Tom Simpson Memorial

Vorig jaar schreef ik al dat ik overwoog lid van een fietsclub te worden. Maar de hele herfst moets ik het zonder racefiets doen - mijn oude was kapot. En zonder fiets is het zo lastig fietsen. Nu ik eindelijk mijn nieuwe Bianchi heb werd het tijd om een wielrenclub uit te proberen. Ik koos Sheffrec Cycling Club, een van de twee wielerclubs in Shffield met competitieve fietsers die races doen, maar dan de wat meer diversere. Ze hebben elke zondagochtend, om 9 uur, jaja, een 'clubrun', een tocht van zo'n 100 km, met thee- en cake stop halverwege.

Ik moet zeggen dat het tempo me nogal mee viel, of tegen; het ging niet zo bijster hard. Ik had die eerste zondag die 100 km in mijn eentje sneller kunnen doen, zoveel wachtten we op de langzamere medefietsers. Maar, er waren ook een paar rijders duidelijk sterker dan ik, erg divers dus. En uiteindelijk was het erg gezellig, hebben ze ook dinsdag en donderdagavond trainingsritten waar het wat harder aan toe gaat, en deze maandag ben ik lid geworden.

De dag ervoor, zondag, was ik voor de derde keer met ze mee, en wel naar een heus evenement: de Tom Simpson Memorial Ride. Een 'reliability ride', een georganiseerde trainingstocht in de winter waarbij de Engelse competitieve wielrenners hun conditie eens testten. De organiserende club had allerlei spullen van Tom Simpson in een vitrine in het clubhuis. Er waren twee afstanden, een van 50 en een van 100 km. Maar omdat we ook nog eens 35 km heen en 35 terug moesten rijden vanuit Sheffield naar het dorpje waar het georganiseerd werd, koos ik veilig voor de 50km. De rest van de racers van de club die meededen deed de 100km. Die 50km was heel gezapig, met vooral oudjes, vrouwen en 12-jarigen, door het volledig vlakke land ten oosten van Doncaster. Het leek bijna Nederland. Maar, na 25 km werden we ingehaald door de voorposten van de groep die de 100km deed. Een voortrazend peloton van 5o man dat met 50 km/u wind mee over de dijk raasde. Ik probeerde een stukje aan te haken, en dat ging, maar met veel gedrang en op volle vaart door dorpjes en over bruggetjes. Ik bleef, op het maximum van mijn kunnen, in de groep hangen, en werd zo pardoes meegezogen met de lange route. En toen we aan de 'finish' kwamen was het peloton nog zo'n 20 man groot. En aan de verhalen ahcteraf te horen vol elite-renners en nationale junior-talenten van Noord-Engeland. Ik was best trots op mezelf, dat ik daarbij in het wiel had kunnen blijven. Maar ook heel moe. En steeds kouder. Er was niemand van Sheffrec in die groep. En na 40 minuten wahcten besloot ik maar alleen naar huis te gaan. Een dag latrer hoorde ik dat iemand van de club in het begin een lekke band had gekregen, ze gewacht hadden, en maar waren gaan lunchen halverwege in het zonnetje. Maar goed dat ik niet langer wachtte dus. De rit terug was lang, door de troosteloze voormalige mijndorpen rond Doncaster, plaatsen met twee of drie ingevroren en ingeblikt voedsel discountsupermarkten, een pub, een bookie, en een fish & chips shop, maar niets anders. Heel traag kroop ik de 35 kilometer naar huis terug. Tot ik in Sheffield, met 158 km op de teller voor de dag, bij de laatste klim naar boven naar Crookes op 1 km van de top een enorme inzinking kreeg en een half uur moest zitten en drie repen naar binnen werkte. Uitputting vlak voor de top, een gepaste hommage aan Tom Simpson leek me zo.