Drie redenen om in Engeland te wonen

Would you believe it? Ruim een maand heb ik alle weekenden doorgewerkt (ik moest zelfs anderhalve week mijn blogstukje overslaan), en steeds was het stralend zonnig buiten; ik kon het goed zien vanachter mijn laptop. Afgelopen weekend het eerste zonder werk in lange tijd, en jawel, het hele weekend regen, kou en bewolking. En maandag en dinsdag was het weer stralend zonnig. Eerder gaf ik hier al hoog op van het klimaat in Oost-Engeland, maar wat heb je aan die gunstige gemiddeldes als alle regen nou net in je vrije weekend valt? Maar dit is geen stukje over de wet van Murphy, maar over drie redenen waarom het zo fijn is in Engeland te zijn.

1. De zwakte van het pond is goed voor de export
Dat komt me goed uit, want volgende week ga ik naar Amsterdam en zal ik een pot marmelade en christmas pudding exporteren. Er wordt me verteld dat het ten opzichte van de euro - en vrijwel alle andere valuta ter wereld - kelderende pond dan misschien niet fijn is voor vakanties aan de costas en op de pistes, maar dat het 'goed is voor de export'. Een beetje jammer is daarbij wel dat het Verenigd Koninkrijk eigenlijk niets meer maakt of groeit dat andere landen willen hebben. Ja, het is een van de grootste economien van de wereld, maar dat is allemaal financien, banken, rondom The City in Londen als mondiaal financieel centrum (nou ja, samen met New York dan). Maar ja, die sector gaat de laatste maanden niet zo fantastisch meer. Maar ach, zegt het nieuws, de zwakke pond is wel goed voor de export. Het bijbehorende filmpje van het BBC nieuws komt niet verder dan een vouwfietsenfabriekje, en Channel 4 nieuws heeft een exporteur van afgedankte tweedehands Black Cab (taxi's) gevonden. Als we de export toch niet hadden.
Mocht je het gemist hebben, na een lange daling sinds ik hier ben sinds September 2007 is het pond nu echt in een vrije val. De pond was toen ik hier kwam € 1,50, nu € 1,10, en The Observer kopte afgelopen zondag dat je bij wisselkantoren in Londen inmiddels minder dan een euro voor je pond krijgt. Mijn salaris is dus een derde minder waard. Maar gelukkig kan ik nog potten marmelade exporteren.

2. De politie is hier nog je beste vriend
Zo wordt je netjes gewaarschuwd dat het om politie gaat voordat je wordt geexecuteerd in de metro. Dat is natuurlijk extra verhelderend als de politie op het punt staat je per vergissing te executeren, omdat ze je voor een terrorist houden. Dan weet je toch waar je aan toe bent, niet, en dat ze het zo slecht niet menen, ook niet als ze de verkeerde neerschieten. OK, je bent misschien Braziliaan in plaats van Ethiopier, hebt helemaal geen baard, en je spijkerjack kan gemakkelijk worden verward met een verdacht dikke winterjas. En de politie identifieert je zonder foto's van je bij zich te hebben, en de instructies via hun oortelefoontjes zijn nauwelijks hoorbaar; maar dat kan de beste overkomen niet? Ze kunnen maar beter schieten. Voor de zekerheid. Helemaal terecht dus dat alle verantwoordelijken voor je executie bij klaarlichte dag gepromoveerd worden, er niemand gestraft wordt. En volledig terecht ook dat het gerecht de jury beperkt tot de oordelen 'zelfverdediging' en 'we weten het niet'. 'Doodslag' zou ongepast zijn, dat snap je. De politie is je beste vriend. Erg vervelend dan ook dat geen van de passagiers in het metro-rijtuig zich herinnerden dat de agenten 'stop, politie' riepen, voordat ze je neerschoten. Je snapt dat die agenten dat toch maar beter onder ede konden volhouden. Ze huilden erbij. Ze waren namelijk je beste vriend. Volledig terecht dan ook dat het gerecht de jury instrueerde 'niet op basis van emotie en meeleven met je moeder' te oordelen, maar wel de tranen van de politieagenten die je neer moesten schieten mee te laten wegen. Ook erg vervelend dat sommigen dat maar niet door willen hebben; ondankbaar zijn ze.

3. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden
Die softe Verenigde Naties en mensenrechtenactivisten snappen niet dat je kinderen af en toe wat steviger moet aanpakken; dat is voor hun eigen bestwil. Het is daarom goed dat de overheid hier vasthoudt aan het gebruik van pijn en lijfstraffen voor kinderen in de gevangenis. Wel in 'uitzonderlijke omstandigheden' natuurlijk, we zijn geen barbaren. We noemen het dan ook geen lijfstraffen, maar 'pain compliance restraint techniques', dat klinkt al een stuk beschaafder, niet? Een karateklap op de neus bijvoorbeeld, of een techniek genaamd de 'seated double embrace', zijn heel acceptabele pijntechnieken. En de regels zeggen dat er gewaarschuwd moet worden vantevoren, en er liefst een verpleegkundige aanwezig is, voor de zekerheid. Nogmaals, we zijn geen barbaren. Ja, natuurlijk, voor volwassenen zou dit martelen heten, maar kinderen zijn net als vissen, nietwaar, zonder echte gevoelens. En ja, af en toe moet er een gevangeniskind naar het ziekenhuis vanwege wat uit de hand gelopen pijntechnieken - zes afgelopen jaar - en in 2004 overleden twee kinderen, 14 en 15 jaar, maar ja, waar gehakt wordt vallen spaanders. En die van 14 pleegde zelfmoord na gebruik van die technieken, dus dat telt eigenlijk niet. En ja, hier kunnen kinderen vanaf 10 jaar de gevangenis in; bij die harde Schotten zelfs vanaf 8 jaar. Dus, mocht je kind van het rechte pad raken, dan kan je ervan op aan dat de overheid hem of haar met vaste hand corrigeert.

Dit zijn slechts drie kleine voorbeelden van hoe goed we het hier in Engeland voor mekaar hebben. Iemand een pot marmelade? Of misschien een vouwfiets?

Missie

Soms maak je iets onverwachts mee. Afgelopen zaterdag hielp ik een bekende bij het wekelijks uitdelen van soep, koffie en boterhammen aan daklozen in het centrum van Sheffield. Er had iemand afgezegd, dus ik kon invallen. Een aparte ervaring, warme soep uitdelen aan hongerige en koude daklozen terwijl een straat verder half Sheffield aan het stappen was op zaterdagavond. Maar dankbaar werk. De soep-uitdelers waar ik meehielp waren van een kerk, maar een vrijzinnige; geen bekering in ruil voor soep dus (zoals soms wel het geval is: eten in ruil voor zieltjes, of op z'n Amerikaans, 'will pray for food') - anders had ik ook niet mee gedaan.
Des te verbazingwekkender dat halverwege een soep etende bebaarde dakloze mij aansprak of ik wel Christen was. En zo nee, dat ik nog gered kon worden voor het te laat was. Jezus zou mijn redder zijn, zoals het de zijne was geweest. Hij was volledig van het juiste pad geweest, had gedronken, gespoten en gestolen, maar sinds Jezus in zijn leven was was alles goed. OK, hij zag er nog steeds wat haveloos uit, maar dat zou ook allemaal goed komen. En hij gaf me een paar wervende foldertjes mee, om vervolgens de andere soepuitdelers te bewerken, die naar zijn mening duidelijk niet Christen genoeg waren. Dus de kerk-soepuitdeel-organisatie werd bekeerd door de dakloze. Nu ja, voor niets gaat de zon op.

Hangfietsers

Een van de eesrte stukjes die ik hier schreef was over fietsen in Engeland. Na anderhalf jaar hier op de fiets ben ik iets minder laconiek over hoe veilig het hier is om te fietsen; fietsers zijn raar, en auto's zijn niet echt bereid een stuk weg op te geven. En zoals veel zaken is het hier sterk gerelateerd aan sociale klasse. Forensen op de fiets is toch vooral iets voor een milieubewuste middenklasse, voor geitenwollesokken en Guardianistas.
Des te opvallender is de keuze van Sheffieldse hangjongeren voor hun favoriete vervoersmiddel: de BMX. De gemiddelde hangjongere, met hoodie, Wayne Rooney-coupe, sportschoenen, en blikje bier, rijdt rond - of beter hangt rond - op een mini BMX. In tegenstelling tot het Europese vasteland is de brommer of scooter hier nooit aangeslagen. Je ziet ze egenlijk nergens. In plaats daarvan hangen hangjongeren op hun BMX-en te hangen, en fietsen in zwermen door de straten. Natuurlijk bedreigend voor de oppassende burger zich in groepen bewegend, en meestal over de stoep oude omaatjes van hun sokken fietsend; daar zijn het hangjongeren voor. Maar, milieuvriendelijker en gezonder dan onze john & anita op de Citta is het wel.
Dat milieubewuste en gezonde os over op de 18everhaardag van de hangjongere, wanneer een blauwe Subaru of opgevoerde VW Golf met spoilers, gangsta-velgen en mega sound system het favoriete verviersmiddel van de hangjongere is. Nou moet de gemiddelde hangjongere hard werken voor z'n Subaru. Dit in tegenstelling tot mijn studenten, die een stuk beschermder zijn opgevoed. Tot mijn verbazing heeft een goed aantal van mijn eerstejaars studenten - 18-jarigen - een auto. Niet in Sheffield, maar thuis bij hun papa en mama. Die auto hebben ze dan ook van hun pappie en mammie gekregen. Iets waarvan ik dacht dat het toch meer een Amerikaanse middenklasse-gewoonte was, je kinderen op hun rijbewijs-verjaardag een auto kado te doen. Die laten ze dan thuis en nemen in Sheffield de bus. Als ze nou een fiets hadden gekregen hadden ze daar nog wat aan gehad hier; zelfs als het maar een BMX was.

