Cheshire Cat

Nee, dit is niet Vlaanderen, en niet de Koppenberg of Muur van Geraardsbergen. Het is Swiss Hill, in Alderley Edge. Al lang voordat ik lid werd van een fietsclub hier had ik me ingescherevn voor een zogenaamde ‘cyclosportive’, een semi-competitieve tocht, de Cheshire Cat, aan de andere kant van het Peak District in de buurt van Manchester. Dat was afgelopen zondag. Vorig jaar reed een flinke delegatie van mijn club die rit. Maar ze waren niet zo tevreden over de organisatie, of op traningskamp in Mallorca, dus was ik alleen. Nu ja, met 1646 anderen.

Er waren drie routes, en ik had, nog vroeg in het seizoen, de middenafstand van 66 mijl (108 km) gekozen. Jane leende me haar auto, enigszins bevreesd over mijn beperkte ervaring met links rijden, of met uberhaupt autorijden. Onderweg over de Peaks naar de startplaats Knutsford om 7 uur ’s ochtends was het -7 graden op Snake Pass, een laatste toetje van de winter, maar wel stralend zonnig, en het was de hele dag fantastisch fietsweer (met nog kleine beetjes sneeuw op de hoogste heuvels).

Het was een interessante route, met eerst 30 km vlak, dan een bergzone met een aantal erg steile keutenbijters en wat kleinere bulten ertussenin, en 30 km vlak terug. In totaal 1800 meter hoogteverschil, best pittig over maar 100 km! Omdat de tolerantie ten opzichte van fietsers niet zo hoog is hier, is er anders dan bij cyclosportieven in Europa geen massa-start, maar word je weggestuurd in groepen van 50, elke 2 minuten. Hoewel het eigenlijk een toertocht was, kreeg je een chip mee om je tijd te registreren, en was er zeker wel een leuke sfeer van nervositeit bij de start. De meesten begonnen toch met een erg gezapig tempo, en met een andere jongen haalden we kop over kop rijdend de ene na de andere 2 minuten voor ons gestarte groep in. Maar na 20 km koos hij voor de lange route van 160 km, en was ik voor de rest van de rit. Ik haalde wel voortdurend fietsers in, maar die gingen allemaal vrij langzaam. Weinig gelegenheid om in het wiel te rijden dus. De eerste berg, Mow Cop, was misschien wel de zwaarste, anderhalve kilometer met op het eind een stuk van 25%. Slalommend tussen de lopende fietsers en slippend in het grind verdiende ik net de medaille die de organisatie had uitgeloofd als je de top haalde zonder voet aan de grond te zetten. Met dank aan mijn triple. Het bleek achteraf een lelijk plastic prul, maar ach. Mow Cop was duidelijk een obstakel en erna was het een stuk rustiger, met hier en daar nog een plukje fieters. Het bleef flink op en neer gaan, door een prachtig deel van het Peak District dat ik nog niet kende. Het laatste stuk was weer vlak, maar de organisatie had daar nog eem leuk toetje ingebouwd, een flinke kassei-klim, Swiss Hill, 600 meter lang en 14 % gemiddeld, vrij gelijkmatig, met afschuwelijke kasseien. Ik had nog nooit een echte steile kasseienklim op dunne racebandjes gedaan, en dat is toch lastiger dan de mountainbikebanden die ik ooit in Vlaanderen op de Muur van Geraardsbergen en zo gebruikt had. Langzaam naar boven bonken, en een tijdritje van 15 kilometer terug naar Knutsford. Daar was ik een van de eersten, maar omdat er nog een uur lang mensen achter mij gestart waren zei dat niet veel. Ik had er 4 uur en 8 minuten voor nodig gehad, 27,5 km/uur gemiddeld, best OK voor de afstand en heuvels. En behalve de eerste 20 km zonder slipstream. De dag erna bleek dat ik zowaar de 4^de tijd had van de ca. 500 die de 66 mijl deden. En hoewel ruim 7 minuten achter de snelste, maar 12 en 2 seconden achter nummer 2 en 3. En over 4 uur, met bevoorradings- en plas-stops is het natuurlijk makkelijk jezelf te overtuigen dat je 2 tot 12 seconden harder had kunnen gaan. Maar uiteindelijkw as het geen race, en is de uitdaging bij de volgende cyclosportive de lange afstand te doen. En eerst dit weekend twee dagen mountainbiken!

PS, meer foto's van bekketrekkende Frans op een fiets: http://sportivephoto.thirdlight.com/viewdir.tlx?albumid=203739 zoek in 'Enter your event number here' op nr '1269'