Land van blije kinderen?

Afgelopen week hadden we vier heel fijne dagen in Amsterdam, ons tweede mini-paasvakantietje. En we waren niet de enigen die het erg naar de zin hadden in Nederland. Ik weet niet in hoeverre dit in Nederland de media heeft gehaald, maar maandag bracht de Universiteit van York hier een groot onderzoeksrapport naar buiten met een vergelijkend onderzoek naar het welzijn van kinderen in Europa. Zie hier voor verslagen, en hier voor het rapport zelf.
En wie denk je dat er onderaan bungelt? Jazeker, het Verenigd Koninkrijk, nummer 24 van de 29 (met Roemenie, Bulgarije, Letland, Litouwen en Malta achter zich). En helemaal bovenaan op nummer 1? Het zal toch niet waar zijn, Nederland (voor een hele reeks Scandinavische landen). Heel ruwweg valt die ranking wel samen met algehele welvaart, maar toch niet helemaal, en dan doet Nederland het dus relatief goed, en de Britten het relatief dramatisch slecht.
Het viel ons afgelopen weekend al op; de blije en relatief onbezorgde kinderen in Amsterdam. De vrolijke peuters van mijn vrienden, op speelplaatsen tussen veel meer vrolijke peuters en kleuters. Nogal een contrast met de peuters en kleuters waarmee Jane in haar praktijk te maken krijgt in Engelse achterstandswijken en voormalige mijndorpen met vijftienjarige alleenstaande moeders, die op hun derde nog niet kunnen praten. Natuurlijk is dat geen eerlijke vergelijking, met aan de ene kant de relatief welvarende en hoogopgeleide ouders van Amsterdam binnen de A10, en aan de andere kant de armoedigste probleem-kinderen en -ouders van Engeland. Maar kennelijk, volgens de onderzoekers in York, is er toch ook een groot verschil tussen de gemiddelde Nederlandse en Britse kinderen.
Het viel Jane ook op dat in Amsterdam de middenklassekinderen een stuk minder worden afgeschermd en betutteld; niet allemaal met de auto naar school, en geen groot bord bij de speelplaats waarbij de gemeente elke verantwoordelijkheid voor ongelukjes van de hand wijst. En kinderen op de fiets, voorop of in de nu wel heel populaire fietskarren, dat is in Engeland ondenkbaar. Dat alles omdat het daadwerkelijk gevaarlijker is, of omdat er een grotere paranoia is over alles dat wel eens fout zou kunnen gaan? Wellicht allebei, maar toch.
Het rapport gebruikt 7 dimensies (gezondheid, subjectief welzijn (blijheid), contact met ouders en andere kinderen, economische welvaart, risicogedrag, onderwijs en huisvesting), elk samengesteld uit verschillende indicatoren. Nederland scoort op alle dimensies goed, en het best van Europa op de indicatoren plezier op school, communicatie met ouders, en contact met klasgenoten. Het Verenigd Koninkrijk komt vooral op het gebied van inentingen (laag), subjectieve gezondheid (kinderen vinden zichzelf ongezond), communicatie met ouders, ouders in armoede en werkloosheid, risicogedrag (vroege sex, roken, drinken en drugsgebruik), schooluitval, en gevoelens van onveiligheid en criminaliteit in de omgeving van kinderen.
Het wijst allemaal vooral op sociaal-economische ongelijkheid, waarbij een deel van de kinderen in relatieve armoede opgroeien, van generatie op generatie, terwijl welvarende kinderen zoveel mogelijk van de buitenwereld worden afgeschermd.

Paasweekend in drie bedrijven

Grunge uit Amerika, en dan vooral Seattle, was mijn muziek tijdens mijn middelbare schooltijd. Maar als ik erover nadenk komt de meeste muziek waar ik in de rest van de jaren 90 van hield uit Engeland. Massive Attack, Blur (en ja toch ook Oasis), The Verve, Fatboy Slim, Groove Armada, Chemical Brothers, Underworld, Coldplay, allemaal Brits. En ja, ook The Prodigy. Erg tof dus dat Jane een tijdje geleden voorstelde om naar een cocnert van The Prodigy te gaan. En toevallig viel de dag dat ze in Dheffield speelden net na het paasweekend waarop we ook twee dagen saampjes in Durham en een bezoek met pasen aan haar ouders in Northumberland gepland hadden. Het was dus een druk weekend.
The Prodigy was erg gaaf, met op het eerste gezicht een meerderheid aan dertigers als wij in het publiel, maar uiteindelijk belandden we tussen de als vanouds pogo-ende tieners vooraan. En, voor alle dertigers, en toch ook de tieners, speelden ze lekker veel oude hits uit de jaren 90. Zelfs hun eerste hit 'Out of Space', die ik eerlijk gezegd vergeten was (Jane niet), nog van voor 'Fat of the Land'. Dit is niet mijn video, maar had het kunnen zijn, jaja.

