Waar ligt de grens? - Offshore border control

Fijne koninginnedag allemaal! Het was me hier bijna ontgaan. Het wordt dan ook niet zo heel breed gevierd hier.
De lente is hier uitgebroken, een drukke periode met colleges, excursies en conferenties is achter de rug, en behalve een grote stapel nakijkwerk die nog wacht kan ik toewerken naar een lange zomer en wat tijd voor eigen onderzoek.

Vorige week schreef ik over reisjes naar Boston en Berlijn. Nou was er nog iets wat ze met elkaar gemeen hadden, een heel opvallende ervaring: ik kon beide landen (Duitsland en de VS) in zonder mijn paspoort te laten zien bij binnenkomst.
Van de aankomst in Berlijn had ik dat verwacht; net een week voordat wij daarnaartoe vlogen hadden alle Schengenlanden niet alleen de grenscontroles aan de buitengrenzen afgeschaft, zodat je over land zonder paspoortcontrole kan reizen, maar ook op vliegvelden. Binnen de Schengenzone dan. En omdat we via een tussenstop op Schiphol vlogen, kwamen we Berlijn in vanuit een ander Schengen-land, en konden we op Tegel zo doorlopen. Natuurlijk moet je nog wel je paspoort tonen op het vliegveld van vertrek, waardoor je de rare situatie krijgt dat je je paspoort moet laten zien om een land uit te kunnen, en niet om het in te gaan.

Verrassender was mijn trip naar de Verenigde Staten. Zoals we allemaal weten wordt het je vooral sinds 9/11 niet makkelijk gemaakt om de VS binnen te komen. Maar nu maken ze het wel heel bont. Ik vloog naar Boston, via Dublin. Ieren hebben een historische band met Boston, en het is dus logisch dat Aerlingus er zijn Amerikaanse 'hub' heeft.
Na normaal inchecken in Dublin werden alle passagiers voor vluchten naar de VS (Boston, New York, Philadelphia, etc.) naar een aparte ondergrondse gate geleid. En daar moesten we, nog gewoon in Ierland, door de Amerikaanse douane, met Amerikaanse immigratie-beamten die je ondervroegen, je foto en vingerafdruk namen, en je paspoort stempelden. Je was binnen, maar nog steeds in Ierland. Een rare ervaring; de douanebeambten waren echte Amerikaanse officials, niet zoals Britten en Ieren altijd in voor een grapje, maar doodserieus, autoritair en kortaf bevelen gevend; dat gaat in de VS voor professioneel door. Zelfs het interieur van de speciale gate kwam Amerikaans over.
Voordeel van deze wat intimiderende en bevreemdende ervaring was dat we aangekomen in Boston zo konden doorlopen; niemand die bij aankomst op Amerikaans grondgebied wilde checken of ik een terrorist was of van zins de regering omver te werpen (ja graag). En dat in tijden van post-nainwanwan-paranoia.
Nou vraag ik me af hoe ze dat precies geregeld hebben; is die gate op het vliegveld van Dublin een stukje Amerikaans territorium, net als ambassades zijn? En hebben ze dit op meer plekken zo geregeld? Weet iemand die vaker naar de VS vliegt meer?
In elk geval bij aankomst in Berlijn en Boston twee ervaringen van naar buiten de eigen landsgrenzen verschoven grenscontroles; iets wat je offshore grensbewaking zou kunnen noemen; een onderzoeksonderwerp?

Steden die beginnen met een 'b'

