Oranjegevoel

In veel opzichten heeft naar Sheffield migreren gevoeld als verhuizen naar Groningen of Maastricht. Ik was vaak genoeg in Engeland geweest, had al in Londen gewoond; geen aanpassingsprobelemen dus. Natuurlijk waren er wel een paar dingen anders, maar in Groningen en Maastricht is alles ook net wat anders dan in Amsterdam, niet?

Maar, ik merk nu dat er wel degelijk verschil is: Het Oranje-gevoel wordt door de gemiddelde Sheffielder toch anders beleefd dan door de gemiddelde Groninger of Maastrichtenaar. Geen oranje overal natuurlijk, maar ook geen wit en rood. Engeland doet niet mee, en Euro 2008 leeft hier ongeveer net zo als Elvis. Collega's hebben nauwelijks een idee dat het aan de gang is, geen enkele winkel heeft plotseling iets met voetbal in de etalage, en in de kranten komen berichten over het EK na transfergeruchten voor de Premier League. Om eerlijk te zijn, de BBC doet wel zijn best, met veel mooie gadgets op de website, en de berichtgeving is nu noodgedwongen neutraal en beter dan ooit. Maar in pubs worden de wedstrijden wel uitgezonde, maar bekeken door een verveelde man en een paardenkop.

En voor het eerst mis ik nu dan toch echt iets Nederlands, en wie had dat gedacht: de oranje opblaasklomp, en alles wat daarbij hoort. Ik mis de collectieve spanning, het met vrienden voor de TV zitten met een biertje wetend dat de buren hetzelfde doen, en hun buren, en hun buren, etc. Ik heb wel veel wedstrijden gezien, maar thuis, tijdens de afwas, met een half oog.

Maar juist Nederland-Italie heb ik gemist. Ik was uitgenodigd voor een dinertje bij de hoogleraar waar ik veel mee samenwerk, metd aarvoor een borrel met de studenten waar we mee naar Berlijn zijn geweest. Dat was allemaal heel leuk, maar ik miste wel Nederland-Italie. Er was dan ook geen echte reden daarmee rekening te houden. Maar vrijdag heb ik vrijgehouden voor Nederland-Frankrijk. Ik ga kijken in de pub. Nu alleen hier nog ergens een oranje opblaasklomp vinden....