In de mosh pit bij The Prodigy op volle kracht was nogal een contrast met het bezoek aan Jane's schoonouders waar we nog diezelfde paasmaandagochtend waren. Twee dagen veel eten, veel gezelligheid met schoonouders en schoonzussen. En een bezoekje aan de kust van Northumberland, tussen Newcastle en Schotland, waar Jane is opgegroeid. Duidelijk minder dichtbevolkt dan de rest van Engeland.
En ook dat was weer een contrast met anderhalve dag in Durham, een historisch kathedraal- en universiteitsstadje, schitterend gelegen aan een meanderende rivier, het Cambridge van Noord-Engeland. En met een suite in het fijnste hotel van de stad, met uitzicht recht op de kathedraal, kon dat al niet stuk. Een druk weekend dus. En dan nu nog Amsterdam erbij. Het lijkt wel vakantie.
Fotos achtereenvolgens: Durham, Newcastle, Northumberland kust (Bamburgh castle), High Force waterval, Prodigy

Easter weekend - Durham/Northumbria/Prodigy

Mountainbike weekend II

Twee weken achter elkaar een fietsstukje, alsof ik niets anders doe. Nu ja, afgelopen weekenden was dat ook ongeveer zo. Maar, dit laatste weekend was wel een stuk gezelliger dan het weekend ervoor alleen een cyclosportieve in Cheshire doen. Nu was het een uitgebreidere en beter versie van het mountainbikeweekend van afgelopen jaar, met maar liefst zeven vrienden uit Amsterdam op bezoek.
Ivo, Jochem en Nicolas kwamen donderdagavond, een goede gelegenheid om vrijdag York weer eens te bezoeken. Prettig weer, veel tea, scones en clotted cream, en relaxed wandelen door de middeleeuwse stad.
Maar voor zaterdag en zondag hadden we mountainbikes gehuurd, bij dezelfde organisatie als het jaar ervoor. En het was het hele weekend erg mooi zonnig weer, prima om buiten te zijn. En vooral zaterdag waren we flink buiten, een ruig pad over de Peaks met een geniale afdaling, waarbij de meesten van ons wel minstens een keer op onze bek gingen, maar alles zonder ernstige blessures. Jammer was wel dat twee van de fietsen derailleurs hadden die het steeds meer begaven, en op een gegeven moment eigenlijk niet meer befietsbaar waren. Maar behalve dat was het een prima weekend rossen door de modder.

Mountainbiken

Cheshire Cat

Nee, dit is niet Vlaanderen, en niet de Koppenberg of Muur van Geraardsbergen. Het is Swiss Hill, in Alderley Edge. Al lang voordat ik lid werd van een fietsclub hier had ik me ingescherevn voor een zogenaamde ‘cyclosportive’, een semi-competitieve tocht, de Cheshire Cat, aan de andere kant van het Peak District in de buurt van Manchester. Dat was afgelopen zondag. Vorig jaar reed een flinke delegatie van mijn club die rit. Maar ze waren niet zo tevreden over de organisatie, of op traningskamp in Mallorca, dus was ik alleen. Nu ja, met 1646 anderen.

Er waren drie routes, en ik had, nog vroeg in het seizoen, de middenafstand van 66 mijl (108 km) gekozen. Jane leende me haar auto, enigszins bevreesd over mijn beperkte ervaring met links rijden, of met uberhaupt autorijden. Onderweg over de Peaks naar de startplaats Knutsford om 7 uur ’s ochtends was het -7 graden op Snake Pass, een laatste toetje van de winter, maar wel stralend zonnig, en het was de hele dag fantastisch fietsweer (met nog kleine beetjes sneeuw op de hoogste heuvels).

