Park Hill

De tentamenperiode is afgelopen, en het eindeloze nakijken ook bijna. Het nakijken van essays en tentamens van eerste- en derdejaarsstudenten was voor mij erg leerzaam; het is de beste manier om uit te vinden wat ze uiteindelijk hebben opgestoken. Het is ook nuttig om het niveauverschil te zien tussen net aangekomen eerstejaars en bijna afgestudeerde derdejaars: gigantisch. Echt ongelooflijk hoe groot het verschil is tussen een stel 18-jarigen en 21-jarigen. Het enige verschil tussen hen is dat de laatste groep drie jaar studie achter de rug heeft, en kennelijk leren studenten daar daadwerkelijk erg veel in. Gelukkig maar.
Niet alles is positief, de spelling en in het algemeen het Engels van de toch echt Engelse studenten. Net zo slecht als het Nederlands van Nederlandse studenten, zo niet slechter. Het is tegelijkertijd genant en strelend om te zien dat ik als buitenlander stapels spellingsfouten uit hun werkstukken moet en kan strepen. En dan echt niet alleen typefouten. Veel halen 'there' en 'their' door elkaar, of schrijven met duidelijke sms-taal invloeden 'exadurated' (als ze exaggerated bedoelen).

Maar gelukkig is het nakijken bijna achter de rug, en is het weer tijd om cursussen voor volgend semester voor te bereiden. Een van de vakken die ik geef is kwalitatieve methodologie, het onderdeel over observatie, aan eerstejaars. Niet bepaald mijn specialiteit, maar wel met een leuk onderdeel: het ontwerpen van een observatiewandeling voor de studenten. Alle wandelingen gaan door zowel een welvarende als een minder welvarende wijk van Sheffield. Paradoxaal dat ik als nieuwkomer hier de wandelingen moet ontwerpen, maar het hoort bij het vak, en voor mij een gelegenheid de stad beter te leren kennen. Eén van mijn wandelingen gaat door een deel van de stad dat ik al kende: Park Hill.
Park Hill is een complex Bijlmer-achtige flats geinspireerd door Le Corbusier, en gebouwd in 1957, jaren voor de Bijlmer. Het is een van de beroemdste voorbeelden van zulke flats in Engeland, en het is in zijn geheel een rijksmonument. Het mag dus niet afgebroken worden, maar niemand wil er in wonen. En dus staan ze grotendeels leeg, hoog en dominant boven het zuidoosten van het centrum uittorenend. De enige mensen die er nog in wonen zijn een stel Bosnische vluchtelingen die er zijn opgevangen, jaren geleden nu al.
Het is een intrigerende hoop afbrokkelend beton, terecht een monument, en ik ben er een paar keer eerder wezen kijken. Ik heb er een serie foto's gemaakt, als alternatief voor mijn fotocursus opdracht (waarvoor ik uiteindelijk toch maar een hondenracesserie gebruikte), en hier gaan mijn studenten doorheen wandelen:

Park Hill