Barcelona

Een paar dagen laat met mn blog-stukje deze week, net terug uit Barcelona. En wat een fijne stad is dat toch, als je het optelt heeft Barcelona toch alles wat de perfecte stad wat mij betreft nodig heeft: klimaat (weinig regen, twee maanden heet, twee maanden koud, en de rest lekker), architectuur, progressieve mensen, goed eten, en groene heuvels om te fietsen. En natuurlijk zijn er meer mensen die Barcelona leuk vinden, en stromen toeristen in de zomer; maar de stad is groot genoeg om die op te kunnen vangen.
Natuurlijk was ik daar voor werk, een eerste bezoek om de waters te testen voor een odnerzoek naar burgerschap onder migranten, in plekken waar er meerdere niveaus van burgerschap en meerdere definities van de maatschappij om in te integreren zijn. Immigranten in Barcelona worden aangemoedigd zowel in Spanje als in Catalunya te integreren. Het bezoek was erg nuttig, een paar pilot interviews gehad, en gesproken met collega's daar; Barcelona is een zichtbare internationale en cosmopolitische stad, met veel Zuid-Amerikanen, Afrikanen, Pakistanen en Chinezen in het straatbeeld. En, Roemenen, sinds afgelopen jaar in in een keer de grootste groep migranten; alleen al in Madrid in een jaar 140.000 nieuwe Roemeense inwoeners. Barcelona is ook een centrum van onderzoek naar migratie, dus genoeg interessante collega's om te spreken, naast wat veldwerk. En dan zie je ook wel andere kanten van Barcelona: troosteloze woontoren buitenwijken, en mensen die bepaald niet tevreden zijn met de promotie van Barcelona als stad van hipsters en yuppies.
Maar als yuppie is Barcelona zeker fijn, en in de avonden, weekends, en tussen afspraken in was er genoeg tijd om van te genieten. Het was 1 jaar geleden dat ik in Barcelona was, en er waren veel musea en opgeknapte plekken bijgekomen. Ook een verschil was het gebruik van fietsen; ik ken weinig steden buiten Nederland waar zoveel gefietst wordt; en omdat het centrum vrij vlak is, op stevige 'hollandse' fietsen. Er is ook een publieke fietsen plan zoals in Parijs, waar inwoners zich op kunnen abboneren. Het lijkt erg succesvol, je ziet ze overal gebruikt worden. En dat in een stad waar de wegen zo breed zijn dat er nauwelijks echte auto-opstoppingen zijn (zoals in Londen bijvoorbeeld).

Barcelona

In het weekend huurde ik een mountainbike, en gind zaterdag de heuvels van de Tibidabao (500+ meter hoog) in. Stukken asfallt, en stukken op gravel. Zondag nam ik de trein naar de uitlopers van de Pyreneen, en fietste van Vic door het Montseny gebergte naar zee. Prachtig. Hier een paar foto's (zie de derde foto; iemand met lange broek, het was 30 graden!

twee fietstochtjes in Catalunya

PS. Na twee berichtjes over hoe fijn Manchester en Barcelona zijn, maakte ik gistermiddag weer een mooi tochtje op de racefiets door de Peaks. Ook heel fijn:

Kwaliteit en leven

Afgelopen zondag was ik naar Manchester, op bezoek bij de Duitse collega met wie ik afgelopen maanden een kantoor deelde op de universiteit, en naar een festival daar. Rupert woont in Manchester, zijn vriendin werkt daar. En, zij is zwanger, en wel zo ongeveer uitgerekend nu uitgerekend. Op weg naar Manchester in de trein zondagochtend kreeg ik een telefoontje van Rupert: 'haar water is net gebroken, maar geen probleem, we gaan toch naar het festival'. Zeker weten? 'Zeker weten'. Nu ja, het was een leuk festival, 'Summer in the Park', met wat obscure en minder obscure bandjes, en Mr Scruff en I am Kloot als lokale publiekstrekkers, en daarnaast een gourmet-thema, goed eten dus. Halverwege rende Claire voor een half uurtje naar de vroedvrouw, en weer terug naar het festival: 'morgen om 8 uur 's ochtends geforceerde bevalling; nog een drankje iemand?' Dat was zondag, en inmiddels is de wereld een gezonde Lois Martha rijker.
Manchester was ook erg fijn. Het was lekker weer, dat helpt, maar ook duidelijk grootstedelijker, gesofisticeerder, en creatiever dan Sheffield. En, belangrijk, met een kritische massa aan hoog opgeleide dertigers; iets wat Sheffield ontbeert (genoeg welvarende families, studenten, hardwerkende engelsen, en sloebers). Een reden om terug te gaan - het is maar 50 minuten met de trein - op kraambezoek bijvoorbeeld.
Ik schrijf dit uit Barcelona. Ik ben daar op veldwerk - burgerschap en politieke participatie van immigranten - gisteravond aangekomen. En dat is toch wel een schok na Noord Engeland wat kwaliteit van leven betreft, in alle opzichten. Een fles wijn is ongeveer even duur, maar hier krijg je er een drie gangenmenu met de lunch bij. Ik ben hier tot dinsdag, een hele reeks afspraken, wat is het leven zwaar, nietwaar.