Het was een interessante route, met eerst 30 km vlak, dan een bergzone met een aantal erg steile keutenbijters en wat kleinere bulten ertussenin, en 30 km vlak terug. In totaal 1800 meter hoogteverschil, best pittig over maar 100 km! Omdat de tolerantie ten opzichte van fietsers niet zo hoog is hier, is er anders dan bij cyclosportieven in Europa geen massa-start, maar word je weggestuurd in groepen van 50, elke 2 minuten. Hoewel het eigenlijk een toertocht was, kreeg je een chip mee om je tijd te registreren, en was er zeker wel een leuke sfeer van nervositeit bij de start. De meesten begonnen toch met een erg gezapig tempo, en met een andere jongen haalden we kop over kop rijdend de ene na de andere 2 minuten voor ons gestarte groep in. Maar na 20 km koos hij voor de lange route van 160 km, en was ik voor de rest van de rit. Ik haalde wel voortdurend fietsers in, maar die gingen allemaal vrij langzaam. Weinig gelegenheid om in het wiel te rijden dus. De eerste berg, Mow Cop, was misschien wel de zwaarste, anderhalve kilometer met op het eind een stuk van 25%. Slalommend tussen de lopende fietsers en slippend in het grind verdiende ik net de medaille die de organisatie had uitgeloofd als je de top haalde zonder voet aan de grond te zetten. Met dank aan mijn triple. Het bleek achteraf een lelijk plastic prul, maar ach. Mow Cop was duidelijk een obstakel en erna was het een stuk rustiger, met hier en daar nog een plukje fieters. Het bleef flink op en neer gaan, door een prachtig deel van het Peak District dat ik nog niet kende. Het laatste stuk was weer vlak, maar de organisatie had daar nog eem leuk toetje ingebouwd, een flinke kassei-klim, Swiss Hill, 600 meter lang en 14 % gemiddeld, vrij gelijkmatig, met afschuwelijke kasseien. Ik had nog nooit een echte steile kasseienklim op dunne racebandjes gedaan, en dat is toch lastiger dan de mountainbikebanden die ik ooit in Vlaanderen op de Muur van Geraardsbergen en zo gebruikt had. Langzaam naar boven bonken, en een tijdritje van 15 kilometer terug naar Knutsford. Daar was ik een van de eersten, maar omdat er nog een uur lang mensen achter mij gestart waren zei dat niet veel. Ik had er 4 uur en 8 minuten voor nodig gehad, 27,5 km/uur gemiddeld, best OK voor de afstand en heuvels. En behalve de eerste 20 km zonder slipstream. De dag erna bleek dat ik zowaar de 4^de tijd had van de ca. 500 die de 66 mijl deden. En hoewel ruim 7 minuten achter de snelste, maar 12 en 2 seconden achter nummer 2 en 3. En over 4 uur, met bevoorradings- en plas-stops is het natuurlijk makkelijk jezelf te overtuigen dat je 2 tot 12 seconden harder had kunnen gaan. Maar uiteindelijkw as het geen race, en is de uitdaging bij de volgende cyclosportive de lange afstand te doen. En eerst dit weekend twee dagen mountainbiken!

PS, meer foto's van bekketrekkende Frans op een fiets: http://sportivephoto.thirdlight.com/viewdir.tlx?albumid=203739 zoek in 'Enter your event number here' op nr '1269'

Lente!

Dichtheid

Nederland is het dichtst bevolkste land van Europa, dat weet toch iedereen. Vroeger wist iedereen dat het het dichtst bevolkte land van de wereld was. Maar ja, toen kregen ze in Bangaldesh en Taiwan en zo de smaak te pakken. Van Europa dus. Toch?
Nee, sinds vorig jaar is het land met de hoogste bevolkingsdichtheid Engeland. Ja, echt, na Indie verloren ook dat nog. Terwijl Nederland de afgelopen paar jaar vooral immigratie stopt, blijft Engeland een immigratieland. En dus haalde Engeland in 2008 met 395 inwoners per vierkante kilometer Nederland (met 393 per vierkante kilometer) in.
Nou zal je misschien zeggen dat Engeland helemaal geen land is. Het land is het Verenigd Koninkrijk. En het Verenigd Koninkrijk, met het volledig lege Scotland en Wales, heeft een veel lagere totale bevolkingsdichtheid. Maar dan zou je het mis hebben. Hoewel het Verenigd Koninkrijk een onafhankelijke staat is, is Engeland (net als Schotland en Wales) een apart land. Het is waar dat het dat alleen volgens Britse definities van 'land' is. Maar dat is net zoiets als de volledig eigenzinnige Nederlandse definitie van hoofdstad; overal elders is de hoofdstad de regeringszetel. Punt. Als Amsterdam een hoofdstad is is Engeland een land. En wel het dichtst bevolkte land van Europa. Nou wonen die 51 miljoen inwoners van Engeland natuurlijk vooral in Londen (8 miljoen), Birmingham en de steden van Noord-Engeland. Maar ja, in Drente is het ook niet zo druk. Ik ben altijd wel een aanhanger geweest van de gedachte Nederland als een uit de kluiten gewassen stads-staat te zien (een gas-stads-staatje zelfs), met wat parken in de Veluwe, het Noorden en Oosten. Maar met een zelfde bevolkingsdichtheid, is heel Engeland dan ook een stadsstaat? Kennelijk. Dan ga ik van het weekend maar weer eens een stukje fietsen in mijn stadspark, zie foto boven.

