--- BREAKING NEWS ---

Er was een aardbeving in Engeland vannacht! In mijn deel van het land! Kracht 5.3! Het epicentrum lag in noord-Lincolnshire, en dat is vrijwel South Yorkshire, waar ik woon. Nationale en lokale radio en tv-stations worden overspoeld door mensen die vertellen hoe hun huis heen en weer schudde, kasten omvielen, muren scheurden, en schoorstenen naar beneden vielen. Op de universiteit is het het gesprek van de dag. Het was de zwaarste aardbeving van het Verenigd Koninkrijk in 25 jaar! Vlakbij waar ik woon. Maar maak je niet ongerust. Ik heb niks gemerkt, werd niet eens wakker. Ik heb nog nooit een aardbeving meegemaakt. Zal je net zien, gebeurt er een historische ramp, slaap je erdoorheen.

It's Grim up North

Toen ik 18 was ging ik na mijn eindexamen voor een gap-month (toen hadden we nog geen gap-year en was een maand al heel wat, zo lang geleden is het) naar de Provence in Frankrijk. Een van de dingen die me ervan tussen het eten en wijn drinken is bijgebleven was een Fransman van mijn leeftij uit Grenoble die me vertelde nog nooit in Parijs te zijn geweest. Ik geloofde het nauwelijks, iedereen die ik kende in Nederland was in Parijs geweest, vanuit een ander land. Maar dit weekend las ik in The Observer dat meer dan 7 miljoen Engelsen uit het noorden van het land nog nooit naar het zuiden zijn geweest en vice versa. Maar ondertussen houden ze wel vast aan reeksen stereotypen over elkaar.
Wat de beleving, vooroordelen, onbekendheid en afkeer tussen The North en The South betreft kan je bijna spreken van twee verschillende landen. En dan gaat het nog maar om het noorden en zuiden van Engeland, zelf ook nog niet eens een onafhankelijke staat. Scotland, Wales en Ierland zijn écht volledig andere landen. En Europa? Een exotisch verweggistan. Volgens hetzelfde onderzoek uit The Observer geeft driekwart van de Engelsen toe de mede-Engelsen uit het andere deel van het land (noord danwel zuid) te discrimineren en bekende stereotyperingen te gebruiken. Noorderlingen zijn dronken ongeletterde arbeiders die in fish & chips eten en in grauwe industriesteden wonen. Zuiderlingen zijn arrogante verwijfde kakkers die de hele tijd cricket spelen, shandy drinken en “I say” blaten. Het Zuiden is 'Four Weddings and a Funeral', het Noorden 'The Full Monty'. En ze hebben nog gelijk ook over elkaar, wel een beetje dan.
Dat beeld wordt in stand gehouden door decennialange berichten hoe slecht het economisch gaat met het Noorden, berichten dat het Noorden nog steeds achterloopt bij het Zuiden, en tegenwoordig indirect ook halfverbaasde krantenberichten over hoe sommige steden in het Noorden toch plots zowaar een ‘boom’ doormaken, en dat je er ook heel aardig kan winkelen. Nee maar.
Op mijn afdeling is vorig jaar een project afgesloten waarbij via GIS (geografische informatie-systemen) en allerlei sociale en economische indicatoren de precieze grens tussen Noord en Zuid werd vastgelegd. Er was redelijk wat publiciteit voor.
Ik woon in Sheffield. Sheffield ligt in The North, en als oude industriestad is het echt het Noorden. En dat merk ik zeker, in de accenten, de afkeer van zuiderlingen, grauwheid van steden in de buurt zoals Barnsley en Rotherham waar de stadsvernieuwing aan voorbij gaat, aan het uitgaansleven in het weekend, en aan reclames die inspelen op Noord-Zuid sentimenten. Maar uiteindelijk zit het verschil toch in de Engelse hoofden, en zijn het voor mij allemaal rare Engelsen. Dat soort onderscheid heeft toch vooral te maken met identifficatie, het trekken van grenzen, en daar vervolgens culturele verschillen mee onderscheiden. Net als Welshmen en Schotten en Engelsen van een afstandje toch allemaal Britten zijn. Ik woon hier nu zes maanden, maar ‘de’ Noorderling heb ik nog niet gevonden.

De paden op, de lanen af

Afgelopen weekend had ik weer bezoek, Caspar, Frank en Rodek, en dus werd het fietsen. En wel iets dat ook voor mij nieuw was, mountainbiken. Eerder hadden we al zulke weekends in de Ardennen gehad, een goede reden om de beide terreinen te vergelijken dus.

Wel, de algemene conclusie was: zwaarder, technischer, mooiere uitzichten, en zonniger (dat laatste afgelopen weekend dan). Lange, steile klims, met als extra obstakel erg stenige paden, van klein schuivend grind waarop je achterwiel wegslipt net als je net nog voorruit komt bergop, tot stenen groot als een voetbal waar je over naar beneden stuitert in de afdaling. En dan vermeden we nog de meest technische trails. Het was genoeg om volledig kapot en met zure benen thuis te komen, en een groot respect over te houden voor echte downhillers die op volle snelheid naar beneden fietsen over de steenpaden waarop wij voorzichtig af en toe met voet aan de grond omlaag kropen.
Het was in ieder geval erg leuk (en door het lekkere weer erg prettig en leuke gezelschap erg gezellig), en duidelijk dat bij het overwinnen van al die technische paden oefening kunst baart. Misschien dat ik behalve een racefiets ook maar eens een mountainbike moet aanschaffen.