Vier glazen per dag - en gaat u maar rustig slapen

De regering zegt: Mannen wordt aanbevolen drie tot vier glazen alcohol per dag te drinken, vrouwen twee tot drie. Wel, dat is natuurlijk niet precies wat de Britse regering zegt, maar dat is zoals de officiele alcohol richtlijnen meestal worden weergegeven in de media. Als aanbevolen hoeveelheiden. In Nederland heet dat toch, misschien wat ambitieus, de maximale hoeveelheid.

En zelfs wat de Britse regering wel precies op haar website aanraadt is nogal vaag, en weinig ambitieus: 'wij raden aan dat mannen niet regelmatig meer dan 3-4 eenheden alcohol per dag moeten drinken, en vrouwen 2-3. Regelmatig wil zeggen elke dag of de meeste dagen van de week'. En er wordt expliciet bij gezegd dat normaal gebruik van 3-4 glazen per dag geen gezondheidsrisico's met zich meebrengt. En bovendien wordt een 'eenheid' in de praktijk hier al snel een pint.

Meer negatieve effecten claimen in alle gevallen zal misschien niet wetenschappelijk te verantwoorden zijn, maar veel matigende wervende kracht gaat er niet van uit. En dat is raar, want er is genoeg ophef over alcoholproblemen hier. En als je op een zaterdagavond op West Street in Sheffield kijkt is dat geen verrassing. Voor diegenen die hier nog niet op bezoek zijn geweest... wel, je kan je een avond binge drinking in een Noord-Engelse stad voorstellen.

En er is genoeg bezorgdheid over. Vooral in September, als politici terug komen van vakantie in Toscane of Zuid-Frankrijk, en plotseling iedereen vindt dat Engeland een 'European café-culture' moet hebben. Ze bedoelen daar mee het glaasje wijn op een terrasje in een lieflijk uitzicht over velden met zonnebloemen. Niet die Franse vrachtwagenchaufeur met een fles wijn bij het ontbijt; of de Oktoberfest-cultuur van inhaken en bier per liter; of kratjes Grolsch staelen in het jeugdhonk. Dat vermoed ik in elk geval.

Maar daar komt natuurlijk niets van terecht, en dat snapt iedereen eigenlijk ook wel. Je kan nog zo hard roepen dat het getatoeerde dronken bierbuik-plebs (want die worden natuurlijk impliciet bedoeld) glaasjes Bordeaux moet gaan nippen; maar zo werkt het niet.

Wat wel werkt, denkt men, is de prijs van alcohol verhogen. De accijnzen op alcohol zijn hier al het hoogst van Europa. Daardoor is een fles bier in de supermarkt bijna even duur als eenzelfde hoeveelheid in de pub. Maar toch is vrijwel iedereen hier die zegt er verstand van te hebben het erover eens dat het aan de 'schandalig goedkope drank' ligt. Daarbij vergetend dat drank in die paradijslijke Europese café-culture-cafés helemaal spotgoedkoop is. Om niet te spreken van de Europese supermarkten.

Maar ja, prijsverhogingen dus als oplossing. Met de aanname dat alcoholmisbruik van mensen die zich meer financieel kunnen veroorloven geen probleem is. Of, eerder, met als resultaat dat mensen die het zich niet kunnen veroorloven een nog groter deel van hun budget aan alcohol zullen blijven besteden.

De doelgroep met die maatregelen zijn ongetwijfeld jongeren. Maar daar ligt denk ik helemaal het probleem niet. Als je vergelijkt waarin acoholgebruik in Engeland verschilt met landen als Nederland en Duitsland, is het niet de goedkope alcohol, en niet de cafe-cultuur, maar de leeftijd waarop het nog als acceptabel wordt gezien regelmatig dronken te worden. Toen ik in Londen studeerde deden mijn medestudenten stoer over zoveel mogelijk drinken, met behulp van drinkspelletjes, zoals wij in Amsterdam al niet meer sinds de middelbare school stoer vonden. En als je op West Street rondkijkt zie je net zo goed veertigers en vijftigers ladderzat als tieners. In Nederland en Duitsland ontgroeien de meeste mensen hetb drinken om het drinken op een gegeven moment, terwijl het hier de norm blijft. De kern van het probleem zijn niet de jongeren, maar de ouderen. Maar ja, de normen van volwassenen in twijfel trekken is natuurlijk heel wat lastiger dan wat Breezers in prijs te verhogen. Zeker als je al niet verder komt dan het aanbevelen van vier glazen per dag.

De verkeerde keuze

De BBC, als baken van diepgravende en betrouwende berichtgeving, heeft werelwijd een ijzersterke naam. En als je naar de website, nieuwszenders, en vormgeving kijkt is dat terecht. Maar het binnenlandse televisie aanbod lijkt af en toe weinig opheffender dan de spelletjes en shows die je overal op TV hebt. het ontbijtprogramma van de BBC bijvoorbeeld biedt een paar seconden wereldnieuws, vijf minuten lokaal (in mijn geval Yorkshire) nieuws, en de rest gevuld met 'plugs' van de eigen TV programma's.
Zo worden we bijna dagelijks op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen in 'Strictly come Dancing'(het Nederlandse equivalent heet geloof ik Dansen met de Sterren?). Vooral nu er nogal wat ophef over is ontstaan. In het programma doen bekende britten (BBs) een dansje elk in een koppel met een professionele danser, worden beoordeeld door een 'vakjury', en vervolgens wordt er steeds een koppel weggestemd door 'het publiek thuis'. Bekend systeem.
Wat was er gebeurt? De bekende journalist John Sergeant besefte dat hij totaal net kon dansen, en maakte elke keer wat theater, grappen en grollen in plaats van een serieuse dansvoorstellinbg. Hij en zijn danspartner werden elke keer afgekraakt door de dansvakjury, maar 'het publiek' stemde massaal op hem, en hij overleefde steeds onwaarschijnlijker rondes tegen veel beter dansende koppels. Tot het moment waarop de leden van de vakjury wanhopig de natie opriepen voor het echte dansen te stemmen. Zij namen het kennelijk een stuk serieuzer dan de kijkers.
De vakmensen wisten het duidelijk het best, maar het volk stemde massaal voor wat toch echt duidelijk de slechtste danskandidaat was. Een raadsel. Het moest allemaal nog maar eens helderder uitgelegd worden door de vakjury, onder meer op ontbijt TV en in alle tabloids. De parallelen met het functioneren van democratie in het algemeen, en bijvoorbeelde de Nederlandse democratie het afgelopen decennium in het bijzonder, zijn makkelijk te trekken.
Vandaag maakte Sergeant bekend dat hij zich terugtrok uit Strictly come Dancing; de grap had lang genoeg geduurd.

How to speak English

Ik woon nu ruim een jaar in Engeland, maar ik heb niet echt het idee dat mijn Engels heel erg verbeterd is. Ik merk dat ik als ik moe ben, na drie kwartier hoorcollege bijvoorbeeld, ik meer naar woorden moet zoeken. En het moeilijkst blijft mensen verstaan. Van alle categorieen waarin je een taal kan leren - luisteren, spreken, schrijven, lezen - blijft de categorie die je meestal als eerste onder de knie hebt, luisteren, uiteindelijk het meest weerbarstig. Met veel ruis in de pub en accenten blijft het moeilijk mensen volledig te volgen.
Maar waar ik wel vooruitgang mee merk is het herkennen van accenten. Ik mag dan mensen niet verstaan door hun accent, ik weet wel steeds meer waar die accenten vandaan komen.
We kennen natuurlijk allemaal Iers, Schots, en Welsh. Wel, als opfrisser, dis is Schots:

En dit zijn een Ier en een Welshman die met elkaar Engels praten:


Maar dan Engeland zelf.
Een accent wat ik zeker niet kende voor ik hier kwam is het Yorkshire accent dat ze hier in Sheffield spreken. Erg mooi is het niet, het klinkt een beetje alsof je met een verstopte neus spreekt. Speciaal in Sheffield is dat ze 'the' als 't' uitspreken'; 'I'm taking t bus. Deze mevrouw beweert dat haar Huddersfield accent net weer wat anders is, maar voor mij klinkt het net zoals in Sheffield, in elk geval goed plat Yorkshires:

Ik heb een aantal collega's uit het Noord-Oosten, en daar in Newcastle heet het accent 'Geordie', en zo klinken ze, schattig he:

'Scouse' daarentegen, het Liverpool accent, hoog en zangerig, maar zeurderig:

In Birmingham schijnen ze Brummie te spreken, en iedereen vertelt me dat het een heel erg plat, uitgesproken accent is, en dat Birminghammers erdoor direct als dom en traag worden herkend. Ik herken Brummie nog niet zo, en ook deze gast is weinig hulp:

Misschien dat Frouke me kan helpen met Brummie-speak?
En dan als laatste natuurlijk East End Londens, toch weer erg bekend, zo ongeveer alle medeklinkers inslikkend, behalve de r, die een w wowdt:

Enclaves

Een paar dagen te laat, het is toch echt geen woensdag meer. Ik was deze week weg uit Sheffield; mijn onderzoeksgroep en collega's uit Roskilde hielden samen een paar heidagen met onze PhD studenten in Hebden Bridge. Erg interessant, leerzaam, en vermoeiend. Het theoretisch thema was 'visitors, strangers, denizens', breed genoeg om ieders onderzoek onder te vangen.