Liverpool

Toerist in eigen land moesten we worden. Zo gezegd, zo gedaan. En dus gingen mijn zus Frouke en ik naar Liverpool, voor een dagje. Zomaar. Als toerist dus. Deel vijf in mijn reeks bezoeke aan Noord-Engelse steden.

En Liverpool kwam helemaal niet slecht uit de test. Vooraf had ik bij een collega en Jane om tips gevraagd, maar geen van beiden bleek ooit in Liverpool geweest te zijn. De stad staat in Engeland bekend als achterstandsbouwval, en omdat het aan zee ligt voelt het ook wel een beetje aan als het eind van de wereld. Nou was Liverpool natuurlijk tijdens de industriele revolutie en het Empire en zo het begin van de wereld, de plek waar je naar de wereld toe kon varen in elk geval. Maar van die scheepsglorie is niks meer over.

Toch vonden wij Liverpool allebei een leuke stad. Het heeft zeker ruwe randjes, en leegstaande bouwvallen, sommige vergane glorie, andere gewoon vergane akeligheid, maar straalt ook een rauwe creativiteit en stedelijke eigenwijsheid uit, die meer afgestompte achterstandssteden als Bradford en Birmingham missen. En, in tegenstelling tot economisch veel succesvollere steden als Leeds en Manchester heeft het ook een aantal topattracties voor toeristen.

Zo heeft het een vestiging van het Tate moderne kunst museum. En tot onze verbazing hadden ze in Londen niet wat afdankertjes uit het magazijn naar de Liverpoolse vestiging gestuurd, maar topwerken zoals de Mao's van Warhol, de Kreefttelefoon van Dali, topwerken van Mondriaan, Picasso, Magritte en zulke namen, en leuk spul van minder bekende namen. Ook hebben ze twee bezenswaardige moderne kathedralen: een prachtig katholiek betonnen ruimteschip uit de jaren 60, en een anglicaans neogothisch monster uit 1978, zomaar de op vier na grootste kathedraal ter wereld! En, een indrukwekkend waterfront (in tegenstelling tot de 'waterfront' ontwikkelingen in Manchester en Leeds aan een stinkend kanaal in Liverpool zoals het hoort aan zee; nu ja, de Mersey, maar dat is bijna de oceaan), met opvallende gebouwen als het Liver building en het Albert Dock. En, tenslotte natuurlijk nog The Beatles, die flink uitgemolken worden, maar die wij een beetje vermeden.

Misschien dus toch niet zo'n tang op een varken, die keuze van Liverpool als European Capital of Culture 2008. Jammer alleen wel dat vorig jaar nog vrijwel geen van de voor de gelegenheid gebouwde gebouwen klaar was; er werd nog steeds veel gebouwd. En we zagen het meest terug van dat jaar culturele hoofdstad in de vorm van snel op leegstaande gebouwen getimmerde platen met Liverpool 08 om de leegstand en het verval te bedekken. Capital of Culture? Op zijn Liverpools misschien.

Toch, als ik de steden van Midden/Noord-Engeland waar ik nu allemaal een paar keer geweest ben vergelijk, scoort Liverpool best redelijk. Dit zijn de andere die ik ken:

Birmingham: Enorm en enorm lelijk, diep in verval, maar groot genoeg om hier en daar best te boeien.

Bradford: Diep dal van achterstand, domein van tokkies en gesluierde of bebaarde Pakistanen. Alleen de vele curryrestaurants zijn de moeite waard.

Leeds: Winkel en yuppen mekka van het Noorden, goed bezig, en relatief best prettig, maar weinig echt interessants, and uiteindelijk blijft het toch een voormalige Noord-Engelse industriestad.

Manchester: meest cosmopolitische stad van het Noorden, en in veel opzichten de tweede stad van het land na Londen, vol interessante moderne architectuur en ook nog genoeg achterstand, maar geen echt historisch centrum en geen echte publiekstrekkers voor de internationale toerist.

Sheffield: provinciaal aandoend centrum, staalindustrie en achterstandswijken in het oosten, en lommerijke prettige suburbane saaiheid in het westen, maar prachtige ligging aanschurkend tegen het Peak District.

