Happy Diwali!

De stad Leicester - midden tussen Sheffield en Londen, en 50 kilometer oost van Birmingham - wordt, naar verwachting van demografen, over een jaar of twee, de eerste stad in Europa waar minder dan de helft van de inwoners blank is. Leicester heeft vooral, met Southall in West-London, de bekendste concentratie Indiers in Engeland, een kleine 80.000 in een stad zo groot als Utrecht. Maar gisteravond was zeker minder dan de helft van de mensen in Leicester niet-blank. Het was namelijk Diwali, en Leicester heeft de grootste Diwali viering ter wereld buiten India, en Indiers uit heel Engeland komen op de dag van nieuwemaan in de maand Kartika naar Leicester. En zo ook mijn zus, vanuit Birmingham, en ik, vanuit Sheffield.
Diwali, het lichtjesfeest, is het grootste feest van het jaar voor Hindus, zoals elk goed religieus feest verbonden met goed en kwaad, en gebruik makend van veel lichtjes en vuurwerk om het kwaad weg te jagen. En om een leuk feestje te bouwen.
Elk jaar wordt op de avond van Diwali een anderhalve kilometer lange weg (met sowieso vrijwel alleen maar Indiase winkels en restaurants) afgesloten, en versierd met lichtjes. Maar ik moet zeggen dat het als georganiseerd festival eigenlijk niet zo hoge ogen gooit. Er zijn ongelooflijk veel mensen op straat, maar op zich is er niet veel georganiseerd en weinig te 'doen' of the 'zien'. Er was een klein podium op een groot veld waar de lokale jeugd hun dans-moves zoals in bollywood-films kon laten zien, en er paradeerden wat steltlopers, trommelaars, en meer dansgroepen door de straat. Maar verder leek het vooral veel op de Italiaanse 'passeggiata', de avondwandeling waar iedereen de straat op gaat om oude bekenden te ontmoeten, te kletsen, te flirten, en je beste kleren te showen. En, om hapjes te eten, in dit geval bhajies, samosas, bondas, laddus, vadas, dharwad pedas, burfies en lassies van de lokale bakkers/snackbars. En natuurlijk eindigde het met een groot en vrij indrukwekkend vuurwerk.

Leicester Diwali

Crookes

Kort geleden heb ik mijn huurcontract hier verlengd. Ik had al besloten nog een jaar hier te werken en te wonen, maar nu dus ook in hetzelfde appartement. Ik had nog wel rond gekeken, maar uiteindelijk is het een prima deal. Ik woon dus nog een jaar in Crookes. Vorig jaar schreef ik al over mijn huisje, maar nog niet zo over de wijk waar ik woon.
Crookes is een sociaal gemengde wijk. Dat zeggen veel mensen, maar in dit geval is het ook echt zo. De wijk ligt bovenop een heuvel, ten noordwesten van het centrum, tussen de rijke suburbs verder west richting Peak District, en de volkswijken aan de rivier zoals Hillsborough. Crookes was een van de arbeiderswijken van Sheffield staal-industrie-stad, maar zeker niet de slechtste. Die arbeiders wonen er nog steeds, gepensioneerd en bowls spelend. Het ligt ook vlak bij de universiteit, dus wonen er veel studenten, en in de mooiere delen docenten. En, hoewel gentrification hier en daar toeslaat zijn de huizenprijzen nog relatief toegankelijk voor laten we zeggen de 'hardwerkende Sheffielder'.
Er is een winkelstraatje, met een kleine supermarktje, een kleine discount superprijsknaller, en een biologische winkel. Voor ieder wat dus. En restaurants, met een tapas-bar, fish & chips, een moderne Italiaan en een geruit-kleedje-chianti-flessen Italiaan, en zes Indiase curry-restaurants.
Crookes ligt op een heuvel, en de ene kant op heb je uitzicht op het centrum van de stad, en de andere op het Peak District en de dalen van twee rivieren: de Rivelin en de Loxley. Ja, inderdaad, van Robin of Loxley - Robin Hood kwam hier vandaan, wat de VVV van Nottingham je ook wilt laten geloven.
En tenslotte, wie kan er zeggen te wonen in de wijk waar zowel Joe Cocker is geboren, als waar The Human League een nummer over zong ('The Bus to Crookes')? Ik bedoel maar.