Het stadje waar we bezoekers waren was in elk geval vreemd genoeg. Hebden Bridge, midden in het ennine geberget tussen Manchester, Leeds/Bradford en Sheffield, is op het eerste gezicht een typisch bouwvallig voormalig industrieplaatsje in een prachtige omgeving van steile heuvels en bossen. En zo zijn er tientallen plaatsje hier. Maar, Hebden Brigde ligt wel erg schattig tussen de heuvels, en maar 30 minuten met de trein van Manchester. Het is daarom de laatste decennia uitgegroeid tot een welvarende 'exurb' tussen de heuvels, en een ruraal/suburbane enclave voor kunstenaars, intellectuelen, en vooral homos en lesbos die liever niet in Manchester zelf wonen. Allemaal erg alternatief, liberaal, en welvarend dus. Het centrum is vol met biologische winkels, luxe modewinkels, wijn-bars, yoga-centra, goede restaurants, en lingeriewinkels. Wat anders dan de fish & chips shops, stamkroegen en dichtgetimmerde postkantoren die je normaal in dit soort industrieplaatsje hebt.

Hebden Bridge is echt een alternatieve enclave, en gaat erg ver daarin. De stad heeft het leveren van plastic tasjes officieel verbannen. En het was deze week bonfire week, en we misten net het bonfire feest zondag, met biologisch vuurwerk, no less.

Yuppie-enclaves bezoeken was sowieso mijn thema van de week. Afgelopen zondag was ik in Leeds, om met een voormalige collega die nu in Manchester woont en werkt een concert van de Braziliaanse Seu Jorge te bezoeken. Het concert was fantastisch, een mix van samba, raggae, Braziliaanse ballads, en David Bowie covers. Het was ook fijn in Leeds te winkelen. Leeds is misschien te grot om een enclave te noemen, een oude industriestad zoals Manchester en Sheffield, maar Leeds heeft zich meer dan welke stad dan ook in het Noorden aangepast aan postmodern capitalisme. Het is de shopping-hoofdstad van het Noorden, vol luxe winkels, en inwoners die daarop af komen, de yuppie-loft conversion waarin om ze te huisvesten. Leeds heeft de eerste Harvey Nichols vestiging buiten Londen; 'Harvey Nicks', het favoriete Londense warenhuis van de dames van Absolutely Fabulous.

Leeds

Happy Diwali!

De stad Leicester - midden tussen Sheffield en Londen, en 50 kilometer oost van Birmingham - wordt, naar verwachting van demografen, over een jaar of twee, de eerste stad in Europa waar minder dan de helft van de inwoners blank is. Leicester heeft vooral, met Southall in West-London, de bekendste concentratie Indiers in Engeland, een kleine 80.000 in een stad zo groot als Utrecht. Maar gisteravond was zeker minder dan de helft van de mensen in Leicester niet-blank. Het was namelijk Diwali, en Leicester heeft de grootste Diwali viering ter wereld buiten India, en Indiers uit heel Engeland komen op de dag van nieuwemaan in de maand Kartika naar Leicester. En zo ook mijn zus, vanuit Birmingham, en ik, vanuit Sheffield.
Diwali, het lichtjesfeest, is het grootste feest van het jaar voor Hindus, zoals elk goed religieus feest verbonden met goed en kwaad, en gebruik makend van veel lichtjes en vuurwerk om het kwaad weg te jagen. En om een leuk feestje te bouwen.
Elk jaar wordt op de avond van Diwali een anderhalve kilometer lange weg (met sowieso vrijwel alleen maar Indiase winkels en restaurants) afgesloten, en versierd met lichtjes. Maar ik moet zeggen dat het als georganiseerd festival eigenlijk niet zo hoge ogen gooit. Er zijn ongelooflijk veel mensen op straat, maar op zich is er niet veel georganiseerd en weinig te 'doen' of the 'zien'. Er was een klein podium op een groot veld waar de lokale jeugd hun dans-moves zoals in bollywood-films kon laten zien, en er paradeerden wat steltlopers, trommelaars, en meer dansgroepen door de straat. Maar verder leek het vooral veel op de Italiaanse 'passeggiata', de avondwandeling waar iedereen de straat op gaat om oude bekenden te ontmoeten, te kletsen, te flirten, en je beste kleren te showen. En, om hapjes te eten, in dit geval bhajies, samosas, bondas, laddus, vadas, dharwad pedas, burfies en lassies van de lokale bakkers/snackbars. En natuurlijk eindigde het met een groot en vrij indrukwekkend vuurwerk.

Leicester Diwali

Crookes

Kort geleden heb ik mijn huurcontract hier verlengd. Ik had al besloten nog een jaar hier te werken en te wonen, maar nu dus ook in hetzelfde appartement. Ik had nog wel rond gekeken, maar uiteindelijk is het een prima deal. Ik woon dus nog een jaar in Crookes. Vorig jaar schreef ik al over mijn huisje, maar nog niet zo over de wijk waar ik woon.
Crookes is een sociaal gemengde wijk. Dat zeggen veel mensen, maar in dit geval is het ook echt zo. De wijk ligt bovenop een heuvel, ten noordwesten van het centrum, tussen de rijke suburbs verder west richting Peak District, en de volkswijken aan de rivier zoals Hillsborough. Crookes was een van de arbeiderswijken van Sheffield staal-industrie-stad, maar zeker niet de slechtste. Die arbeiders wonen er nog steeds, gepensioneerd en bowls spelend. Het ligt ook vlak bij de universiteit, dus wonen er veel studenten, en in de mooiere delen docenten. En, hoewel gentrification hier en daar toeslaat zijn de huizenprijzen nog relatief toegankelijk voor laten we zeggen de 'hardwerkende Sheffielder'.
Er is een winkelstraatje, met een kleine supermarktje, een kleine discount superprijsknaller, en een biologische winkel. Voor ieder wat dus. En restaurants, met een tapas-bar, fish & chips, een moderne Italiaan en een geruit-kleedje-chianti-flessen Italiaan, en zes Indiase curry-restaurants.
Crookes ligt op een heuvel, en de ene kant op heb je uitzicht op het centrum van de stad, en de andere op het Peak District en de dalen van twee rivieren: de Rivelin en de Loxley. Ja, inderdaad, van Robin of Loxley - Robin Hood kwam hier vandaan, wat de VVV van Nottingham je ook wilt laten geloven.
En tenslotte, wie kan er zeggen te wonen in de wijk waar zowel Joe Cocker is geboren, als waar The Human League een nummer over zong ('The Bus to Crookes')? Ik bedoel maar.

Naar huis klimmen

Wat is de overeenkomst tussen wonen in de tropen en in Sheffield? ....... Ja dat is een moeilijke.... Wel, je moet in beide gevallen je kleren na een keer dragen in de was doen. Als je vasthoudt aan manieren van je voortbewegen die je elders gewend was. Lopen in, zeg, Santo Domingo, of fietsen in Sheffield: hoe rustig aan en traag je ook doet, je komt uiteindelijk toch volledig bezweet aan waar je wezen moet. In de tropen vanwege de hitte, in Sheffield vanwege de hellingen.
Mijn moeder vroeg me laatst waarom ik hier geen weekendboodschappen op de fiets doe hier. Misschien dat wat leuke grafiekjes helpen uitleggen. Een ideetje overgenomen van een Spaanse fiets-website, waar de hoogteprofielen van bekende Tour de France cols over onbekende Spaanse cols werden getekend, om te laten zien hoeveel mooie klimmen er in Spanje verborgen liggen.
Mijn huis ligt op 214 meter hoogte op de heuvel van Crookes. De dichtstbijzijnde grote supermarkt, de Morrissons, ligt op 68 meter aan de rivier in het dal recht onder Crookes. Dit is de klim terug van de supermarkt, vergeleken met die van de Keutenberg. Net wat minder steil, maar wel langer, gemiddeld steiler, en over een groter hoogteverschil dus.

Dat met tassen vol weekendboodschappen? Denk het niet.

Ik ga wel met de fiets naar mijn werk, 's ochtens in een wakkerblazende afdaling naar de universiteit op 115 meter hoog. Terug zijn er een hele reeks routeopties, maar ik kies meestal ofwel een korte steile klim, of een langere geleidelijke. De eerste een stuk zwaarder, in alle opzichten, dan de Cauberg. De tweede vergelijkbaar, net iets korter, met de Vaalserberg.

Kortom, de dagelijkse ritjes hier vergen inspanningen vergelijkbaar met de allerzwaarste hellingen van Zuid-Limburg. Mijn wasmachine draait dus overuren. Behalve als ik naar de supermarkt moet. Dan neem ik de bus.