Liverpool

Tom Simpson Memorial

Vorig jaar schreef ik al dat ik overwoog lid van een fietsclub te worden. Maar de hele herfst moets ik het zonder racefiets doen - mijn oude was kapot. En zonder fiets is het zo lastig fietsen. Nu ik eindelijk mijn nieuwe Bianchi heb werd het tijd om een wielrenclub uit te proberen. Ik koos Sheffrec Cycling Club, een van de twee wielerclubs in Shffield met competitieve fietsers die races doen, maar dan de wat meer diversere. Ze hebben elke zondagochtend, om 9 uur, jaja, een 'clubrun', een tocht van zo'n 100 km, met thee- en cake stop halverwege.

Ik moet zeggen dat het tempo me nogal mee viel, of tegen; het ging niet zo bijster hard. Ik had die eerste zondag die 100 km in mijn eentje sneller kunnen doen, zoveel wachtten we op de langzamere medefietsers. Maar, er waren ook een paar rijders duidelijk sterker dan ik, erg divers dus. En uiteindelijk was het erg gezellig, hebben ze ook dinsdag en donderdagavond trainingsritten waar het wat harder aan toe gaat, en deze maandag ben ik lid geworden.

De dag ervoor, zondag, was ik voor de derde keer met ze mee, en wel naar een heus evenement: de Tom Simpson Memorial Ride. Een 'reliability ride', een georganiseerde trainingstocht in de winter waarbij de Engelse competitieve wielrenners hun conditie eens testten. De organiserende club had allerlei spullen van Tom Simpson in een vitrine in het clubhuis. Er waren twee afstanden, een van 50 en een van 100 km. Maar omdat we ook nog eens 35 km heen en 35 terug moesten rijden vanuit Sheffield naar het dorpje waar het georganiseerd werd, koos ik veilig voor de 50km. De rest van de racers van de club die meededen deed de 100km. Die 50km was heel gezapig, met vooral oudjes, vrouwen en 12-jarigen, door het volledig vlakke land ten oosten van Doncaster. Het leek bijna Nederland. Maar, na 25 km werden we ingehaald door de voorposten van de groep die de 100km deed. Een voortrazend peloton van 5o man dat met 50 km/u wind mee over de dijk raasde. Ik probeerde een stukje aan te haken, en dat ging, maar met veel gedrang en op volle vaart door dorpjes en over bruggetjes. Ik bleef, op het maximum van mijn kunnen, in de groep hangen, en werd zo pardoes meegezogen met de lange route. En toen we aan de 'finish' kwamen was het peloton nog zo'n 20 man groot. En aan de verhalen ahcteraf te horen vol elite-renners en nationale junior-talenten van Noord-Engeland. Ik was best trots op mezelf, dat ik daarbij in het wiel had kunnen blijven. Maar ook heel moe. En steeds kouder. Er was niemand van Sheffrec in die groep. En na 40 minuten wahcten besloot ik maar alleen naar huis te gaan. Een dag latrer hoorde ik dat iemand van de club in het begin een lekke band had gekregen, ze gewacht hadden, en maar waren gaan lunchen halverwege in het zonnetje. Maar goed dat ik niet langer wachtte dus. De rit terug was lang, door de troosteloze voormalige mijndorpen rond Doncaster, plaatsen met twee of drie ingevroren en ingeblikt voedsel discountsupermarkten, een pub, een bookie, en een fish & chips shop, maar niets anders. Heel traag kroop ik de 35 kilometer naar huis terug. Tot ik in Sheffield, met 158 km op de teller voor de dag, bij de laatste klim naar boven naar Crookes op 1 km van de top een enorme inzinking kreeg en een half uur moest zitten en drie repen naar binnen werkte. Uitputting vlak voor de top, een gepaste hommage aan Tom Simpson leek me zo.

Land zonder Wilders

Veel mensen hier die ik spreek hebben nog een idee van Nederland als tolerant, progressief, en cosmopolitisch land. Maar dat begint te veranderen. Nederland doet goed haar best zich in het buitenland te verkopen als nieuw baken van xenofobie, populisme, en racisme. En als bananenrepubliek waar allerlei malloten het zomaar tot kanshebber op het premiershcap kunnen schoppen.