Naar huis klimmen

Wat is de overeenkomst tussen wonen in de tropen en in Sheffield? ....... Ja dat is een moeilijke.... Wel, je moet in beide gevallen je kleren na een keer dragen in de was doen. Als je vasthoudt aan manieren van je voortbewegen die je elders gewend was. Lopen in, zeg, Santo Domingo, of fietsen in Sheffield: hoe rustig aan en traag je ook doet, je komt uiteindelijk toch volledig bezweet aan waar je wezen moet. In de tropen vanwege de hitte, in Sheffield vanwege de hellingen.
Mijn moeder vroeg me laatst waarom ik hier geen weekendboodschappen op de fiets doe hier. Misschien dat wat leuke grafiekjes helpen uitleggen. Een ideetje overgenomen van een Spaanse fiets-website, waar de hoogteprofielen van bekende Tour de France cols over onbekende Spaanse cols werden getekend, om te laten zien hoeveel mooie klimmen er in Spanje verborgen liggen.
Mijn huis ligt op 214 meter hoogte op de heuvel van Crookes. De dichtstbijzijnde grote supermarkt, de Morrissons, ligt op 68 meter aan de rivier in het dal recht onder Crookes. Dit is de klim terug van de supermarkt, vergeleken met die van de Keutenberg. Net wat minder steil, maar wel langer, gemiddeld steiler, en over een groter hoogteverschil dus.

Dat met tassen vol weekendboodschappen? Denk het niet.

Ik ga wel met de fiets naar mijn werk, 's ochtens in een wakkerblazende afdaling naar de universiteit op 115 meter hoog. Terug zijn er een hele reeks routeopties, maar ik kies meestal ofwel een korte steile klim, of een langere geleidelijke. De eerste een stuk zwaarder, in alle opzichten, dan de Cauberg. De tweede vergelijkbaar, net iets korter, met de Vaalserberg.

Kortom, de dagelijkse ritjes hier vergen inspanningen vergelijkbaar met de allerzwaarste hellingen van Zuid-Limburg. Mijn wasmachine draait dus overuren. Behalve als ik naar de supermarkt moet. Dan neem ik de bus.

Yorkshire Dales

Afgelopen weekend was het erg mooi weer, maar jammer genoeg had ik veel werk, en was dus vooral binnen. Maar, het weekend ervoor was het ook lekker weer, en had ik tijd om behalve naar Birmingham ook naar de Yorkshire Dales, een groot natuurgebied boven Leeds, te gaan. Wat minder ruig dan het Peak District, maar ook erg mooi, en zeker nog een bezoek waard. Hier wat foto's:

Bolton Abbey - Yorkshire Dales

Birmingham

Na Boston, Berlijn, en Barcelona voegde ik afgelopen zaterdag een nieuwe stad aan mijn lijstje van dit jaar bezochte miljoenensteden die met een 'B' beginnen. Birmingham is waar mijn zus haar PhD doet, en het was tijd haar op te zoeken. Nou was ik al eerder kort, een halve dag, in Birmingham geweest, en dit bezoek veranderde mijn mening over die stad als de lelijkste stad ter wereld niet echt. Waar Sheffield een vrij nondescript, provinciaal aandoend centrum heeft met urban sprawl de ene kant op en industrie de andere kant op, gelegen in prachtige natuur, hebben in Birmingham de planologen aan het roer van stadsvernieuwing de laatste 50 jaar actief geprobeerd de stad lelijker te maken. Zo lijkt het in elk geval. Uit de architectonische modes uit elk decennium van de afgelopen halve eeuw is het meest afstotelijke voorbeeld in Birmingham terecht gekomen. En dat alles dwars door elkaar, doorkruist door fly-overs, snelwegen, en tunnels. Frouke deed haar best de leukste plekjes te laten zien, en de tot pub omgebouwde bank, de wandelroute langs de kanalen, en het gentrify-ende Jewellery Quarter waren best aardig, maar mooi? Nee. Zij zelf woont in een fijn huisje, met fijne huisgenoten, in een fijne wijk. Maar dat doet toch al erg suburbaan aan.
De stad zelf blijft lelijk. Z0 ver, zo slecht. Maar, Birmingham heeft iets, dat bijvoorbeeld Sheffield niet heeft: een echt gevoel van stedelijkheid. Birmingham is ontegenzeggelijk een grote stad, met de diversiteit, problemen, en hardheid die een grote stad ook interessant maken. Birmingham is in elk geval een stuk internationaler dan Sheffield. We aten in een Maleisisch restaurant in Chinatown, met een aantal straten waar het straatbeeld, de mensen, en de winkels daadwerkelijk Chinees waren. Het restaurant had vooral Chineze klanten, een menukaart in Chineze karakters en een onbegrijpelijke Engelse vertaling. Als bleekscheten kregen we geen stokjes maar bestek, ieder twee stuks - samen een vork en drie lepels; bestek is bestek, nietwaar? We liepen door een grote markthal met slagers, met allerlei exotische stukken vlees, waar rond de balies grote groepen mensen stonden te wachten tot de prijs van een kilo lam vlak voor het sluiten op zaterdmiddag om 5 uur zakte, en de laatste stukken schaap per opbod verkocht werden. En we ontdekten een terrein met ruimtes voor kunstenaars en meer experimenteel creatieve ondernemers. Birmingham mag dan niet mooi zijn, zelfs uitgesproken lelijk, maar het is wel een stad waar je het idee krijgt dat er allerlei onverwachte plekjes te ontdekken zijn. Ik kom er graag nog een keer terug om meer te ontdekken.
PS. Vraag aan de lezers, wie heeft alternatieve nominaties voor de lelijkste stad ter wereld (zelf bezocht)?