Yorkshire Dales

Afgelopen weekend was het erg mooi weer, maar jammer genoeg had ik veel werk, en was dus vooral binnen. Maar, het weekend ervoor was het ook lekker weer, en had ik tijd om behalve naar Birmingham ook naar de Yorkshire Dales, een groot natuurgebied boven Leeds, te gaan. Wat minder ruig dan het Peak District, maar ook erg mooi, en zeker nog een bezoek waard. Hier wat foto's:

Bolton Abbey - Yorkshire Dales

Birmingham

Na Boston, Berlijn, en Barcelona voegde ik afgelopen zaterdag een nieuwe stad aan mijn lijstje van dit jaar bezochte miljoenensteden die met een 'B' beginnen. Birmingham is waar mijn zus haar PhD doet, en het was tijd haar op te zoeken. Nou was ik al eerder kort, een halve dag, in Birmingham geweest, en dit bezoek veranderde mijn mening over die stad als de lelijkste stad ter wereld niet echt. Waar Sheffield een vrij nondescript, provinciaal aandoend centrum heeft met urban sprawl de ene kant op en industrie de andere kant op, gelegen in prachtige natuur, hebben in Birmingham de planologen aan het roer van stadsvernieuwing de laatste 50 jaar actief geprobeerd de stad lelijker te maken. Zo lijkt het in elk geval. Uit de architectonische modes uit elk decennium van de afgelopen halve eeuw is het meest afstotelijke voorbeeld in Birmingham terecht gekomen. En dat alles dwars door elkaar, doorkruist door fly-overs, snelwegen, en tunnels. Frouke deed haar best de leukste plekjes te laten zien, en de tot pub omgebouwde bank, de wandelroute langs de kanalen, en het gentrify-ende Jewellery Quarter waren best aardig, maar mooi? Nee. Zij zelf woont in een fijn huisje, met fijne huisgenoten, in een fijne wijk. Maar dat doet toch al erg suburbaan aan.
De stad zelf blijft lelijk. Z0 ver, zo slecht. Maar, Birmingham heeft iets, dat bijvoorbeeld Sheffield niet heeft: een echt gevoel van stedelijkheid. Birmingham is ontegenzeggelijk een grote stad, met de diversiteit, problemen, en hardheid die een grote stad ook interessant maken. Birmingham is in elk geval een stuk internationaler dan Sheffield. We aten in een Maleisisch restaurant in Chinatown, met een aantal straten waar het straatbeeld, de mensen, en de winkels daadwerkelijk Chinees waren. Het restaurant had vooral Chineze klanten, een menukaart in Chineze karakters en een onbegrijpelijke Engelse vertaling. Als bleekscheten kregen we geen stokjes maar bestek, ieder twee stuks - samen een vork en drie lepels; bestek is bestek, nietwaar? We liepen door een grote markthal met slagers, met allerlei exotische stukken vlees, waar rond de balies grote groepen mensen stonden te wachten tot de prijs van een kilo lam vlak voor het sluiten op zaterdmiddag om 5 uur zakte, en de laatste stukken schaap per opbod verkocht werden. En we ontdekten een terrein met ruimtes voor kunstenaars en meer experimenteel creatieve ondernemers. Birmingham mag dan niet mooi zijn, zelfs uitgesproken lelijk, maar het is wel een stad waar je het idee krijgt dat er allerlei onverwachte plekjes te ontdekken zijn. Ik kom er graag nog een keer terug om meer te ontdekken.
PS. Vraag aan de lezers, wie heeft alternatieve nominaties voor de lelijkste stad ter wereld (zelf bezocht)?

Birmingham

Engels Eten

Met michelin-sterren verzamelende Gordon Ramsays en Heston Blumenthals, en dagelijks reeksen kookprogrammas op TV, is Engeland het nieuwe gastronomische mekka van de wereld. Dat hoor en lees je regelmatig, en met een wel heel oppervlakkige blik zou je het nog geloven ook. Ik mag graag kijken naar programma's als The Restaurant, Masterchef, en Great British Menu. En aan de hoeveelheid van dergelijke programma's te zien zijn ze erg populair. De kwaliteitskranten hebben wekelijkse food-bijlages en oude stoffige pubs omgebouwd tot 'gastro-pub' verroveren Engeland. Maar, dat alles is maar een dun vernislaagje; eten in Engeland is nog altijd weinig verfijnd. Misschien dat restaurant-recencenten in een wereldje in centraal Londen leven waar het mogelijk is hosannah te roepen over de Britse gastronomie, maar in de rest van het land is het een stuk treuriger.
In restaurants zijn de namen van gerechten veelbelovend, net zoals de recensies in lokale suffertjes, maar als je er daadwerkelijk gaat eten blijkt dat de gemiddelde Brit toch nog vooral veel vet, saus en gesmolten kaas wil, met grote glazen bier of wijn. Met het economisch herstel van Sheffield de laatste vijf tot tien jaar heb je een constant groeiende overdaad aan restaurants, maar het aantal plekken waar echt goed gekookt wordt valt zwaar tegen. Voor elk redelijke restaurant heb je er vijf met een ambitieus concept, gelikte marketing, en veelbelovende menukaart, maar teleurtellende borden voedsel die alleen met een scheut vet en alcohol gered kunnen worden.
Het is ook niet ver van hier, in Rotherham, dat Jamie Oliver langskwam op een school (met de opwekkende naam Rawmarsh Comprehensive) om de schoolmaaltijden gezond te maken. De moeders van de obese koters konden al dat hippe gezonde groenten-gedoe niet waarderen en voerden hun kinderen patat, hamburgers en fish&chips door het hek van de school.
Het is makkelijk hierom te lachen (en terecht), en om het af te doen als domheid en onwetendheid, maar je moet het eerder lezen als een actief protest van de arbeidersklasse (en als je het over een 'comprehensive' (staatsschool) in Rotherham hebt heb je het over armoede en problemen) tegen vertegenwoordigers van de culturele elite die ze vertellen wat ze moeten eten, wat ze lekker moeten vinden, en hoe ze zich moeten gedragen; het opdringen van culturele gebruiken geassocieerd met de hogere middenklasse zonder dat ze de economische mogelijkheden krijgen die horen bij diezelfde hogere middenklasse. Jamie Oliver als een 21e- eeuwse Marie-Antoinette die het gepeupel aanspoort toch vooral cake te eten. Hij zal het niet zo bedoeld hebben. Maar als een snelle jongen in merkkleding, met stijlvol halflang haar en in een grote auto moeders in Rotherham komt vertellen dat ze hun kinderen courgette en tofu moeten voeren is dat wel hoe het over komt. Want lekker, gezond, goed gekookt eten (liever geen courgette met tofu alsjeblieft) is iets voor de elite. Een appel kost drie keer zo veel als een worstje.
Nee, geloven in een Britse culinaire renaissance is met oogkleppen op kijken naar de groep mensen die het beeld op televisie, en op plekken waar programmamakers komen, bepaalt en jezelf voor de gek houden.
Maar ja, je moet zelf ook wat. En wat ze wel goed doen, beter dan Nederland in elk geval, is de traditie van de warme zondagse lunch met de hele familie, een Sunday roast. Samen met de dikke stapel zondagskranten en een mooi wandelgebied voor de deur, een vast recept voor een glorieuze zondag. Afgelopen weekend waren mijn ouders op bezoek, een goede gelegenheid om naar een ouderwetse pub in de Peaks te rijden om aan te schuiven bij een prima huisgekookte venison-pie, met gooseberry crumble toe.

PS. Kijk eens aan, ik schrijf een stuk en The Guardian volgt :). Hier een uitstekend artikel van Felicity Lawrence uit The Guardian van vandaag over eten en sociale klasse in het VK naar aanleiding van een documentaireserie van Jamie Oliver: http://www.guardian.co.uk/lifeandstyle/2008/oct/01/foodanddrink.oliver

PPS. De link naar de video over door het schoolhek patat-voerende moeders doet het bij mij wel, misschien is hij alleen vanuit het VK te zien. Hier in elk geval de link van het bijbehorende BBC-artikel: http://news.bbc.co.uk/1/hi/england/south_yorkshire/5349392.stm

It's just like Kew Gardens!

En plotseling waren ze er, afgelopen zondag. De eerstejaars, allemaal met hun ouders, IKEA-lampjes en gloednieuwe laptops uitladend bij hun Halls of Residence, en daarna voorzichtig een verkenningstochtje, met ouders, door deze enge industriestad vol plebs in het het Noorden makend (de meeste van onze studenten komen uit het relatief welvarende Zuiden van Enegland). Of, dat dachten ze aan te treffen, maar de universiteit ligt in het lommerrijke westen van de stad, en je zag dat het de ouders allemaal heel erg meeviel, dat Noorden (de studenten maakt het niet zo uit als er maar bier is).
Het weer zal ook hebben meegeholpen, het was afgelopen weekend heerlijk zonnig. De artikelen die ik zondagmiddag moest lezen heb ik dan ook op een bankje in het park gelezen, in de Botanical Gardens (niet te verwarren met de nieuwe Wintergardens in het centrum betaald met millenium-geld). En ik maakte meteen wat foto’s. Veel ouders en hun nestverlatend kroost hadden ook hun weg naar de botanische tuinen gevonden, zoveel attracties heeft Sheffield om eerlijk te zijn niet. Ik hoorde een moeder vol verbazing uitroepen: ‘het is net Kew Gardens!’ En ja, het heeft wel wat van de koninklijke botanische tuinen van Kew in Londen. Dat had mevrouw niet verwacht in het industriele Noorden. Ze kan met een gerust hart terug naar het Zuiden, haar zoon studeert dan toch nog in een stad met iets geciviliseerds als botanische tuinen. Niet dat haar zoon er veel meer van zal meemaken, want hij zal net als alle eerstejaars niet veel meer zien van de stad dan de pubs rond de universiteit en in het centrum.

Botanical Gardens

You'll never walk alone...

Ik begeleid komend jaar negen afstudeerscripties, en een daarvan heb ik al moeten verbieden te doen wat hij van plan was vanwege ethische overwegingen. Niet mijn ethiek, maar die van de universiteit. Hij wilde onderzoek doen naar de sociale effecten van skate-parken als speelplaatsen voor tieners als potentiele hangjongeren, en daarvoor 16-jarige skaters en niet-skaters interviewen. Het was geen briljant voorstel, maar voor de student een geschikt project. Alleen, uuniversiteitsregels stellen dat studenten geen kinderen (dat wil zeggen onder de 18) mogen betrekken in hun onderzoek. En dat geldt ook voor 16-jarige skaters. Ouders zouden wel eens kunnen protesteren, en universiteitsbestuurders zijn als de dood voor negatieve publiciteit. 'Opdringeringe studenten vallen kinderen lastig', 'Mijn dochter werd gebruikt voor wetenschappelijk experiment'; ze zien de tabloid-koppen al voor zich. Nee, mijn student zal het met 18-jarige skaters moeten doen. Nu is daar misschien wat voor te zeggen, maar het sluit naadloos aan bij veel twijfelachtige angst over de kwetsbaarheid van kinderen.
Eerder schreef ik al over algemene health & safety paranoia hier. Maar een heel specifieke hysterie heerst er over pedofilie met bijbehorende bizarre stappen die mensen nodig achten om hun kinderen te beschermen. Zo was er eerder dit jaar ophef over een lagere school in Essex die op de webpage van de school op alle foto's van kinderen hun hoofden met 'smileys' had bedekt. Dat het hele punt van een schoolfoto is dat je je eigen gezicht en dat van je vriendjes erop kan herkennen was het hoofd van de school in haar ijver om de kinderen tegen 'internet-pedofielen' te beschermen ontgaan.