De meeste mensen hadden hier uitgebreid meegekregen dat Geert Wilders het land niet in mocht, dat vantevoren te horen kreeg, en het daarna lekker toch probeerde. De meeste Britten die ik sprak waren het erover eens dat dat een slechte beslissing was. En zo ook eengezind de eindredactionele commentaren van de kranten. Maar aan de andere kant waren ze ook eensgezind in het in niet mis te verstane woorden afkeuren van Wilders zelf, schrokken er niet voor terug Fitna als een volslagen belachelijk amateuristisch stuk prutswerk te bestempelen, en Wilders als een gevaarlijke racist. Natuurlijk, het fascistische gras is altijd zwarter bij de buren, maar toch.
En de het bannen van Wilders was in elk geval wel consequent. Eerder waren al radicale moslim leiders geweigerd, en vlak na Wilders twee bekende Amerikaanse rabiate anti-homo activisten. Ook maakten zowel de meeste voorstanders als tegenstanders van de ban duidelijk dat iemand als Wilders die de verhoudingen tussen verschillende bevolkingsgroepen wel eens lekker op scherp zou zetten niet gewenst is. Groot-Brittannie is net zoals Nederland was een over het algemeen open en tolerant land, maar zonder de typisch Nederlandse drang om voortdurend maar taboes te blijven doorbreken, zelfs als dat overduidelijk destructief is. De minister van buitenlandse zaken gebruikte de metafoor dat het ook niet toegestaan is heel hard brand te roepen in een vol theater. En tenslotte is het ook een goede zaak dat de Britten het in Nederland veelgebruikte argument dat Wilders 'een gekozen parlementarier van een EU-land' is, en daarom binnengelaten zou moeten worden naast zich neer hebben gelegd. Een gekozen parlementarier zijn maakt je boodschap nog niet de moeite van het overwegen waard; abjecte ideeen zijn abjecte ideeen, of ze van een gekozen parlementarier komen of niet.
Maar uiteindelijk werkte het verbannen inderdaad averechts, zowel wat de aandacht voor Wilders en zijn film hier betrof, als zijn populariteit in Nederland, als het imago van Nederland in Europa. Maar ja, mocht je uiteindelijk toevlucht moeten zoeken, er is een nu een land zonder Wilders, en niet een zo ver weg. Welkom.

Bodies: over Engelse preutsheid

In Nederland wordt wel eens gesuggereerd dat Engelsen preuts zijn. Nou was preutsheid natuurlijk een kerneigenschap van Victoriaans Engeland, het fundament onder het Britse Empire zou je zelfs kunnen stellen. Maar Victoria is al meer dan een eeuw dood.
En tegenwoordig? Iedereen die wel eens op een zaterdagavond in Engeland is gaan stappen, zeker in Noord-Engeland, moet toch concluderen dat er van die preutsheid weinig meer over is. De meeste vrouwen tonen meer dan goed voor ze is, en kleding die in Nederland calvinistisch afkeurend als 'hoerig' zou worden beschouwd is hier doorsnee. Weinig preutsheid te zien. En op TV, ook in Nederland, stikt het van de programma's als 'The Villa' die steevast eindigen in alcohol en ranzigheid, altijd met Engelsen in de hoofdrol. Preuts? Dacht het niet.
Nou is er wel gesuggereerd, bijvoorbeeld door Kate Fox in 'Watching the English', dat Engelsen nog wel degelijk preuts zijn, en alcohol nodig hebben om uit de band te springen. Nou kan het best zo zijn dat Engelsen wat pints nodig hebben om problemen met sociale interactie te overkomen, maar of dat ook voor een verborgen preutsheid geldt? Ik zie eigenlijk niet zo waarin Engelsen preutser zouden zijn dan bijvoorbeeld Nederlanders.
Zo was ik bijvoorbeeld afgelopen woensdag met mijn geliefde naar een dansvoorstelling. De standaard masculiene tussenzin hier zou dan iets in de trand van "Dansvoorstelling! de dingen die je doet voor, well, you know", moeten zijn. Maar nee, het was moderne dans, geen ballet, met allerleid interessante video-effecten en toneel-elementen, erg interessant. En, volgepakt op een woensdagavond. 'My Body', zo heettte het stuk, bevatte vollop naakt. En niemand liep weg, of keek geschokt, of zelfs verbaasd. Het ronddansend naakt leek ook helemaal geen schockerende functie te hebben, alsof dat niet nodig was. En het publiek leek op het eerste gezicht helemaal niet speciaal vrijzinnig en openmindend. Nou werd er wel uitgebreid gewaarschuwd dat de voorstelling 'nudity' bevat, wat niet het geval was bij het ene toneelstuk dat ik in Amsterdam gezien heb dat een moment van naaktheid. Maar die waarschuwing zie ik eerder in het kader van de verdergevorderde 'suing-culture' en regelgeving mocht er eens iemand aanstoot nemen, dan meer preutsheid.
En dit alles was mogelijk zonder dat er enige alcohol aan te pas kwam om de zogenaamde normale preutsheid kwijt te raken. Net zo min als de page three van The Sun alleen in staat van dronkenschap gelezen wordt. Nee, Engelsen preuts? Ik dacht het niet.

