source: timesonline.co.uk
Afgelopen weekend las ik in The Observer een aardig artikel van de correspondent uit Spanje over een Spaans zigeunermeisje dat vermist werd. In het artikel werd een vergelijking getrokken tussen dit geval waarbij de familie wanhopig maar grotendeels vergeefs probeerde met persconferenties en een website en zo de aandacht van de pers te krijgen, met de media-eploitatie bij de vermissing van Madeleine McCann. Je weet wel, dat Britse meisje dat vermist raakte op vakantie in Portugal, en vervolgens een media-circus veroorzaakte.
De media aandacht voor Madeleine was enorm hier, en nog steeds schrijven de tabloids erover. De kwaliteitskranten zijn er al lang mee gestopt, maar toen de verdwijning nog vers was stonden ook die vol - hoewel gedeeltelijk met analyses van het media-circus zelf en wat dat zegt over onze samenleving, op die manier natuurlijk wel op hun beurt het media-circus verder uitvergrotend.
De McCanns hadden media-adviseurs, hielden persconferenties, ze zamelden een miljoen pond in aan donaties via een website, mochten op audientie bij de paus en Laura Bush, en er zijn zelfs plannen om de rechten voor een film over de verdwijning te verkopen. Daartegenover stond het Spaanse zigeunermeisje waarvoor nauwelijks aandacht was. Maar zij kreeg in elk geval nog een artikel in The Observer. Veelzeggender was dat ergens in het artikel weggestopt stond dat er elk jaar alleen al in Spanje 100 kinderen vermist raken. Voor hen geheel geen media aandacht. Een schrijnende illustratie van de irrationele en oneerlijke selectiviteit en willekeur van de media. Niet dat de McCanns Madeleine met al hun mediageweld terug hebben.
Is die meestal vrij willekeurige selectiviteit van 'de media' kwalijk? Wel, van tabloids en 'Hart van Nederland' shows valt weinig meer te verwachten, hun motivatie is uiteindelijk slechts zoveel mogelijk winst maken. Dat is het bij kwaliteitsmedia uiteindelijk ook, maar dat doen ze door hun klanten een schijn van objectiviteit, intelligente analyse en volledigheid binnen redelijkheid te bieden. En als ze het goed doen geldt de willekeurge selectiviteit slechts vor individuele gevallen als meest relevante voorbeelden van grotere ontwikkelingen. Pech voor de gevallen die vrijwel even relevante voorbeelden waren geweest.
Ik heb zelf ook te maken gekregen met de kracht waarmee je als journalist in de richting van willekeurige selectiviteit wordt gedreven. Ik schreef een reportage over Nederlanders in de gevangenis in de Dominicaanse Republiek. En hoewel er ruim 150 Nederlanders daar in de gevangenis zaten, was er een vrij grote hoeveelheid media aandacht voor één meisje, 'Mandy', vooral van SBS6 en Omroep Brabant. Het was inderdaad een schrijnend en smeuig geval, maar ik ontdekte dat er wel meer smeuige en spannende gevallen waren. De Dominicaanse gevangenisautoriteiten waren de aandacht voor Mandy zo zat dat ik zonder probleem alle Nederlandse gevangenen mocht benaderen, behalve haar. Dat was geen probleem, ik wilde als correspondent, in tegenstelling tot de voor een dag of twee ingevlogen of vanuit Nederland opererende verslaggevers, een ander, nieuw, verrassender achtergrondverhaal bieden. Maar uiteindelijk belandden toch diegenen met een pittige quote of een smeuig verhaal in mijn stuk in de krant, onder hen een jongen die ook nog in een reportage van de NRC terecht kwam. Zoveel voorbeelden beschikbaar, en uiteindelijk eindig je met hetzelfde. Het is kennelijk niet te vermijden, zelfs als er geen media-adviseurs en pauselijke audienties aan te pas komen.
Afgelopen weekend las ik in The Observer een aardig artikel van de correspondent uit Spanje over een Spaans zigeunermeisje dat vermist werd. In het artikel werd een vergelijking getrokken tussen dit geval waarbij de familie wanhopig maar grotendeels vergeefs probeerde met persconferenties en een website en zo de aandacht van de pers te krijgen, met de media-eploitatie bij de vermissing van Madeleine McCann. Je weet wel, dat Britse meisje dat vermist raakte op vakantie in Portugal, en vervolgens een media-circus veroorzaakte.