Je kan ter verklaring van die pedo-hysterie natuurlijk de echo's van een Victoriaanse sexuele moraal en puritanisme van stal halen, of juist een doorgeschieten van het relatief moderne onderscheid tussen kind en volwassene. Maar dan begeef je je op glad ijs en in de hoek van de Nederlandse 'pedo-partij'. Pedofilie is ernstig en verdient een nuchtere effectieve aanpak, geen paranoia waarbij achter elke boom in Engeland een pedofiel lijkt te schuilen. De tabloids, altijd in voor het opkloppen van massa-hysterie, zeker als het vaag iets met sex te maken heeft, zijn de grote schuldigen. Maar de autoriteiten die dit aangrijpen om zich via draconische maatregelen populair te maken net zo zeer. En zeker als alles geoorloofd lijkt in de strijd tegen iedereen die je maar van pedofilie kan verdenken wordt het ronduit eng. Zeker als zo ongeveer iedereen die buiten de mainstream van de maatschappij valt een doelwit wordt.
Zoals bijvoorbeeld deze week met een nieuw hoogtepunt in de stad Telford. De gemeenteraad daar heeft de lokale politie opgedragen iedereen die in zijn eentje een wandeling door het stadspark maakt te ondervragen en zo nodig te arresteren als ze geen goede reden hebben voor die solistische wandeling. In je uppie een wandeling maken is namelijk verdacht, en een eenzame wandelaar zou zo maar eens een enge pedofiel kunnen zijn. En dus werd bijvoorbeeld recent een anti-klimaatveranderings demonstrant die in een pinguinpak in het park pamfletten uitdeelde het park uitgezet, omdat zij alleen was en niet kon aantonen dat ze geen pedofiel was. Een woordvoerder van de gemeente verdedigde de maatregel en stelde dat ze het recht hebben mensen de vragen wat ze in het park doen om kinderen te beschermen. 'Otherwise it's a free-for-all where they can come and do what they want'. Free-for-all, een park dat vrij toegankelijk is voor iedereen? Stel je voor!

Terug

Daar zijn we weer. Terug in Sheffield, en terug met bloggen. Wat aanvankelijk een jaartje Sheffield was is tenminste nog een jaar extra geworden, en de bookies zullen de odds dat ik ook het jaar erna nog hier zit best hoog inschatten. Ik woon in Sheffield. Punt.

En bij terugkomst ben ik meteen van werkkamer op de universiteit verhuisd. Zelfde verdieping, niet meer met uitzicht op het park maar aan de andere kant met uitzicht op de stad en de heuvels erachter (zie foto). Ik kijk nu rechtreeks uit op de langste kunstmatige skibaan van Europa. Een verbetering? Ach, in elk geval een weidser uitzicht, en verandering van spijs doet eten. Het is in elk geval wel een ruimere kamer, geschikter voor het ontvangen van tutees.

En die tutees, en alle andere studenten komen er al snel aan. Nog anderhalve week en de colleges beginnen weer, en de week ervoor al, maandag dus, komen de eerstejaars op introweek. Het is dus voorbij met de zomerrust, en mijn tijd wordt nu al volledig ingenomen met het voorbereiden van nieuwe colleges. Ik zal tijd proberen vrij te blijven maken voor een stukje elke woensdag.

Ik ga op reis en ik neem mee

Weer

Het jaar Sheffield is voorbij, volgend jaar nog een jaar, maar eerst morgen naar Amsterdam. Een laatste bericht voor dit jaar dus, en meteen twee, omdat ik vorige week had overgeslagen na een beetje het ritme kwijt geraakt te zijn na terugkomst uit Barcelona. Voor voetbal, zie hieronder, maar wat beter om mee af te sluiten dan het onderwerp waar elk goed gesprek hier mee begint: het weer.
Nederlands kunnen goed kletsen en klagen over het weer, maar worden daarin toch ruim verslagen door de Britten. Het slechte weer is wellicht een van de dingen waarom Groot-Brittannie het meest bekend staat. Toch is dat bij nadere bestudering niet helemaal terecht, en het is opvallend hoe graag de Britten zich masochistisch in die mythe wentelen. Waar je ook vandaan komt, men gaat er altijd vanuit dat het weer daar beter was, en dat het hier zelfs zo slecht is dat je wel gek moet zijn om te verhuizen.
Nou is 'goed' en 'slecht' weer natuurlijk subjectief. Zo zijn er massa's mensen die voor het weer naar een land als de Dominicaanse Republiek gaan of zelfs verhuizen, terwijl ik het weer daar een van de meest verschrikkelijke nadelen vond: het hele jaar zonder uitzondering verstikkend heet en zweterig vochtig, zonder afwisselende seizoenen, en elk jaar verschrikkelijke stormen en plensregens. Maar kennelijk vinden de meeste mensen dat allemaal juist erg fijn.
Wat mij betreft is het Engelse weer helemaal zo slecht niet; het enige weer waar ik echt mee kan vergelijken is het Nederlandse, en dan zijn mijn ervaringen in Engeland absoluut beter. Het is hier niet zo heel anders, maar er zijn een paar duidelijke verschillen:
1. mildere winters; het is hier vrijwel nooit overdag onder het vriespunt; in Nederland toch altijd wel minstens een weekje per winter.
2. minder bewolking; in Nederland is het veel vaker een hele week donkergrijs. Hier heb je ook wel dat soort dagen, en als het regent is het natuurlijk bewolkt, maar het is veel vaker zo dat de wolken wegtrekken en de zon tussendoor schijnt.
3. minder regen; niemand hier die het wil geloven (je ontneemt ze bijna een essentieel onderdeel van hun nationale identiteit), maar het regent hier echt minder dan in Nederland.

Hierbij moet ik wel zeggen dat mijn ervaringen - in Londen en Sheffield - allebei om de oostkant van het eiland gaan; ten westen van de Pennines (Cornwall, Wales, Manchester/Liverpool, West-Schotland) is het volledig anders, en staat de westust van het eiland blood aan de stormen, regens, en wolken die de Atlantische Oceaan voortdurend aflevert.
Dit alles zijn mijn ervaringen na bijna anderhalf jaar in oost-Engeland. Maar het wordt ook over langere termijn ondersteund door weermetingen. Kijk bijvoorbeeld naar deze mooie GIS weerkaartjes van het Oostenrijkse International Institute for Applied Systems Analysis, en vergelijk Nederland met Sheffield/Londen:
Regen
Temperatuur
Zon
Het opvallendste verschil vind ik dat vooral de herfst niet het seizoen van regen en storm is zoals in Nederland, maar een seizoen van zonnige, heldere dagen. Iets om naar uit te kijken in September. Maar eerst profiteren van de net wat warmere Amsterdamse zomer.

Wij Willen Niet Meedoen

Vrijdag beginnen de Olympische Spelen, die ik volledig kan volgen in Nederland met Oranje bril; een beetje raar na een volledig Union-Black-gekleurde aanloop. De spelen krijgen hier deze keer extra aandacht, omdat de Britten heel veel medailles verwachten - vooral in het baanwielrennen - en omdat het de volgende keer in 2012 hun beurt is in Londen.
Maar niet iedereen hier wil helemaal meedoen aan London 2012. Je wist vast niet dat Groot-Brittannie niet meedoet aan de Spelen met voetbal; niet omdat ze zich niet gekwalificeerd hebben, maar omdat ze helemaal niet aan het kwalificatietoernooi deelnemen. Dat doen ze niet, omdat er met voetbal vier bonden zijn, de Engelse, Schotse, Welshe en Noord-Ierse, en geen overkoepelende Britse voetbalbond. Dus ook geen Brits voetbalelftal, en bij de Olympische Spelen moeten ze als Verenigd Koninkrijk, of 'Team GB', meedoen. Dat was allemaal prima, de Spelen zijn toch voor softe sporten als boogschieten en hinkstapspringen, en niet voor iets wat raakt aan national(istisch)e passies voetbal, rugby, en cricket.
Maar ja, voor London 2012, in eigen huis, zou afwezigheid een beetje raar zijn. En dus zijn er plannen om een Brits voetbalelftal te formeren. Maar dat gaat niet zonder slag of stoot; de Schotse, Welshe, en Noord-Ierse voetbalbonden hebben al hun veto uitgesproken. Ze zijn bang dat dit een stap opweg is naar afschaffing van hun aparte status in de voetbalwereld. En, hoewel ze dat niet zeggen, dat het team gedomineerd zal worden door Engelse spelers. In reactie stelde de Engelse FA voor dan maar een geheel Engels team als 'Team GB' aan te melden: oorlog! Reden voor eindeloze discussies online (753 reacties op moment van schrijven); en zelfs een campagne website tegen deelname. Je kan niet alleen de nationale maar ook klassestrijd proeven, tussen volkssport voetbal en die Olympische kakkersporten; zie bijvoorbeeld de woordpeling met 'cox' (roei-stuurman) en 'balls' en benadrukken van de titel van de voozitter van het Britse NOC Lord Moynihan in dit persbericht.
Dit alles komt natuurlijk voort uit de afwijkende opvatting op de Britse eilanden van concepten als 'nation', 'country' en 'state'; een natie of land hoeven niet per se een onafhankelijke staat te zijn. Toch is de ophef wel opvallend; met rugby spelen de Schotse, Welshe, Engelse en Ierse nationale teams ook eens in de zoveel jaar samen als 'the Lions' als ze op tournee gaan en als 1 team spelen tegen Australie, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika (en dan meestal zelfs samen nog verliezen). En op de Spelen heb je ook zonder problemen een hockey Team GB, met vooral Engelse spelers, en een tennis team met alleen Schotten. Kennelijk is voetbal toch anders. Nu maar hopen dat dit Foppe niet inspireert toch op het laatste moment nog voor Team Fryslan te kiezen...