Extreme weather events en Burns

Het zijn me wel de weken van de 'extreme weather events'. Zo noemen ze de sneeuwval van de afgelopen dagen hier. Anderhalve week geleden maakte ik in Barcelona al een cycloon met de zwaarste strom daar in decennia mee. En afgelopen dagen een van de dikste pakken sneeuw in Engeland in lange tijd. Zondag begon het voorzichtig te sneeuwen, maandag veel harder, en pas gisteren hield het weer op. Er lag hier in Sheffield gisterochtend een pak van een foot, 30 centimeter. En er ligt nog steeds sneeuw, en nieuwe sneeuwval voorspeld voor komende dagen.

Dat gebeurt hier niet zo vaak, en zeker niet in Londen, dat nu ook de volle laag kreeg. Alles lag dus meteen plat, de meeste scholen werden gesloten, mensen gingen niet naar hun werk, normaal drukke wegen waren doodstil, en op de universiteit was het uitgestorven. Behalve selecte groepjes studenten; het is namelijk tentamenperiode, en die gaan gewoon door. Maar genoeg gelegenheid voor sneeuwpret, en het was lang geleden dat ik een echt sneeuwgevecht gehouden heb, en sneeuwpopjes gemaakt heb.

De eerste sneeuwval maakten we afgelopen weekend vollop mee, midden in de natuur, tijdens een middagwandeling in het Peak District, onderweg terug van Manchester naar Sheffield. Eind januari (eigenlijk 25 januari, maar dat is rekbaar) is voor Schotten de tjid voor het organiseren van een 'Burns night' en 'Burns supper'. Claire, de vriendin van oud-collega Rupert, bij wie ik vorige zomer al op bezoek was en afgelopen herfst mee naar een concert in Leeds ging, is Schots. En zij hadden Jane en mij, en een boel andere Manchester-vrienden, uitgenodigd voor hun Burns supper.

Robert Burns is de 18e-eeuwse nationale dichter van Schotland, en de Burns night die elk jaar door Schotten wordt gevierd is een traditioneel gebeuren, vol mieterse onderdelen als het 'piping in the guests', 'the entrance of the haggis' (begeleid door doedelzakspelers), 'the address of the haggis' , 'the toast to the lassies', en in antwoord van de 'lassies' een 'toast to the laddies'. En een heleboel Burns gedichten. Jolly good fun.

Claire en Rupert's Burns supper was niet zo traditioneel, maar wel met haggis, grote hoeveelheden whisky, en we hadden allemaal een gedicht voorbereid. Veel lol, een fijne gezellig avond. maar ja, met whisky, schaapsingewanden, en gedichten kan dat natuurlijk niet mis; zorg dus dat je Schotten kent, vooral eind januari.

Na de storm

Het is een geliefd thema in literatuur en de film: het moment vlak voor de ramp, de stilte voor de storm, vastgelegd in beeld of proza, met hoofdrolspelers die, zich volledig onbewust van het naderend kwaad, bezighouden met dagelijkse onbekommerde beslommeringen. Het verdacht vredige strand in Jaws, de overdreven onschuldig spelende kinderen juist voor de aardbeving toeslaat. Zie hier, in beeld, zo'n moment.

Afgelopen donderdag en vrijdag was ik voor een workshop in Castelldefels, een plaatsje vlak buiten Barcelona, en ik plakte er een weekendje in Barcelona aan vast. Ik was thuis opgedragen op het Barcelonese strand in elk geval wat te pootje baden, en wel, zo gezegd zo gedaan. Ik rolde mijn broekspijpen op en stapte in zee, to hilariteit van de paar op het winterse strand uitwaaiende locals. Ik vroeg zelfs een paar van hen een fotootje te maken als bewijs voor thuis. Zoals je ziet was het niet echt weer voor zon en strand plezier, vlak na de meest stormachtige ochtend die zelfs de taxichauffeur en de oudste mannetjes in de cafes van de stad zich konden herinneren; een cycloon die vier kinderen het leven kostte. Ik hield dus mijn winterjas aan. En tas op de rug.