Birmingham

Engels Eten

Met michelin-sterren verzamelende Gordon Ramsays en Heston Blumenthals, en dagelijks reeksen kookprogrammas op TV, is Engeland het nieuwe gastronomische mekka van de wereld. Dat hoor en lees je regelmatig, en met een wel heel oppervlakkige blik zou je het nog geloven ook. Ik mag graag kijken naar programma's als The Restaurant, Masterchef, en Great British Menu. En aan de hoeveelheid van dergelijke programma's te zien zijn ze erg populair. De kwaliteitskranten hebben wekelijkse food-bijlages en oude stoffige pubs omgebouwd tot 'gastro-pub' verroveren Engeland. Maar, dat alles is maar een dun vernislaagje; eten in Engeland is nog altijd weinig verfijnd. Misschien dat restaurant-recencenten in een wereldje in centraal Londen leven waar het mogelijk is hosannah te roepen over de Britse gastronomie, maar in de rest van het land is het een stuk treuriger.
In restaurants zijn de namen van gerechten veelbelovend, net zoals de recensies in lokale suffertjes, maar als je er daadwerkelijk gaat eten blijkt dat de gemiddelde Brit toch nog vooral veel vet, saus en gesmolten kaas wil, met grote glazen bier of wijn. Met het economisch herstel van Sheffield de laatste vijf tot tien jaar heb je een constant groeiende overdaad aan restaurants, maar het aantal plekken waar echt goed gekookt wordt valt zwaar tegen. Voor elk redelijke restaurant heb je er vijf met een ambitieus concept, gelikte marketing, en veelbelovende menukaart, maar teleurtellende borden voedsel die alleen met een scheut vet en alcohol gered kunnen worden.
Het is ook niet ver van hier, in Rotherham, dat Jamie Oliver langskwam op een school (met de opwekkende naam Rawmarsh Comprehensive) om de schoolmaaltijden gezond te maken. De moeders van de obese koters konden al dat hippe gezonde groenten-gedoe niet waarderen en voerden hun kinderen patat, hamburgers en fish&chips door het hek van de school.
Het is makkelijk hierom te lachen (en terecht), en om het af te doen als domheid en onwetendheid, maar je moet het eerder lezen als een actief protest van de arbeidersklasse (en als je het over een 'comprehensive' (staatsschool) in Rotherham hebt heb je het over armoede en problemen) tegen vertegenwoordigers van de culturele elite die ze vertellen wat ze moeten eten, wat ze lekker moeten vinden, en hoe ze zich moeten gedragen; het opdringen van culturele gebruiken geassocieerd met de hogere middenklasse zonder dat ze de economische mogelijkheden krijgen die horen bij diezelfde hogere middenklasse. Jamie Oliver als een 21e- eeuwse Marie-Antoinette die het gepeupel aanspoort toch vooral cake te eten. Hij zal het niet zo bedoeld hebben. Maar als een snelle jongen in merkkleding, met stijlvol halflang haar en in een grote auto moeders in Rotherham komt vertellen dat ze hun kinderen courgette en tofu moeten voeren is dat wel hoe het over komt. Want lekker, gezond, goed gekookt eten (liever geen courgette met tofu alsjeblieft) is iets voor de elite. Een appel kost drie keer zo veel als een worstje.
Nee, geloven in een Britse culinaire renaissance is met oogkleppen op kijken naar de groep mensen die het beeld op televisie, en op plekken waar programmamakers komen, bepaalt en jezelf voor de gek houden.
Maar ja, je moet zelf ook wat. En wat ze wel goed doen, beter dan Nederland in elk geval, is de traditie van de warme zondagse lunch met de hele familie, een Sunday roast. Samen met de dikke stapel zondagskranten en een mooi wandelgebied voor de deur, een vast recept voor een glorieuze zondag. Afgelopen weekend waren mijn ouders op bezoek, een goede gelegenheid om naar een ouderwetse pub in de Peaks te rijden om aan te schuiven bij een prima huisgekookte venison-pie, met gooseberry crumble toe.

PS. Kijk eens aan, ik schrijf een stuk en The Guardian volgt :). Hier een uitstekend artikel van Felicity Lawrence uit The Guardian van vandaag over eten en sociale klasse in het VK naar aanleiding van een documentaireserie van Jamie Oliver: http://www.guardian.co.uk/lifeandstyle/2008/oct/01/foodanddrink.oliver

PPS. De link naar de video over door het schoolhek patat-voerende moeders doet het bij mij wel, misschien is hij alleen vanuit het VK te zien. Hier in elk geval de link van het bijbehorende BBC-artikel: http://news.bbc.co.uk/1/hi/england/south_yorkshire/5349392.stm