Park Hill

De tentamenperiode is afgelopen, en het eindeloze nakijken ook bijna. Het nakijken van essays en tentamens van eerste- en derdejaarsstudenten was voor mij erg leerzaam; het is de beste manier om uit te vinden wat ze uiteindelijk hebben opgestoken. Het is ook nuttig om het niveauverschil te zien tussen net aangekomen eerstejaars en bijna afgestudeerde derdejaars: gigantisch. Echt ongelooflijk hoe groot het verschil is tussen een stel 18-jarigen en 21-jarigen. Het enige verschil tussen hen is dat de laatste groep drie jaar studie achter de rug heeft, en kennelijk leren studenten daar daadwerkelijk erg veel in. Gelukkig maar.
Niet alles is positief, de spelling en in het algemeen het Engels van de toch echt Engelse studenten. Net zo slecht als het Nederlands van Nederlandse studenten, zo niet slechter. Het is tegelijkertijd genant en strelend om te zien dat ik als buitenlander stapels spellingsfouten uit hun werkstukken moet en kan strepen. En dan echt niet alleen typefouten. Veel halen 'there' en 'their' door elkaar, of schrijven met duidelijke sms-taal invloeden 'exadurated' (als ze exaggerated bedoelen).

Maar gelukkig is het nakijken bijna achter de rug, en is het weer tijd om cursussen voor volgend semester voor te bereiden. Een van de vakken die ik geef is kwalitatieve methodologie, het onderdeel over observatie, aan eerstejaars. Niet bepaald mijn specialiteit, maar wel met een leuk onderdeel: het ontwerpen van een observatiewandeling voor de studenten. Alle wandelingen gaan door zowel een welvarende als een minder welvarende wijk van Sheffield. Paradoxaal dat ik als nieuwkomer hier de wandelingen moet ontwerpen, maar het hoort bij het vak, en voor mij een gelegenheid de stad beter te leren kennen. Eén van mijn wandelingen gaat door een deel van de stad dat ik al kende: Park Hill.
Park Hill is een complex Bijlmer-achtige flats geinspireerd door Le Corbusier, en gebouwd in 1957, jaren voor de Bijlmer. Het is een van de beroemdste voorbeelden van zulke flats in Engeland, en het is in zijn geheel een rijksmonument. Het mag dus niet afgebroken worden, maar niemand wil er in wonen. En dus staan ze grotendeels leeg, hoog en dominant boven het zuidoosten van het centrum uittorenend. De enige mensen die er nog in wonen zijn een stel Bosnische vluchtelingen die er zijn opgevangen, jaren geleden nu al.
Het is een intrigerende hoop afbrokkelend beton, terecht een monument, en ik ben er een paar keer eerder wezen kijken. Ik heb er een serie foto's gemaakt, als alternatief voor mijn fotocursus opdracht (waarvoor ik uiteindelijk toch maar een hondenracesserie gebruikte), en hier gaan mijn studenten doorheen wandelen:

Park Hill

Pannenkoekendag

Aan de andere kant van de oceaan was het gisteren Super Tuesday, en wat is het toch spannend he? En dan, als klap op de vuurpijl, was het hier in Engeland ook nog eens Pannenkoekendag! Feest compleet.
Elke dinsdag voor aswoensdag is in Engeland en Ierland Pancake Day, en dan eet je pannenkoeken. Niet met spek, maar met suiker en citroensap. En gisteren was die dinsdag. Een minder seculiere naam is Shrove Tuesday, ofwel absolutie-dinsdag, naar de biecht voorafgaand aan de vastentijd. Biechten en pannenkoeken eten dus. Of, omdat de Anglicanen geen individuele biecht hebben (en niet vasten), voor de meeste Engelsen alleen pannenkoeken eten. Daar kan ik in meegaan.
In New Orleans heet die dinsdag Mardi Gras, juist, 'Vette Dinsdag'. Nou associeren we pannenkoeken tegenwoordig misschien niet meer met feest en overvloed, maar we kennen allemaal "Elsje fiederelsje, zet je klompjes bij 't vuur - Moeder bakt pannenkoeken, maar het meel is zo duur - Tingelinge pannenkoek, meel met rozijnen - Tingelinge pannenkoek, kom op bezoek." En wat was het meel duur! En pannenkoeken vetgaaf! Vette Dinsdag dus.
Nou is die dinsdag op meer bourgondische en/of swingende plekken ook het hoogtepunt van carnaval. Ik kan me voorstellen dat je als hardcore Brabander of Limburger in Engeland van een koude kermis thuiskomt als je ontdekt dat het hier bij iets als Pannekoekendag blijft. Zelfs geen kleine polonaise? Nope, sorry mate, have another pancake. Maar gelukkig (hallelujah!) ben ik Brabo noch Limbo, en heb ik gisteren een lekker stapeltje pannenkoeken gebakken.

Sneeuwseizoen

Wat is het toch fijn ergens te wonen waar je seizoenen hebt! September – Januari: kijk eens wat een verschil!

Hoewel, om helemaal eerlijk te zijn duurde het laatste seizoen, het sneeuwseizoen, in totaal één dag: afgelopen zaterdag. Maar het was wel erg mooi, een echt goed pak sneeuw.
Ik hoor dat verder in het noorden bij Durham, niet eens zo ver, honderden mensen een nacht op de weg hebben vastgezeten. Voor mij was het juist reden erop uit te gaan op de fiets, de Peaks in. En het was prachtig, over zwart-glimmende wegen slingerend omhoog door witte velden, met elk geluid gedempt behalve het ruisen van mijn wielen. De fris-droge lucht fluitend tussen mijn tanden door opgezogen en als wolkjes weer uitgeblazen. Steeds hoger naar steeds verdere uitzichten van steeds meer wit. Het tintelen van thuisgekomen langzaam ontdooiende voeten.
Zondag was het weer voorbij, het seizoen van één dag.