Manchester

Dze Germans

Er is de laatste weken hier veel aandacht in het nieuws voor de seksuele escapades van Max Mosley, de Engelse voorzitter van de Internationale Autosport Federatie. De zondagseditie van The Sun, The News of the World, onthulde maanden gelden dat Max SM-feestjes had met dominatrix-prostituees waarbij ze Nazi-tje speelden. Wekenlang nieuws natuurlijk: Max opstappen als voorzitter van de FIA, mag toch blijven, blijkt dat de SM-feesten helemaal geen 'Nazi-thema' hadden, hoofdredacteur van News of the World aangeklaagd voor smaad. Dubbel smullen voor het publiek: buitenissige seksuele onhullingen van een bekendhe Engelsman (of toch in elk geval iemand die door de onthullingen echt bekend is geworden), en de top van een tabloid die door het stof moet.
En over dt alles een ziekelijk sausje van stereotypering van Duitsers. Hier schijnt niemand het echt raar te vinden, maar kennelijk is de kennis van de gemiddelde Brit over Duitsland nog altijd op 'Allo Allo'-niveau. Max Mosley zei dat zijn orgieen helemaal niks met Nazi's te maken hadden, maar dat hij de dominatrix-prostiuees wel vroeg zich in legeruniform te kleden en Duits te praten, 'omdat dat hem toepasselijk leek voor de bevelen en het militaristische' van de spelletjes. En de hoofdredacteur van The News of the World verdedigde zich vandaag door te stellen dat de militaire uniforms en het gebruik van Duits 'redelijkerwijs geinterpreteerd kon worden als een Nazi-rollenspel'. Hij voegde eraan toe, wellicht overbodig, dat de redactie zich ook maar baseerde op niet meer dan 'algemene historische kennis' - 'Allo Allo' dus.
Saillant detail bij dit alles is dat Max Mosley de zoon is van Oswald Mosley, de leider van de Britse fascisten in de jaren dertig; zeg maar de Britse Anton Mussert. Dezelfde Oswald Mosley die na de oorlog doodleuk in alle vrijheid een rascistische anti-immigratie partij kon oprichten. Dan verliep het Mussert toch heel anders af. En daar zit hem het vershcil, een volledig andere beleving van de oorlog, en daardoor een andere appreciatie van het nazisme, en ook van de dilemmas van de naoorlogse generaties in Duitsland.
In onze excursie naar Berlijn was voormalig Joods Berlijn en de herdenking van de holocaust en bijbehorende monumenten een thema. En ik merkte dat verschil in beleving met zowel Engelse studenten als collega's duidelijk. Studenten krijgen op school genoeg les over de holocaust, maar hun persoonlijke contacten met oorlogservaringen, van hun grootouders en overgrootouders, was er een van soldaten en vechten, niet van bezetting, onderduiken, en concentratiekampen. Tsja, en dan krijg je een land waar nazi-uniforms in de feestwinkel (zie prins Harry) en Duits in SM-spellen thuishoren.

De nieuwe Cruyff

Het EK is afgelopen. In Caspar's poule had ik de finale precies goed voorspeld, maar ongeveer alle wedstrijden daarvoor verkeerd. Dus het leverde me weinig op. Maar, gelukkig waren de wedstrijden spectaculair, het meest odnerhoduende kampioenschap dat ik me kan herinneren. Zelfs de Engelsen hier, de in voetbal geinteresseerden dan, waren uiteindelijk onder de indruk en enthousiast. En, het toernooi heeft een nieuwe Cruyff opgeleverd. Nee, niet Arshavin, en ook niet Sneijder, Villa of Torres. Maar de Duitsers hebben er een, een echte, de spits Lukas Podolski. Na de verloren finale werd hij geinterviewd. "voetbal is net als schaken" zei hij, "maar dan zonder de dobbelstenen." Als dat geen geitenkaas is...