Twee weken afwezigheid, voor mijn gevoel ben ik vooral op vliegvelden geweest. In totaal in twee weken 24 uur op vliegvelden, en daarnaast nog eens 18 uur in de lucht.
Twee steden. Berlijn en Boston. Ze beginnen allebei met een 'b'. Je krijgt in beide enorme porties met vooral gigantische stukken vlees op je bord. Het zijn beide relatief jonge, intellectuele en progressieve steden. En allebei hebben uitstekende, betaalbare openbaar vervoersnetwerken. Maar daar houdt de overeenkomst wel zo ongeveer op.
Berlijn, vol geschiedenis, een combinatie van grauw, grijs, en neerslachtig, met hip, vooruitsrevend, en creatief. Genoeg om 24 studenten te laten zien, en een nachtleven om ze volledig uit te putten. We hadden een enorm vol programma gedurende de dag, heen en weer reizend tussen Oost-Berlijnse woontorencomplexen, stukken overgebleven muur, 'Ku'damm' en 'Alex', gentrified Prenzlauerberg en Turks Kreuzberg. En daarnaast draaiden de studenten nog een vol nachtprogramma. Mijn andere begeleidende collegas waren wat bedaardere heren met wie het prima uit eten gaan was. Daarna meedoen met het avondprogramma van de studenten was leuk, maar zodra het overschakelde op goed Brits binge-drinken en mixen van jagermeister met D-merk whiskey merkte ik dat ik toch ook geen 20 meer ben.
En daarna nog een week Boston. Daar was het in elk geval lekker weer, maar door de opzet van de conferentie waar ik naartoe ging, met 7000 geografen en van 8am tot 7pm constant bijna 60 parallelsessies, in drie airconditioned hotels met elkaar verbonden door airconditioned skywalks, heb ik weinig van de zon gezien. Nu ja, een paar uitsapjes dan, een wandelingetje door het centrum, en een veldwerktripje naar een latino-migrantenwijk. Een interessante stad, met een duidelijk impact van de grote studentenpopulatie, en duidelijk progressiever dan vrijwel de hele rest van de VS. Het is ook de meest 'historische' stad van de VS, en Bostonians hebben de naam 'in het verleden te blijven hangen'. Maar in de VS is dat allemaal relatief, en als Europeaan krijg je met een paar 18e-eeuwse gebouwen tussen de kantoortorens en malls in niet direct het idee in een oude stad te zijn. Een van de uitstapjes was naar Bonnie, Andrew en Julian, een leuk etentje op vrijdagavond, en erg leuk om hen weer te zien na bijna 10 jaar.
En nu weer terug in Sheffield, en langer dan een paar maanden lijkt het nu toch wel echt.

Berlin

Boston

Statistics

Ik heb op mijn blog een software programmaatje zitten dat telt hoeveel mensen mijn blog bezoeken, wanneer, waarvandaan, en hoe ze het vinden. Nou zijn de aantallen heel bescheiden, in de categorie vrienden en familie, met af en toe een verdwaalde vreemdeling.
Zo komen de meeste bezoekers uit Nederland, met kleinere aantallen uit Engeland, en ook de VS, Belgie, Dominicaanse Republiek en Hong Kong (waar Stan, UvA-collega nu zit), allemaal verklaarbaar. Maar ook een Nepalees, Wit-Rus, Pakistaan, en Maleisier. Hoe raken die in 's hemelsnaam verdwaald op mijn blog? Leuk om over te speculeren, maar zonder verdere aanknopingspunten kom je niet veel verder.
Concreter zijn de zoektermen in Google waarmee mensen op mijn blog terecht komen. De meeste via logische termen, zoals mijn naam en de naam van de blog, maar ook bijvoorbeeld veel mensen die in het Nederlands naar salt en vinegar chips zoeken (zie oktober) . En, nogal zonderlinge zoekopdrachten zoals:
'azijn baanwielrennen'
'waarom importeert Pringles'
'chips op mensen'
'sbs 6 pannenkoekendag'
Waarnaar waren die mensen in 's hemelsnaam naar op zoek? En hoe kwamen ze bij mijn blog terecht? En hoe kwam die persoon die 'university birmingham' zocht bij mij terecht? Ik zal die woorden misschien ergens gebruikt hebben, maar hoeveel Google-pagina's heeft hij/zij niet doorgebladerd voor bij mijn verwijzing aan te komen? En vond hij/zij op mijn blog wat hij/zij zocht? De anonieme mysteries van het internet.



Over een andere statistiek, de koers van het Briste pond. Terwijl in Nederland de media druk zijn met filmpjes, worden de voorpagina's hier gedomineerd door doemscenario's over recessies, instortende huizenmarkten, ten onder gaande banken, en financieel bloed, zweet en tranen. Het Verenigd Koninkrijk volgt daarin veel sterker de VS, en dat is al te merken in de zwakte van het pond ten opzichte van de euro. Die is het afgelopen half jaar gekelderd (zie grafiek). In september was 1 pond bijna €1,50, nu €1,26. Dat betekent dat in die periode mijn salaris maar liefst 16 % minder waard geworden is!!! In euroland dan. Tot september liepen de pond en euro netjes gelijk; de Britten buiten de euro, maar toch eigenlijk samen een knusse financiele en economische markt binnen de EU. Maar sinds september is de pond in een vrije val, precies sinds ik er ben, ook sinds september. Het zal toch niet aan mij liggen, wel?

P.S. volgende week ben ik in Berlijn, en de week erna in Boston. Twee weken geen stukjes dus.