Na het korte pootje baden zette ik me op de boulevard op een bankje neer om het zand aan mijn voeten te laten drogen voor het af te vegen. Terwijl de wind zijn droogwerk deed kwam er een man links naast me staan, en vroeg me in het Spaans of alles OK was; een goede vraag, want ik was duidelijk niet goed snik, in januari met blote voeten op een bankje op de boulevard met mijn tas naast me. Maar het ging prima, geen probleem. Of ik ook Frans sprak? Ja dat deed ik. Ça va? Oui, ça va. Bon, au revoir. Au revoir. En weg liep het wat gezette mannetje. Wat een rare snuiter. Het duurde even voor ik naar rechts keek, waar mijn tas had gestaan. Maar nu niet meer. En er was niemand rechts, en links was geen spoor meer van het mannetje. Teamwork, een afleidend gesprek van misschien 20 seconden was genoeg. En ik was mijn tas kwijt, met gelukkig niet mijn laptop en paspoort erin. Maar wel al mijn cameraspullen. En een artikel over de sociale constructie van angst. En een stapel na te kijken werkstukken van studenten. Als het tentamens waren geweest hadden ze allemaal een 10 gekregen. Hopelijk is dat mannetje zo vriendelijk de werkstukken voor me na te kijken en op de post te doen. Anders moet hij dat artikel over angst maar eens goed lezen.

Vosje

Ik mag dan aan een winkelstraat in een stadswijk in een industriestad wonen, soms merk ik dat ik toch echt vlakbij een nationaal park woon. Natuur dus. Zoals vanochtend op weg naar werk, toen er plotseling een prachtige, rood-oranje, volwassen vos op de stoep liep. Wat verloren, maar toch, bij klaarlichte dag. Een vos. Zo groot als een flinke hond. Met een prachtige volle staart. Dat zie je niet zo regelmatig in Amsterdam, wel?
Nu hoorde ik van een collega dat er wel meer vossen in de stad schijnen rond te lopen, vooral 's nachts. Zijn verklaring was dat er, in tegenstelling tot 'in the country' in het Peak District, niet zo op ze gejaagd wordt in de stad. Maar dat kan natuurlijk ook een door anti-jacht opinie beinvloed argument zijn geweest. Maar misschien klopt het. En stel je voor, na de intree van 'urban golf', wellicht 'urban hunting'?

È Arrivata

get him off the ice you idiots, you will kill him

En daar zijn we weer, na een kerstafwezigheid. Door pech met het weer en slechte planning heb ik in Nederland net de dagen waarop geschaatst kon worden gemist. Daar baal ik nog van. En hier valt natuurlijk niet te schaatsen. Langebaanschaatsen bestaat niet. Ik heb het opgezocht, en de Britse schaatsbond maakt vollop reclame voor kunstschaatsen en short-track 'speed-skating', maar meldt droog dat "there are no long-track speed skating facilities in the UK". En ook geen natuurijs natuurlijk, met al die heuvels, snelstromende rivieren, en zonder echte vorst.

Dat dacht ik in elk geval. Maar nu blijkt het hier ook erg koud te zijn geweest de afgelopen tijd, en op sommige plekken ligt ijs. En, in The Fens - een gebied in East Anglia, met riet, sloten, platte polders, en brede rivieren die traag door oneindig laagland gaan - schijn je zowaar een beetje een natuurijstraditie te hebben. Kijk eens hier en hier, dit zou toch zo Holland kunnen zijn (dat gebied van Oost Engeland heet ook wel 'Holland', echt waar). En kijk eens hiernaar, een heuse East Anglian Fen schaatsgeschiedenis. Alleen lijkt het er tegenwoordig wel nog minder vaak koud genoeg te zijn dan in Nederland.

Maar dat is toch een buitenissige lokale uitzondering, een regionale traditie. In Sheffield ligt alleen ijs op de stoepen, bevroren sneeuw. Schaatsen op natuurijs is in de rest van het land volledig onbekend. En daardoor onbemind en onbegrepen. Ik hoorde vandaag op de radio een discussie over het verbieden van het betreden van bevroren meertjes en sloten, vanwege gevaar van erdoor zakken. Verschillende bellers meldden dat zij kinderen op het ijs hadden zien staan, levensgevaarlijk.

De Londense Envening Standard had vandaag een stuk waarin alarm werd geslagen over ouders die met peuter over het ijs liepen. Het ijs leek stevig genoeg, maar je met een peuter op ijs begeven is voor de krant (en aan de reacties te zien de meeste lezers) volstrekt onverantwoord en schandalig. Een geschokte ooggetuige van dit schandalige ijs-betreden vertelde: "Motorists driving past the lake were so shocked they slowed down and shouted at the couple to get off the ice. One ambulance driver was screaming at them, 'get him off the ice you idiots, you will kill him." Een kleuter op het ijs, o nee je vermoordt hem.

Hoewel je natuurlijk een debat zou kunnen hebben over de doden die natuurijsschaatsen jaarlijks in Nederland kost, is het in elk geval duidelijk dat Sven Kramer voorlopig niet veel te duchten heeft vanuit Engeland.