Barcelona

Een paar dagen laat met mn blog-stukje deze week, net terug uit Barcelona. En wat een fijne stad is dat toch, als je het optelt heeft Barcelona toch alles wat de perfecte stad wat mij betreft nodig heeft: klimaat (weinig regen, twee maanden heet, twee maanden koud, en de rest lekker), architectuur, progressieve mensen, goed eten, en groene heuvels om te fietsen. En natuurlijk zijn er meer mensen die Barcelona leuk vinden, en stromen toeristen in de zomer; maar de stad is groot genoeg om die op te kunnen vangen.
Natuurlijk was ik daar voor werk, een eerste bezoek om de waters te testen voor een odnerzoek naar burgerschap onder migranten, in plekken waar er meerdere niveaus van burgerschap en meerdere definities van de maatschappij om in te integreren zijn. Immigranten in Barcelona worden aangemoedigd zowel in Spanje als in Catalunya te integreren. Het bezoek was erg nuttig, een paar pilot interviews gehad, en gesproken met collega's daar; Barcelona is een zichtbare internationale en cosmopolitische stad, met veel Zuid-Amerikanen, Afrikanen, Pakistanen en Chinezen in het straatbeeld. En, Roemenen, sinds afgelopen jaar in in een keer de grootste groep migranten; alleen al in Madrid in een jaar 140.000 nieuwe Roemeense inwoeners. Barcelona is ook een centrum van onderzoek naar migratie, dus genoeg interessante collega's om te spreken, naast wat veldwerk. En dan zie je ook wel andere kanten van Barcelona: troosteloze woontoren buitenwijken, en mensen die bepaald niet tevreden zijn met de promotie van Barcelona als stad van hipsters en yuppies.
Maar als yuppie is Barcelona zeker fijn, en in de avonden, weekends, en tussen afspraken in was er genoeg tijd om van te genieten. Het was 1 jaar geleden dat ik in Barcelona was, en er waren veel musea en opgeknapte plekken bijgekomen. Ook een verschil was het gebruik van fietsen; ik ken weinig steden buiten Nederland waar zoveel gefietst wordt; en omdat het centrum vrij vlak is, op stevige 'hollandse' fietsen. Er is ook een publieke fietsen plan zoals in Parijs, waar inwoners zich op kunnen abboneren. Het lijkt erg succesvol, je ziet ze overal gebruikt worden. En dat in een stad waar de wegen zo breed zijn dat er nauwelijks echte auto-opstoppingen zijn (zoals in Londen bijvoorbeeld).

Barcelona

In het weekend huurde ik een mountainbike, en gind zaterdag de heuvels van de Tibidabao (500+ meter hoog) in. Stukken asfallt, en stukken op gravel. Zondag nam ik de trein naar de uitlopers van de Pyreneen, en fietste van Vic door het Montseny gebergte naar zee. Prachtig. Hier een paar foto's (zie de derde foto; iemand met lange broek, het was 30 graden!

twee fietstochtjes in Catalunya

PS. Na twee berichtjes over hoe fijn Manchester en Barcelona zijn, maakte ik gistermiddag weer een mooi tochtje op de racefiets door de Peaks. Ook heel fijn:

Kwaliteit en leven

Afgelopen zondag was ik naar Manchester, op bezoek bij de Duitse collega met wie ik afgelopen maanden een kantoor deelde op de universiteit, en naar een festival daar. Rupert woont in Manchester, zijn vriendin werkt daar. En, zij is zwanger, en wel zo ongeveer uitgerekend nu uitgerekend. Op weg naar Manchester in de trein zondagochtend kreeg ik een telefoontje van Rupert: 'haar water is net gebroken, maar geen probleem, we gaan toch naar het festival'. Zeker weten? 'Zeker weten'. Nu ja, het was een leuk festival, 'Summer in the Park', met wat obscure en minder obscure bandjes, en Mr Scruff en I am Kloot als lokale publiekstrekkers, en daarnaast een gourmet-thema, goed eten dus. Halverwege rende Claire voor een half uurtje naar de vroedvrouw, en weer terug naar het festival: 'morgen om 8 uur 's ochtends geforceerde bevalling; nog een drankje iemand?' Dat was zondag, en inmiddels is de wereld een gezonde Lois Martha rijker.
Manchester was ook erg fijn. Het was lekker weer, dat helpt, maar ook duidelijk grootstedelijker, gesofisticeerder, en creatiever dan Sheffield. En, belangrijk, met een kritische massa aan hoog opgeleide dertigers; iets wat Sheffield ontbeert (genoeg welvarende families, studenten, hardwerkende engelsen, en sloebers). Een reden om terug te gaan - het is maar 50 minuten met de trein - op kraambezoek bijvoorbeeld.
Ik schrijf dit uit Barcelona. Ik ben daar op veldwerk - burgerschap en politieke participatie van immigranten - gisteravond aangekomen. En dat is toch wel een schok na Noord Engeland wat kwaliteit van leven betreft, in alle opzichten. Een fles wijn is ongeveer even duur, maar hier krijg je er een drie gangenmenu met de lunch bij. Ik ben hier tot dinsdag, een hele reeks afspraken, wat is het leven zwaar, nietwaar.

Manchester

Dze Germans

Er is de laatste weken hier veel aandacht in het nieuws voor de seksuele escapades van Max Mosley, de Engelse voorzitter van de Internationale Autosport Federatie. De zondagseditie van The Sun, The News of the World, onthulde maanden gelden dat Max SM-feestjes had met dominatrix-prostituees waarbij ze Nazi-tje speelden. Wekenlang nieuws natuurlijk: Max opstappen als voorzitter van de FIA, mag toch blijven, blijkt dat de SM-feesten helemaal geen 'Nazi-thema' hadden, hoofdredacteur van News of the World aangeklaagd voor smaad. Dubbel smullen voor het publiek: buitenissige seksuele onhullingen van een bekendhe Engelsman (of toch in elk geval iemand die door de onthullingen echt bekend is geworden), en de top van een tabloid die door het stof moet.
En over dt alles een ziekelijk sausje van stereotypering van Duitsers. Hier schijnt niemand het echt raar te vinden, maar kennelijk is de kennis van de gemiddelde Brit over Duitsland nog altijd op 'Allo Allo'-niveau. Max Mosley zei dat zijn orgieen helemaal niks met Nazi's te maken hadden, maar dat hij de dominatrix-prostiuees wel vroeg zich in legeruniform te kleden en Duits te praten, 'omdat dat hem toepasselijk leek voor de bevelen en het militaristische' van de spelletjes. En de hoofdredacteur van The News of the World verdedigde zich vandaag door te stellen dat de militaire uniforms en het gebruik van Duits 'redelijkerwijs geinterpreteerd kon worden als een Nazi-rollenspel'. Hij voegde eraan toe, wellicht overbodig, dat de redactie zich ook maar baseerde op niet meer dan 'algemene historische kennis' - 'Allo Allo' dus.
Saillant detail bij dit alles is dat Max Mosley de zoon is van Oswald Mosley, de leider van de Britse fascisten in de jaren dertig; zeg maar de Britse Anton Mussert. Dezelfde Oswald Mosley die na de oorlog doodleuk in alle vrijheid een rascistische anti-immigratie partij kon oprichten. Dan verliep het Mussert toch heel anders af. En daar zit hem het vershcil, een volledig andere beleving van de oorlog, en daardoor een andere appreciatie van het nazisme, en ook van de dilemmas van de naoorlogse generaties in Duitsland.
In onze excursie naar Berlijn was voormalig Joods Berlijn en de herdenking van de holocaust en bijbehorende monumenten een thema. En ik merkte dat verschil in beleving met zowel Engelse studenten als collega's duidelijk. Studenten krijgen op school genoeg les over de holocaust, maar hun persoonlijke contacten met oorlogservaringen, van hun grootouders en overgrootouders, was er een van soldaten en vechten, niet van bezetting, onderduiken, en concentratiekampen. Tsja, en dan krijg je een land waar nazi-uniforms in de feestwinkel (zie prins Harry) en Duits in SM-spellen thuishoren.

De nieuwe Cruyff

Het EK is afgelopen. In Caspar's poule had ik de finale precies goed voorspeld, maar ongeveer alle wedstrijden daarvoor verkeerd. Dus het leverde me weinig op. Maar, gelukkig waren de wedstrijden spectaculair, het meest odnerhoduende kampioenschap dat ik me kan herinneren. Zelfs de Engelsen hier, de in voetbal geinteresseerden dan, waren uiteindelijk onder de indruk en enthousiast. En, het toernooi heeft een nieuwe Cruyff opgeleverd. Nee, niet Arshavin, en ook niet Sneijder, Villa of Torres. Maar de Duitsers hebben er een, een echte, de spits Lukas Podolski. Na de verloren finale werd hij geinterviewd. "voetbal is net als schaken" zei hij, "maar dan zonder de dobbelstenen." Als dat geen geitenkaas is...

Fietsclub?

Alweer wat laat oop de owensdag met een snel berichtje. En dat terwijl ik nu wel wat tijd heb om te schrijven. het kost sowieso nauwelijk tijd. Leest iemand het nog wel?

