Land van blije kinderen?

Afgelopen week hadden we vier heel fijne dagen in Amsterdam, ons tweede mini-paasvakantietje. En we waren niet de enigen die het erg naar de zin hadden in Nederland. Ik weet niet in hoeverre dit in Nederland de media heeft gehaald, maar maandag bracht de Universiteit van York hier een groot onderzoeksrapport naar buiten met een vergelijkend onderzoek naar het welzijn van kinderen in Europa. Zie hier voor verslagen, en hier voor het rapport zelf.
En wie denk je dat er onderaan bungelt? Jazeker, het Verenigd Koninkrijk, nummer 24 van de 29 (met Roemenie, Bulgarije, Letland, Litouwen en Malta achter zich). En helemaal bovenaan op nummer 1? Het zal toch niet waar zijn, Nederland (voor een hele reeks Scandinavische landen). Heel ruwweg valt die ranking wel samen met algehele welvaart, maar toch niet helemaal, en dan doet Nederland het dus relatief goed, en de Britten het relatief dramatisch slecht.
Het viel ons afgelopen weekend al op; de blije en relatief onbezorgde kinderen in Amsterdam. De vrolijke peuters van mijn vrienden, op speelplaatsen tussen veel meer vrolijke peuters en kleuters. Nogal een contrast met de peuters en kleuters waarmee Jane in haar praktijk te maken krijgt in Engelse achterstandswijken en voormalige mijndorpen met vijftienjarige alleenstaande moeders, die op hun derde nog niet kunnen praten. Natuurlijk is dat geen eerlijke vergelijking, met aan de ene kant de relatief welvarende en hoogopgeleide ouders van Amsterdam binnen de A10, en aan de andere kant de armoedigste probleem-kinderen en -ouders van Engeland. Maar kennelijk, volgens de onderzoekers in York, is er toch ook een groot verschil tussen de gemiddelde Nederlandse en Britse kinderen.
Het viel Jane ook op dat in Amsterdam de middenklassekinderen een stuk minder worden afgeschermd en betutteld; niet allemaal met de auto naar school, en geen groot bord bij de speelplaats waarbij de gemeente elke verantwoordelijkheid voor ongelukjes van de hand wijst. En kinderen op de fiets, voorop of in de nu wel heel populaire fietskarren, dat is in Engeland ondenkbaar. Dat alles omdat het daadwerkelijk gevaarlijker is, of omdat er een grotere paranoia is over alles dat wel eens fout zou kunnen gaan? Wellicht allebei, maar toch.
Het rapport gebruikt 7 dimensies (gezondheid, subjectief welzijn (blijheid), contact met ouders en andere kinderen, economische welvaart, risicogedrag, onderwijs en huisvesting), elk samengesteld uit verschillende indicatoren. Nederland scoort op alle dimensies goed, en het best van Europa op de indicatoren plezier op school, communicatie met ouders, en contact met klasgenoten. Het Verenigd Koninkrijk komt vooral op het gebied van inentingen (laag), subjectieve gezondheid (kinderen vinden zichzelf ongezond), communicatie met ouders, ouders in armoede en werkloosheid, risicogedrag (vroege sex, roken, drinken en drugsgebruik), schooluitval, en gevoelens van onveiligheid en criminaliteit in de omgeving van kinderen.
Het wijst allemaal vooral op sociaal-economische ongelijkheid, waarbij een deel van de kinderen in relatieve armoede opgroeien, van generatie op generatie, terwijl welvarende kinderen zoveel mogelijk van de buitenwereld worden afgeschermd.