een zaterdagavond in Engeland is gaan stappen, zeker in Noord-Engeland, moet toch concluderen dat er van die preutsheid weinig meer over is. De meeste vrouwen tonen meer dan goed voor ze is, en kleding die in Nederland calvinistisch afkeurend als 'hoerig' zou worden beschouwd is hier doorsnee. Weinig preutsheid te zien. En op TV, ook in Nederland, stikt het van de programma's als 'The Villa' die steevast eindigen in alcohol en ranzigheid, altijd met Engelsen in de hoofdrol. Preuts? Dacht het niet.
Nou is er wel gesuggereerd, bijvoorbeeld door Kate Fox in 'Watching the English', dat Engelsen nog wel degelijk preuts zijn, en alcohol nodig hebben om uit de band te springen. Nou kan het best zo zijn dat Engelsen wat pints nodig hebben om problemen met sociale interactie te overkomen, maar of dat ook voor een verborgen preutsheid geldt? Ik zie eigenlijk niet zo waarin Engelsen preutser zouden zijn dan bijvoorbeeld Nederlanders.
Zo was ik bijvoorbeeld afgelopen woensdag met mijn geliefde naar een dansvoorstelling. De standaard masculiene tussenzin hier zou dan iets in de trand van "Dansvoorstelling! de dingen die je doet voor, well, you know", moeten zijn. Maar nee, het was moderne dans, geen ballet, met allerleid interessante video-effecten en toneel-elementen, erg interessant. En, volgepakt op een woensdagavond. 'My Body', zo heettte het stuk, bevatte vollop naakt. En niemand liep weg, of keek geschokt, of zelfs verbaasd. Het ronddansend naakt leek ook helemaal geen schockerende functie te hebben, alsof dat niet nodig was. En het publiek leek op het eerste gezicht helemaal niet speciaal vrijzinnig en openmindend. Nou werd er wel uitgebreid gewaarschuwd dat de voorstelling 'nudity' bevat, wat niet het geval was bij het ene toneelstuk dat ik in Amsterdam gezien heb dat een moment van naaktheid. Maar die waarschuwing zie ik eerder in het kader van de verdergevorderde 'suing-culture' en regelgeving mocht er eens iemand aanstoot nemen, dan meer preutsheid.
En dit alles was mogelijk zonder dat er enige alcohol aan te pas kwam om de zogenaamde normale preutsheid kwijt te raken. Net zo min als de page three van The Sun alleen in staat van dronkenschap gelezen wordt. Nee, Engelsen preuts? Ik dacht het niet.

Extreme weather events en Burns

Het zijn me wel de weken van de 'extreme weather events'. Zo noemen ze de sneeuwval van de afgelopen dagen hier. Anderhalve week geleden maakte ik in Barcelona al een cycloon met de zwaarste strom daar in decennia mee. En afgelopen dagen een van de dikste pakken sneeuw in Engeland in lange tijd. Zondag begon het voorzichtig te sneeuwen, maandag veel harder, en pas gisteren hield het weer op. Er lag hier in Sheffield gisterochtend een pak van een foot, 30 centimeter. En er ligt nog steeds sneeuw, en nieuwe sneeuwval voorspeld voor komende dagen.

Dat gebeurt hier niet zo vaak, en zeker niet in Londen, dat nu ook de volle laag kreeg. Alles lag dus meteen plat, de meeste scholen werden gesloten, mensen gingen niet naar hun werk, normaal drukke wegen waren doodstil, en op de universiteit was het uitgestorven. Behalve selecte groepjes studenten; het is namelijk tentamenperiode, en die gaan gewoon door. Maar genoeg gelegenheid voor sneeuwpret, en het was lang geleden dat ik een echt sneeuwgevecht gehouden heb, en sneeuwpopjes gemaakt heb.

De eerste sneeuwval maakten we afgelopen weekend vollop mee, midden in de natuur, tijdens een middagwandeling in het Peak District, onderweg terug van Manchester naar Sheffield. Eind januari (eigenlijk 25 januari, maar dat is rekbaar) is voor Schotten de tjid voor het organiseren van een 'Burns night' en 'Burns supper'. Claire, de vriendin van oud-collega Rupert, bij wie ik vorige zomer al op bezoek was en afgelopen herfst mee naar een concert in Leeds ging, is Schots. En zij hadden Jane en mij, en een boel andere Manchester-vrienden, uitgenodigd voor hun Burns supper.

Robert Burns is de 18e-eeuwse nationale dichter van Schotland, en de Burns night die elk jaar door Schotten wordt gevierd is een traditioneel gebeuren, vol mieterse onderdelen als het 'piping in the guests', 'the entrance of the haggis' (begeleid door doedelzakspelers), 'the address of the haggis' , 'the toast to the lassies', en in antwoord van de 'lassies' een 'toast to the laddies'. En een heleboel Burns gedichten. Jolly good fun.

Claire en Rupert's Burns supper was niet zo traditioneel, maar wel met haggis, grote hoeveelheden whisky, en we hadden allemaal een gedicht voorbereid. Veel lol, een fijne gezellig avond. maar ja, met whisky, schaapsingewanden, en gedichten kan dat natuurlijk niet mis; zorg dus dat je Schotten kent, vooral eind januari.