Ik heb ook alweer twee weken niet gefietst; vanwege storm, regen, en voetbal op tv, en ja, wat luiheid. Jammer, want het ging net best lekker. Ik was er, met nog een jaar hier, over aan het denken lid te worden van een wielerclub hier. Ik had zelfs een paar weken geleden geinformeerd bij een fietsinformatie-standje in het centrum. Daar werd me door een gezellige meneer met een snor verteld dat er twee fietsclubs waren; een die erg hard fietste, en een wat minder overdreven hard. Hij zelf raadde mij aan bij de minder overdreven serieuse club te gaan, daar zat hij zelf ook op. Maar ja, wat is overdreven?

De zaterdag daarop was ik een mooi rondje aan het maken, en ik had het gevoel dat het erg lekker ging. Het was erg zonnig, en er waren veel wielrenners in het Peak District. Op de laatste klim terug naar de laatste heuvelrug voor Sheffield werd ik echter met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik ging min of meer maximaal omhoog, maar werd keihard voorbij gefietst door een fietser die ogenschijnlijk op zijn gemak 5 km/u harder ging dan ik. Het was geen schande, hij had geschoren benen (ik besef dat dat wat vreemd kan klinken als je geen verstand hebt van wielrennen). Maar toch, onbereikbaar veel sneller. Nog geen kilometer verder ging ik zelf iemand hard voorbij, zelfs volledig buiten adem na te hebben geprobeerd de snelle fietser te volgen. En ja hoor, het was de gezellige man met de snor, die traag de berg op kroop, op een fiets met een achterdrager. Waren dit dan de twee exponenten van Sheffieldse fietsclubs? De een veel te traag en gezapig, de andere veels te serieus en snel? Wellicht. Maar ik weet het pas als ik het probeer; na de zomer maar eens een keer aankloppen bij de serieuze club, voor een proefrit, en een kaart meenemen voor als ik alleen de terugweg moet vinden...

Tot dan hier nog een paar fotos van rustige fietstochtjes de afgelopen anderhalve maand. Mooi zonnig? Dat komt dan omdat ik een mooiweerfietser ben, haha!

Fietstochtjes vanuit Sheffield

Dutchies

Vorige week schreef ik dat ik verslag zou doen van Nederland-Frankrijk bekijken in een Sheffieldse pub. Daar is het niet van gekomen. Veel beter, via bemiddeling van een collega kreeg ik een uitnodiging van een van de docenten Nederlands hier om bij haar thuis te komen kijken. De afdeling Nederlands hier is een van de beste van Engeland, samen met UCL in Londen, en ze scoren heel goed binnen de universiteit.
Van hen leerde ik ook dat de Nederlandse gemeenschap in Sheffield, als die al bestaat, zich inderdaad toch vooral tot de universiteit beperkt. En, dat die afdeling Nederlands dit jaar een jubileum viert (ben even vergeten welk), met allerlei evenementen.
En dus kon ik afgelopen week, samen met twee Nederlandse uitwisselingsstudenten, in passende oranje atmosfeer de wedstrijd kijken. Inclusief wuppies en Tom Egbers! Dat was heel erg gezellig, en een contrast met de wedstrijd tegen Roemenie. Die bekeek ik wel in mijn stamkroeg, The Ball, en daar was weinig aan. Op een normale dinsdagavond waren er wel een paar mensen, en een enkeling die geinteresseerd naar de wedstrijd keek, maar een echte feeststemming, nou nee. En dit was de pub die afgelopen najaar uitpuilde toen Engeland het rugby WK speelde. Een groot contrast ook met de berichten uit Londen, toch een stuk nternationaler. En, er wordt heus wel gekeken; volgens de Independent keken in het VK 7,5 miljoen mensen naar Frankrijk-Italie, en tegelijkertijd nog bijna 1 miljoen naar Nederland-Roemenie (op BBC3). Toch niet slecht voor een toernooi waar Engeland niet aan mee doet. En meer en meer collega's raken in de ban van de spannende wedstrijden, met complimenten voor Nederland. Maar in een lokale kroeg een feestje bouwen, nee dat toch niet.

Oranjegevoel

In veel opzichten heeft naar Sheffield migreren gevoeld als verhuizen naar Groningen of Maastricht. Ik was vaak genoeg in Engeland geweest, had al in Londen gewoond; geen aanpassingsprobelemen dus. Natuurlijk waren er wel een paar dingen anders, maar in Groningen en Maastricht is alles ook net wat anders dan in Amsterdam, niet?

Maar, ik merk nu dat er wel degelijk verschil is: Het Oranje-gevoel wordt door de gemiddelde Sheffielder toch anders beleefd dan door de gemiddelde Groninger of Maastrichtenaar. Geen oranje overal natuurlijk, maar ook geen wit en rood. Engeland doet niet mee, en Euro 2008 leeft hier ongeveer net zo als Elvis. Collega's hebben nauwelijks een idee dat het aan de gang is, geen enkele winkel heeft plotseling iets met voetbal in de etalage, en in de kranten komen berichten over het EK na transfergeruchten voor de Premier League. Om eerlijk te zijn, de BBC doet wel zijn best, met veel mooie gadgets op de website, en de berichtgeving is nu noodgedwongen neutraal en beter dan ooit. Maar in pubs worden de wedstrijden wel uitgezonde, maar bekeken door een verveelde man en een paardenkop.

En voor het eerst mis ik nu dan toch echt iets Nederlands, en wie had dat gedacht: de oranje opblaasklomp, en alles wat daarbij hoort. Ik mis de collectieve spanning, het met vrienden voor de TV zitten met een biertje wetend dat de buren hetzelfde doen, en hun buren, en hun buren, etc. Ik heb wel veel wedstrijden gezien, maar thuis, tijdens de afwas, met een half oog.

Maar juist Nederland-Italie heb ik gemist. Ik was uitgenodigd voor een dinertje bij de hoogleraar waar ik veel mee samenwerk, metd aarvoor een borrel met de studenten waar we mee naar Berlijn zijn geweest. Dat was allemaal heel leuk, maar ik miste wel Nederland-Italie. Er was dan ook geen echte reden daarmee rekening te houden. Maar vrijdag heb ik vrijgehouden voor Nederland-Frankrijk. Ik ga kijken in de pub. Nu alleen hier nog ergens een oranje opblaasklomp vinden....

Academische vrijheid

De academische wereld in Engeland is in rep en roer. Nou, een beetje dan. In Nottingham wel in elk geval. Twee weken geleden werden een PhD-student en administratief medewerker van de Universiteit van Nottingham gearresteerd. De student had een Al-Kaida trainingshandleiding gedownload, en de administratief medewerker had die voor hem uitgeprint. Ze werden zes dagen vastgehouden, en de administratief medewerker staat op het punt gedeporteerd te worden.
De handleiding was, nota bene, gedownload van een website van de Amerikaanse overheid, en bovendien op Amazon te koop. De PhD student schrijft een proefschrift over terrorisme.
Nou wil het geval dat de medewerker een Algerijn is, en de student een Britse moslim uit Nottingham. Als je gelooft dat alle Algerijnen en 'Britse moslims uit Nottingham' potentiele terroristen zijn is er weinig mis met de arrestatie, of met het deporteren op vage, niet nader uitgelegde, onregelmatigheden met een visum. Visa blijken voor meerdere uitleggen vatbaar, en geven autoriteiten enorme macht en speelruimte, zoals Manuel, UvA-AIO collega laatst aan de Amerikaanse grens in Toronto meemaakte.
Nu kunnen we als toeschouwers natuurlijk niet volledig uitsluiten dat de Algerijn en de Britse moslim niet alleen assistent-in-opleiding, maar ook terrorist in opleiding waren. Maar het is niet waarschijnlijk, vooral niet omdat ze zo knullig op basis van toevalligheden en paranoia gearresteerd waren, zonder verder bewijs. Een medewerker zag de handleiding bij de printer, waarschuwde de politie, en dat was alles.
Nu is er dus nogal wat ophef in de Britse academische wereld, vooral in Nottingham, en terecht. Collega's daar zijn vooral kwaad op het universiteitsbestuur, dat in plaats van haar medewerker en student te steunen, de 'verwijdering' hielp en verdedigde. Een duidelijke kloof tussen universiteitsmanagers bang voor negatieve publiciteit, en de wetenschappelijke staf die academische vrijheid verdedigde.
Natuurlijk brengt academische vrijheid ook verantwoordleijkheid met zich mee. Het betekent dat wij als academici moeten inschatten of datgene dat wij doen of begeleiden verantwoord is of niet. Nou zijn daar allerlei regels voor, maar in sommige gevallen moet je zelf beslissingen nemen. In dit geval in Nottingham hebben de begeleiders duidelijk gemaakt dat het gebruikte materiaal onderdeel was van het onderzoek. En dan moet de politie en zeker het universiteitsbestuur de handen thuis houden. Zeker als dat materiaal gewoon op Amazon te bestellen is.
Volgende week weer een blog-stukje, als ik niet voordien naar Amsterdam gedeporteerd wordt dan.

I can see for piles

De stapel die ik al gedaan heb is net wat hoger dan de helft van de stapel die ik nog moet doen. En daarna kan ik aan de andere vijf stapels beginnen.

Footy

Wat een wedstrijd. Chelsea en Man U helemaal naar Moskou om een potje voetbal te spelen. Wat een voetbalavond voor Engeland. En dan waren de andere twee Engelse clubs, Arsenal en Liverpool, in de Champions League ook nog door Chelsea en Manchester uitgeschakeld; geen Engelse club is dit jaar door een buitenlandse uitgeschakeld, de kracht van de Premier League.