De media aandacht voor Madeleine was enorm hier, en nog steeds schrijven de tabloids erover. De kwaliteitskranten zijn er al lang mee gestopt, maar toen de verdwijning nog vers was stonden ook die vol - hoewel gedeeltelijk met analyses van het media-circus zelf en wat dat zegt over onze samenleving, op die manier natuurlijk wel op hun beurt het media-circus verder uitvergrotend.
De McCanns hadden media-adviseurs, hielden persconferenties, ze zamelden een miljoen pond in aan donaties via een website, mochten op audientie bij de paus en Laura Bush, en er zijn zelfs plannen om de rechten voor een film over de verdwijning te verkopen. Daartegenover stond het Spaanse zigeunermeisje waarvoor nauwelijks aandacht was. Maar zij kreeg in elk geval nog een artikel in The Observer. Veelzeggender was dat ergens in het artikel weggestopt stond dat er elk jaar alleen al in Spanje 100 kinderen vermist raken. Voor hen geheel geen media aandacht. Een schrijnende illustratie van de irrationele en oneerlijke selectiviteit en willekeur van de media. Niet dat de McCanns Madeleine met al hun mediageweld terug hebben.
Is die meestal vrij willekeurige selectiviteit van 'de media' kwalijk? Wel, van tabloids en 'Hart van Nederland' shows valt weinig meer te verwachten, hun motivatie is uiteindelijk slechts zoveel mogelijk winst maken. Dat is het bij kwaliteitsmedia uiteindelijk ook, maar dat doen ze door hun klanten een schijn van objectiviteit, intelligente analyse en volledigheid binnen redelijkheid te bieden. En als ze het goed doen geldt de willekeurge selectiviteit slechts vor individuele gevallen als meest relevante voorbeelden van grotere ontwikkelingen. Pech voor de gevallen die vrijwel even relevante voorbeelden waren geweest.
Ik heb zelf ook te maken gekregen met de kracht waarmee je als journalist in de richting van willekeurige selectiviteit wordt gedreven. Ik schreef een reportage over Nederlanders in de gevangenis in de Dominicaanse Republiek. En hoewel er ruim 150 Nederlanders daar in de gevangenis zaten, was er een vrij grote hoeveelheid media aandacht voor één meisje, 'Mandy', vooral van SBS6 en Omroep Brabant. Het was inderdaad een schrijnend en smeuig geval, maar ik ontdekte dat er wel meer smeuige en spannende gevallen waren. De Dominicaanse gevangenisautoriteiten waren de aandacht voor Mandy zo zat dat ik zonder probleem alle Nederlandse gevangenen mocht benaderen, behalve haar. Dat was geen probleem, ik wilde als correspondent, in tegenstelling tot de voor een dag of twee ingevlogen of vanuit Nederland opererende verslaggevers, een ander, nieuw, verrassender achtergrondverhaal bieden. Maar uiteindelijk belandden toch diegenen met een pittige quote of een smeuig verhaal in mijn stuk in de krant, onder hen een jongen die ook nog in een reportage van de NRC terecht kwam. Zoveel voorbeelden beschikbaar, en uiteindelijk eindig je met hetzelfde. Het is kennelijk niet te vermijden, zelfs als er geen media-adviseurs en pauselijke audienties aan te pas komen.
2 comments:
Ja, die mediacratie. Gek is ook het verhaal van de kabinetsvergadering van het HAMAS-bestuur in Gaza, dat tijdens de grensblokkade bij klaarlichte dag in verduisterde kamer met kaarslicht moest plaatsvinden. Alleen voor het effect van plaatjes van de persfotografen, die moesten wachten tot alles klaar was en rustig meewerkten aan deze maskerade. Ergste is dat kranten de foto ook plaatsen (Trouw met dit verhaal erbij). Bij dat in Portugal verdwenen meisje werden ook nog uiteindelijk de eigen ouders verdacht van betrokkenheid. Niet zo onwaarschijnlijk, denken deskundigen. Hoe wordt daar in Engeland zelf over gedacht? Schandelijke verdachtmaking van die slechte Portugezen, schat ik
Het is goed en nodig om je te verplaatsen in degenen die achter het net vissen, geen aandacht krijgen. Het lijkt me voor die mensen moeilijk te verteren dat alle aandacht steeds naar een ander uitgaat. Hopelijk hebben die mediaverhalen toch een gunstig effect op de behandeling van alle gevangenen.
Post a Comment