Drie redenen om in Engeland te wonen

Would you believe it? Ruim een maand heb ik alle weekenden doorgewerkt (ik moest zelfs anderhalve week mijn blogstukje overslaan), en steeds was het stralend zonnig buiten; ik kon het goed zien vanachter mijn laptop. Afgelopen weekend het eerste zonder werk in lange tijd, en jawel, het hele weekend regen, kou en bewolking. En maandag en dinsdag was het weer stralend zonnig. Eerder gaf ik hier al hoog op van het klimaat in Oost-Engeland, maar wat heb je aan die gunstige gemiddeldes als alle regen nou net in je vrije weekend valt? Maar dit is geen stukje over de wet van Murphy, maar over drie redenen waarom het zo fijn is in Engeland te zijn.

1. De zwakte van het pond is goed voor de export
Dat komt me goed uit, want volgende week ga ik naar Amsterdam en zal ik een pot marmelade en christmas pudding exporteren. Er wordt me verteld dat het ten opzichte van de euro - en vrijwel alle andere valuta ter wereld - kelderende pond dan misschien niet fijn is voor vakanties aan de costas en op de pistes, maar dat het 'goed is voor de export'. Een beetje jammer is daarbij wel dat het Verenigd Koninkrijk eigenlijk niets meer maakt of groeit dat andere landen willen hebben. Ja, het is een van de grootste economien van de wereld, maar dat is allemaal financien, banken, rondom The City in Londen als mondiaal financieel centrum (nou ja, samen met New York dan). Maar ja, die sector gaat de laatste maanden niet zo fantastisch meer. Maar ach, zegt het nieuws, de zwakke pond is wel goed voor de export. Het bijbehorende filmpje van het BBC nieuws komt niet verder dan een vouwfietsenfabriekje, en Channel 4 nieuws heeft een exporteur van afgedankte tweedehands Black Cab (taxi's) gevonden. Als we de export toch niet hadden.
Mocht je het gemist hebben, na een lange daling sinds ik hier ben sinds September 2007 is het pond nu echt in een vrije val. De pond was toen ik hier kwam € 1,50, nu € 1,10, en The Observer kopte afgelopen zondag dat je bij wisselkantoren in Londen inmiddels minder dan een euro voor je pond krijgt. Mijn salaris is dus een derde minder waard. Maar gelukkig kan ik nog potten marmelade exporteren.

2. De politie is hier nog je beste vriend
Zo wordt je netjes gewaarschuwd dat het om politie gaat voordat je wordt geexecuteerd in de metro. Dat is natuurlijk extra verhelderend als de politie op het punt staat je per vergissing te executeren, omdat ze je voor een terrorist houden. Dan weet je toch waar je aan toe bent, niet, en dat ze het zo slecht niet menen, ook niet als ze de verkeerde neerschieten. OK, je bent misschien Braziliaan in plaats van Ethiopier, hebt helemaal geen baard, en je spijkerjack kan gemakkelijk worden verward met een verdacht dikke winterjas. En de politie identifieert je zonder foto's van je bij zich te hebben, en de instructies via hun oortelefoontjes zijn nauwelijks hoorbaar; maar dat kan de beste overkomen niet? Ze kunnen maar beter schieten. Voor de zekerheid. Helemaal terecht dus dat alle verantwoordelijken voor je executie bij klaarlichte dag gepromoveerd worden, er niemand gestraft wordt. En volledig terecht ook dat het gerecht de jury beperkt tot de oordelen 'zelfverdediging' en 'we weten het niet'. 'Doodslag' zou ongepast zijn, dat snap je. De politie is je beste vriend. Erg vervelend dan ook dat geen van de passagiers in het metro-rijtuig zich herinnerden dat de agenten 'stop, politie' riepen, voordat ze je neerschoten. Je snapt dat die agenten dat toch maar beter onder ede konden volhouden. Ze huilden erbij. Ze waren namelijk je beste vriend. Volledig terecht dan ook dat het gerecht de jury instrueerde 'niet op basis van emotie en meeleven met je moeder' te oordelen, maar wel de tranen van de politieagenten die je neer moesten schieten mee te laten wegen. Ook erg vervelend dat sommigen dat maar niet door willen hebben; ondankbaar zijn ze.

3. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden
Die softe Verenigde Naties en mensenrechtenactivisten snappen niet dat je kinderen af en toe wat steviger moet aanpakken; dat is voor hun eigen bestwil. Het is daarom goed dat de overheid hier vasthoudt aan het gebruik van pijn en lijfstraffen voor kinderen in de gevangenis. Wel in 'uitzonderlijke omstandigheden' natuurlijk, we zijn geen barbaren. We noemen het dan ook geen lijfstraffen, maar 'pain compliance restraint techniques', dat klinkt al een stuk beschaafder, niet? Een karateklap op de neus bijvoorbeeld, of een techniek genaamd de 'seated double embrace', zijn heel acceptabele pijntechnieken. En de regels zeggen dat er gewaarschuwd moet worden vantevoren, en er liefst een verpleegkundige aanwezig is, voor de zekerheid. Nogmaals, we zijn geen barbaren. Ja, natuurlijk, voor volwassenen zou dit martelen heten, maar kinderen zijn net als vissen, nietwaar, zonder echte gevoelens. En ja, af en toe moet er een gevangeniskind naar het ziekenhuis vanwege wat uit de hand gelopen pijntechnieken - zes afgelopen jaar - en in 2004 overleden twee kinderen, 14 en 15 jaar, maar ja, waar gehakt wordt vallen spaanders. En die van 14 pleegde zelfmoord na gebruik van die technieken, dus dat telt eigenlijk niet. En ja, hier kunnen kinderen vanaf 10 jaar de gevangenis in; bij die harde Schotten zelfs vanaf 8 jaar. Dus, mocht je kind van het rechte pad raken, dan kan je ervan op aan dat de overheid hem of haar met vaste hand corrigeert.

Dit zijn slechts drie kleine voorbeelden van hoe goed we het hier in Engeland voor mekaar hebben. Iemand een pot marmelade? Of misschien een vouwfiets?

Missie

Soms maak je iets onverwachts mee. Afgelopen zaterdag hielp ik een bekende bij het wekelijks uitdelen van soep, koffie en boterhammen aan daklozen in het centrum van Sheffield. Er had iemand afgezegd, dus ik kon invallen. Een aparte ervaring, warme soep uitdelen aan hongerige en koude daklozen terwijl een straat verder half Sheffield aan het stappen was op zaterdagavond. Maar dankbaar werk. De soep-uitdelers waar ik meehielp waren van een kerk, maar een vrijzinnige; geen bekering in ruil voor soep dus (zoals soms wel het geval is: eten in ruil voor zieltjes, of op z'n Amerikaans, 'will pray for food') - anders had ik ook niet mee gedaan.
Des te verbazingwekkender dat halverwege een soep etende bebaarde dakloze mij aansprak of ik wel Christen was. En zo nee, dat ik nog gered kon worden voor het te laat was. Jezus zou mijn redder zijn, zoals het de zijne was geweest. Hij was volledig van het juiste pad geweest, had gedronken, gespoten en gestolen, maar sinds Jezus in zijn leven was was alles goed. OK, hij zag er nog steeds wat haveloos uit, maar dat zou ook allemaal goed komen. En hij gaf me een paar wervende foldertjes mee, om vervolgens de andere soepuitdelers te bewerken, die naar zijn mening duidelijk niet Christen genoeg waren. Dus de kerk-soepuitdeel-organisatie werd bekeerd door de dakloze. Nu ja, voor niets gaat de zon op.

Hangfietsers

Een van de eesrte stukjes die ik hier schreef was over fietsen in Engeland. Na anderhalf jaar hier op de fiets ben ik iets minder laconiek over hoe veilig het hier is om te fietsen; fietsers zijn raar, en auto's zijn niet echt bereid een stuk weg op te geven. En zoals veel zaken is het hier sterk gerelateerd aan sociale klasse. Forensen op de fiets is toch vooral iets voor een milieubewuste middenklasse, voor geitenwollesokken en Guardianistas.
Des te opvallender is de keuze van Sheffieldse hangjongeren voor hun favoriete vervoersmiddel: de BMX. De gemiddelde hangjongere, met hoodie, Wayne Rooney-coupe, sportschoenen, en blikje bier, rijdt rond - of beter hangt rond - op een mini BMX. In tegenstelling tot het Europese vasteland is de brommer of scooter hier nooit aangeslagen. Je ziet ze egenlijk nergens. In plaats daarvan hangen hangjongeren op hun BMX-en te hangen, en fietsen in zwermen door de straten. Natuurlijk bedreigend voor de oppassende burger zich in groepen bewegend, en meestal over de stoep oude omaatjes van hun sokken fietsend; daar zijn het hangjongeren voor. Maar, milieuvriendelijker en gezonder dan onze john & anita op de Citta is het wel.
Dat milieubewuste en gezonde os over op de 18everhaardag van de hangjongere, wanneer een blauwe Subaru of opgevoerde VW Golf met spoilers, gangsta-velgen en mega sound system het favoriete verviersmiddel van de hangjongere is. Nou moet de gemiddelde hangjongere hard werken voor z'n Subaru. Dit in tegenstelling tot mijn studenten, die een stuk beschermder zijn opgevoed. Tot mijn verbazing heeft een goed aantal van mijn eerstejaars studenten - 18-jarigen - een auto. Niet in Sheffield, maar thuis bij hun papa en mama. Die auto hebben ze dan ook van hun pappie en mammie gekregen. Iets waarvan ik dacht dat het toch meer een Amerikaanse middenklasse-gewoonte was, je kinderen op hun rijbewijs-verjaardag een auto kado te doen. Die laten ze dan thuis en nemen in Sheffield de bus. Als ze nou een fiets hadden gekregen hadden ze daar nog wat aan gehad hier; zelfs als het maar een BMX was.