Sheffield had geen club in de finale. Toch was het erg druk in de pub waar ik de wedstrijd keek. Sheffield had zelfs geen club in de Premier League dit jaar. De dichtstbij spelende Premier League club was Derby County. Sommigen van jullie zijn via Derby naar Sheffield gekomen, een gehucht. Een soort Go Ahead Eagles dus. Derby degradeerde dan ook, na een fantastisch seizoen met maar liefst één overwinning, en een doelsaldo van -69. Toch heeft dit Derby County een groter budget dan Ajax of PSV. De kracht van de Premier League, geld.

De clubs uit Sheffield doen het dus niet zo best; Sheffield was afgelopen jaar een van de grootste Engelse steden zonder club in de Premier League. En volgend jaar weer, want Sheffield United en Sheffield Wednesday kwamen niet in de buurt van promotie uit de Championship (eerste divisie). Sheffield Wednesday koerste zelfs een groot deel van het jaar op verdere degradatie aan.

Toch heeft Sheffield een glorieuze voetbalgeschiedenis. De alleroudste voetbalclub ter wereld komt uit Sheffield: Sheffield FC, uit 1857. En, ook de op een na oudste voetbalclub, Hallam FC, komt uit Sheffield. Jaja. De snelle rekenaars hadden al gezien dat Sheffield FC vorig jaar haar 150-jarige jubileum vierde. Afgelopen najaar speelde Sheffield FC een feestwedstrijd tegen Internazionale; Pelé en Sepp Blatter waren erbij. Sheffield FC speelt normaal in een van de amateurdivisies. Het verloor dan ok van Inter, maar toch. Twee clubs hebben de 'FIFA order of merit', een soort voetbal-lintje, gekregen: Real Madrid en Sheffield FC.

Nu gaat het dus een stuk minder. Als ik volgend jaar toch een wedstrijd van Sheffield Wednesday wil gaan zien zal het tegen Preston North End of Plymouth Argyle zijn, niet Arsenal of Chelsea. Er speelt dan wel weer een Nederlander bij Sheffield Wednesday, Etienne Esajas, van Vitesse. Tsja. Nou ja, met de keuze van mijn blog-titel moet ik wel. En het zijn vast boeiende knollenveld-wedstrijden. Ik zal er volgend jaar verslag van doen.

--

PS - Een kleine correctie, of tenminste aanvulling: na bestudering van de atlas blijkt dat Manchester dichterbij Sheffield ligt dan Derby. Hemelsbreed dan. Want omdat het Peak District ertussen ligt duurt de treinreis (of autorit) naar Manchester bijna twee keer zo lang dan naar derby. Vandaar mijn verwarring.

Daarnaast, Sheffield ligt in Yorkshire. En Yorkshire had vorig jaar helemaal geen team in de Premier League. Ongelooflijk, met grote steden als Leeds, Bradford en Sheffield. Maar volgend jaar is er wel een Yorkshire team in de Premier League; Hull City is gepromoveerd. Hull, het stadje waar je met de ferry vanuit IJmuiden aankomt, vertegenwoordigt volgend jaar Yorkshire. De play-off werd gewonnen met één doelpunt verschil, een fantastische goal van Dean Windass, die met dat ene doelpunt 60.000.000 pond verdiende voor zijn club. Zoveel extra inkomsten betekent de Premier League. Een doelpunt dat bijna honderd miljoen euro waard is...

Bezoek

Zonder mijn werk zou het nooit bij me zijn opgekomen in Sheffield te gaan wonen. En als ik hier niet had gewoond had iedereen die hier tot nu toe op bezoek is geweest ook vast nooit voor een fijn weekend in Sheffield gekozen. Niet iedereen is dan ook altijd even enthousiast over de stad, net zoals ik. Maar toch, met het Peak District, het nachtleven in West Street, en plaatsjes zoals York, Leeds en Manchester in de buurt kan je je prima vermaken. Zoals afgelopen twee weekenden.
Zeker voor buitensporten is Sheffield ideaal. Je zal goed moeten zoeken naar een gebied om beter te klimmen, mountainbiken en wandelen op minder dan een uur vliegen van Amsterdam. Afgelopen weekend kwamen Nicolas en Floris langs, een paar dagen klimmen. Het aanbod routes is eindeloos, de klimgebieden prima bereikbaar, en op fantastische locaties. De Engelse klim-etiquette, waarbij je geen haken vast in de wand achterlaat, was even schrikken, net als de compleet leipe Engelse klimmers die solo of onverantwoord gezekerd omhoog gaan. Levensmoe.
We spraken meerdere Engelsen die vanwege het klimmen naar Sheffield zijn verhuisd. Toch maakt de stad er niet veel reclame mee. Het zou zich prima internationaal als outdoor sport stad kunnen promoten. Nu draagt het wel wat halfslachtig de slogan 'city of sports', maar dat slaat meer op de vele andere sportaccommodaties (atlethiekstadion, olympisch bad, etc.) die de stad heeft sinds het begin jaren 90 de universiade - olympische spelen voor studenten - organiseerde. Iets waarvan wij nog steeds via de gemeentebelasting de schulden afbetalen.
Het weekend ervoor was mijn zus op bezoek. Vrijdag en zaterdag was het hier toen nog niet zo mooi weer, dus gingen we naar Bradford, een industriestad die nog niet zoals Leeds en Sheffield is opgeknapt. Endeloos lelijk; we kwamen voor het nationale media-museum, en voor de goede curry-restaurants. Zaterdag gingen we naar York, waar ik ook nog niet was geweest, en door naar de kust naar Whitby. En zondag, in het zonnetje, een goed stuk wandelen rodn Edale in het Peak District. Want buiten in de bergen blijft hier toch het fijnst.

Ook wat leuke mogelijkheden met mijn nieuwe in Boston gekochte 50mm lens te oefenen. Hier wat foto's:

Margot op bezoek

Klimweekend Sheffield

To the Polls

Afgelopen week waren er in Nederland allerlei vrije dagen, maar hier niks. Geen Konigninnedag natuurlijk. Maar ook niet op donderdag. Hemelvaart als vrije dag is een Continentaal Europees iets, en zelfs daar als evenement op zich niet bepaald breed gevierd. In Engeland in elk geval geen vrije dag. Ook 1 mei, dag van de arbeid, is geen reden om het werk neer te leggen. Krakers en anarchisten in Londen houden wel wat demonstraties, maar om het hele land vrij te geven op iets socialistisch als de dag van de arbeid, daarvoor is Engeland toch te neo-liberaal, en als het dat eerder niet was had Thatcher het wel afgeschaft. De eerste dag van mei is wel traditioneel de dag waarop rond de 'maypole' folkloristisch gedanst wordt, maar dat is wat in onbruik, en bovendien nooit reden voor een vrije dag geweest.
En tenslotte was er nog een vierde potentiele reden voor een vrije dag, er waren in het hele land verkiezingen; in veel landen geven ze dan de bevolking vrij om te gaan stemmen. Maar in Engeland net zoals in de rest van Europa niet.
Het was wel voor mij een primeur - ik mocht stemmen in een ander land, een land waarvan ik geen staatsburger ben. Het waren lokale verkiezingen en daaraan mogen ook niet-UK EU-burgers meedoen. Een goede mogelijkheid om iets waaraan je bijna altijd alleen in je eigen land kan deelnemen te participerend internationaal te vergelijken.
Ik was weken vantevoren opgewonden, en wachtte elke dag kwispelend voor de brievenbus op campagnemateriaal en politieke propaganda. Maar dat kwam niet. Ook waren er nergens posters op straat, of reclamespotjes op TV. Ik had me speciaal verheugd op de persoonlijke campagnes die je hier hebt, waarbij je opgebeld wordt en partijleden aanbellen om je over te halen - liefst zo'n kleurrijk rosetje dragend. Maar nee, niets van dat alles.
Net zoals overal hebben de media vooral aandacht voor de nationale politiek, en zijn lokale verkiezingen een ondergeschoven kindje. Maar in mijn district gold dat extra, omdat de strijd al lang voor de verkiezingen beslist was. De gemeenteraad bestaat uit afgevaardigden van de wijken van de stad, de kiesdistricten. Mijn district, Crookes, wordt vooral bewoond door studenten, jonge professionals, en wat gepesnioneerde arbeiders. De eerste twee groepen stemmen vooral op de Liberal Democrats (een soort D66), zeker als Labour het nationaal niet zo goed doet, zoals nu met Gordon, die nog minder populair is dan Tony was. De Lib-Dems winnen dus altijd in Crookes, en niemadn steekt tijd en geld in campagnes hier, als die hard nodig zijn in andere districten waar de strijd meer gelijk op gaat. Vandaar.
Op verkiezingsdag, 1 mei, was het dan ook erg rustig bij het kieskantoor, de plaatselijke bowls baan. Het ging wat anders dan in Nederland - een zwart in plaats van een rood potloodje, ik hoefde me niet te legitimeren maar alleen mijn oproepkaart te tonen (ze zijn hier nog tegen ID-kaarten), en geen lijsten kandidaten maar 1 voor elk van de vier partijen die in Crookes meededen, maar wel een partijlogootje. En je zet een kruisje in plaats van het invullen van een vakje. Nou ja, erg spannend en anders was het niet. Niet wat ik me van dit voor mij persoonlijk historische moment had voorgesteld.
En op wie ik gestemd heb? Omdat toch al vast stond wie ging winnen maakte dat niet uit - geen reden om strategisch te stemmen. Uit Labour, de Lib Dems, Conservatives en Greens koos ik de laatste. Vooral omdat de kandidaat op de universiteit had gewerkt, en een 'enthousiast fietser' was volgens de biografie op internet.

Uitslag lokale verliezingen 2008 Crookes:
The Liberal Democrat Candidate: 2690
The Conservative Candidate: 1045
The Green Party Candidate: 698
The Labour Party Candidate: 651
Turnout: 37.81 %